Το μπάσκετ ΔΕΝ είναι σαν το ποδήλατο. Αν έχεις καιρό να παίξει τις περισσότερες φορές φαίνεται. Σπανίως αν έχεις μείνει εκτός δράσης 4-5 μήνες, θα πατήσεις παρκέ και θα... πετάς όσο σκληρά κι αν έχεις δουλέψει στο ενδιάμεσο. Το πιο απλό: Οι ανάσες αλλάζουν, η κούραση είναι μέρα με τη νύχτα σε μια προπόνηση ή στο γυμναστήριο σε σχέση με το «πάνω κάτω» και την ένταση του αγώνα. Και ακόμη κι αν το πρώτο παιχνίδι είναι καλό, το πιθανότερο είναι ακολουθήσει μια «κοιλιά». Όλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στην εξαίρεση, η οποία στην προκειμένη περίπτωση ακούει στο όνομα Ελεάννα Χριστινάκη. Η Ελληνίδα γκαρντ επέστρεψε μετά από ένα χρόνο απουσίας στο κολλεγιακό πρωτάθλημα με ... εκκωφαντικό τρόπο και νέο ρεκόρ καριέρας. Με τη φανέλα του Μέριλαντ πλέον, αφού άφησε την Φλόριντα. Γι ‘ αυτό άλλωστε και ο αγωνιστικός παροπλισμός όλων αυτών των μηνών.
«Μου πήρε περιππου δέκα λεπτά μέχρι να νιώσω καλά και άνετα στο παρκέ», λέει τώρα η Χριστινάκη, που συνεχίζει τις καλές εμφανίσεις, μένοντας ανάμεσα στις πρώτες σκόρερ της ομάδας της σε κάθε αγώνα. Και ευχαριστεί και την Εθνική Ομάδα για το λόγο αυτό: «Το γεγονός ότι είχα αγωνιστεί το Νοέμβριο στην Εθνική Γυναικών σίγουρα με βοήθησε. Όπως και η προπονήτριά μου, η οποία δοκίμαζε διαφορετικά σχήματα, έτσι ώστε να καταλάβει με ποιες συμπαίκτριές μου εχω περισσότερη χημεία στο παρκέ. Ο ρυθμός άλλωστε είναι μια κατάκτηση της ομάδας. Σε παρασύρει και ακολουθείς. Αν δείτε τον τρόπο που δουλεύουμε θα καταλάβετε εύκολα γιατί παίζουμε με τέτοια ομοιογένεια και ταχύτητα. Το φορμάρισμα μου θα έρθει μέσα από αγωνιστικά λεπτά, αλλά μπορώ να δώσω στην ομάδα φρέσκια ενέργεια. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της εξαιρετικής δουλειάς και της τεράστιας εμπειρίας των προπονητών μας.»
Σταματάει λίγο παραπάνω στο όνομα της Μπρέντα Φρις, της προπονήτριάς της, που θεωρείται από τις κορυφαίες στο NCAA: «Είναι όντως μια από τις πιο επιτυχημένες του κολλεγιακού πρωταθλήματος εδώ και 20 χρόνια. Έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα, έχει πάει σε τέσσερα Final Four. Κάποιος θα μπορούσε να γράψει σελίδες για τα κατορθώματά της. Έχουμε χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού. Μαθαίνω καθημερινά πολλά πράγματα και όχι μόνο για το μπάσκετ, αλλά και για τη ζωή, που θα είναι σημαντικά εφόδια για το μέλλον».
Γενικότερα το Μέριλαντ φαίνεται να στηρίζει την Χριστινάκη. Κάτι που φάνηκε ακόμη και από τον τρόπο που την πλησίασε όταν αποφάσισε να αφήσει τη Φλόριντα και να αναζητήσει ένα άλλο κολλέγιο να συνεχίσει την πορεία της και τις σπουδές της. Και τελικά ήταν και αυτό που την κέρδισε και την περίμενε από τις 9 Δεκεμβρίου 2016 όταν είχε αγωνιστεί τελευταία φορά με τη Φλόριντα, ως τον Δεκέμβριο του 2017 όταν έπαιξε για πρώτη φορά με το νέο της κολλέγιο. Η λέξη «στήριξη» όμως εκεί αποκτά άλλες διαστάσεις όπως τονίσει: «Εδώ δεν γίνεται τίποτα τυχαία. Δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου η λέξη στήριξη. Ότι δεν αξίζει το οδηγούν στο γκρεμό, μπροστά στη σκληρή νοοτροπία του τρόπου που κάνουν επιλογές και πρωταθλητισμό. Αυτό που ισχύει είναι ότι όταν πιστεύουν ότι έχεις δυνατότητες και για να καταλήξουν σε αυτό μέσα από χιλιάδες παιδιά, δεν γίνεται τόσο απλά. Σε υποστηρίζουν για να αποδώσεις για να μην έχεις δικαιολογίες να μην αποδώσεις. Για εμένα έχουν μελετήσει τα πάντα και μέσα από αυτή τη μελέτη μου δίνουν σε όλους τους τομείς ότι ακριβώς χρειάζομαι. Αυτό γίνεται με όλες τις συμπαίκτριές μου. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα έτσι κάνουν πρωταθλητισμό σε τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον».
Αυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον στο οποίο αναφέρεται θα μπορούσε να φέρει και προβλήματα, καθώς ήταν το νέο πρόσωπο που ήρθε να πάρει χώρο, χρόνο αλλά και σκορ από κάποια ή κάποιες άλλες αθλήτριες που βρίσκονταν ήδη στην ομάδα. «Δεν ένιωσα κάτι τέτοιο ποτέ. Ίσα ίσα οι συμπαίκτριές μου χάρηκαν που θα έχουν μία ακόμη δυνατή συμπαίκτρια. Δεν θεωρώ άλλωστε ότι κάποιος «κλέβει» χρόνο από κάποιον άλλον. Τον κερδίζει! Και έχει μεγάλη διαφορά. Εδώ παίζει ο καλύτερος και υπάρχει αξιοκρατία. Στόχος της ομάδας είναι να κερδίζουμε και όσο περισσότερες από εμάς μπορούν να συμβάλλουν σε αυτό, τόσο το καλύτερο. Νομίζω όλες οι παίκτριες εδώ έχουν καταλάβει πως όλοι βγαίνουν κερδισμένοι όταν η ομάδα είναι επιτυχημένη».
Ακούγεται και μοιάζει πιο ήρεμη και ίσως πιο χαρούμενη σε σχέση με άλλες κουβέντες λίγο πριν πάρει την απόφαση να αλλάξει κολλέγιο. «Δεν μου αρέσει να συγκρίνω πράγματα, ανθρώπους, ομάδες γιατί πιστεύω πως καθετί στη ζωή είναι διαφορετικό. Αυτό που μου μου αρέσει στην καινούρια μου ομάδα είναι πως έχω μια σπουδαία προπονήτρια που έχει μότο της το WORK+REST=SUCCESS (Δουλειά και ξεκούραση οδηγούν στην επιτυχία), πως έχω ανταγωνιστικές συμπαίκτριες και περισσότερους Έλληνες δίπλα μου».
Ανταγωνιστικές δεν είναι μόνο οι συμπαίκτριες πάντως στο Μέριλαντ, αλλά και η ίδια η ομάδα σε ένα ήδη ιδιαίτερα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Ο στόχος δεν μπορεί παρά να βρίσκεται πολύ ψηλά: «Κάτι λιγότερο από κατάκτηση του πρωταθλήματος θεωρείται αποτυχία. Το Μέριλαντ εδώ και 20 χρόνια είναι στα 10 καλύτερα Πανεπιστήμια στο γυναικείο μπάσκετ. Έχει στείλει στο WNBA πάνω από 25 αθλήτριες, έχει πάρει τίτλο, έχει 18 τίτλους περιφέρειας και έχει πάει σε τέσσερα Final Four. Φέτος χάσαμε δύο παίκτριες που πήγαν στο WNBA και μία ακόμη λόγω τραυματισμού. Οι στόχοι όμως παραμένουν οι ίδιοι και θέλουμε να κρατήσουμε την ομάδα σε υψηλό επίπεδο».
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει πάντα στο μυαλό της και στην καρδιά της η Εθνική Γυναικών. Για την Ελεάννα Χριστινάκη είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και το παραδέχεται: «Η Εθνική Ομάδα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου. Είναι μοναδικό συναίσθμα να εκπροσωπείς την χώρα σου και είναι ιερό να φοράς αυτή τη φανέλα. Με βοήθησε πολύ η προυσία μου στην Εθνική Ομάδα στο διάστημα που δεν έπαιζα στο Πανεπιστήμιο εξαιτίας των κανονισμών του NCAA, γιατί μου έδωσε τη δυνατότητα να παίξω και να μάθω από αθλήτριες πολύ υψηλούς επιπέδου. Και θα ήθελα και τώρα να είμαι κοντά τους, να αγωνιστώ, αλλά υπάρχουν οι υποχρεώσεις με το κολλέγιο και δεν είναι δυνατό! Ξέρουν όμως όλοι πως με τον τρόπο μου θα είμαι δίπλα τους!»
