Ήταν Σάββατο 11 Μαΐου όταν ο Χρήστος Μπάρμπας έφτασε στο κλειστό της Πυρκάλ στον Υμηττό, για να φορέσει για τελευταία φορά την πορτοκαλί φανέλα, έτοιμος να δώσει την τελευταία του παράσταση στην πολύχρονη καριέρα του.
Η τελευταία του ημέρα στη δουλειά ήταν ονειρεμένη, και όπως θα διαβάστε να αφηγείται και ο ίδιος ήταν ίσως η πιο χαρούμενη ημέρα στην καριέρα του, παρότι την περίμενε αλλιώς. Απέναντι στον Ιπποκράτη Κω ο 37χρονος γκαρντ ήταν ο οδηγός της νίκης, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο που τον ενδιέφερε, από τη στιγμή που είχε στις κερκίδες του κλειστού την οικογένεια του, τη σύζυγο του, τα παιδιά του, τους φίλους του, και δίπλα του στο παρκέ τους συμπαίκτες του, αλλά και τον Σπύρο Διαμαντόπουλο, ο οποίος αποχαιρετούσε και αυτός την ενεργό δράση.
Γεννημένος σουτέρ ο Χρήστος Μπάρμπας ξεκίνησε το μπάσκετ από τις υποδομές του ΑΟ Δάφνης, για να μετακομίσει στον Κένταυρο Δάφνης, στον Ποσειδώνα Καλαμάτας, πριν επιστρέψει εκ νέου στη Δάφνη. Από εκεί και πέρα, και την σεζόν 2006-07 είχε την πρώτη του επαφή με τον Αμύντα, στον οποίο έμεινε ως και το 2011, για να βρεθεί για δυο σεζόν και με συνεχόμενες ανόδους στο Ψυχικό, και την αγωνιστική περίοδο 2013-2014 στον Κρόνο Αγίου Δημητρίου. Από το 2014-2015 ως και σήμερα βρίσκεται στον Αμύντα, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια εργάζεται παράλληλα, συνδυάζοντας την επίπονη δουλειά στο τιμόνι του ταξί με το μπάσκετ.
Μιλώντας στο basketa.gr για την πορεία του, και τους σταθμούς της, αναφέρθηκε αρχικά στην απόφαση του να αποσυρθεί : «Ήταν η κατάλληλη στιγμή να σταματήσω, είχα αποφασίσει να μην συνεχίζω να παίζω, και αυτό έχει να κάνει με συνεχόμενους τραυματισμούς που είχα. Είμαι ευάλωτος σε αυτούς, και δεν θα μπορώ να κάνω την προπόνηση που θέλω, και αυτό δεν θα αλλάξει είτε παίζω στον Αμύντα, είτε σε κάποια άλλη ομάδα. Θα συνεχίσω να είμαι κοντά στην ομάδα παραγοντικά, από κάποιο πόστο, και δεν με ενδιαφέρει προς το παρών η προπονητική» για να προσθέσει πάνω σε αυτό : «Κουράστηκα πάρα πολύ, όλα αυτά τα χρόνια πέρα από το μπάσκετ, παράλληλα δούλευα, και τα τελευταία 12 χρόνια στο ταξί, ενώ και τα προηγούμενα χρόνια έκανα και άλλες δουλειές. Συγκεκριμένα αν εξαιρέσουμε την περίοδο που ήμουν στον Στρατό, και μια διετία σε Δάφνη και Κένταυρο Δάφνης, δεν έπαιξα ποτέ μπάσκετ χωρίς να εργάζομαι αυτά τα 20 χρόνια που βρίσκομαι σε επίπεδο αντρικού».
Ο Αμύντας αποτελεί μια ομάδα που στηρίζει την φιλοσοφία του στην ομαδικότητα και τις παρέες που δημιουργεί, κάτι που φαίνεται και από τα λόγια του Χρήστου Μπάρμπα : «Ο Αμύντας είναι κάτι παραπάνω από οικογένεια μου, σε αυτή βρίσκεται ο κουμπάρος μου ο Κερασοβίτης, αλλά και τα αδέλφια μου, οι συμπαίκτες μου, όπως ο Ζούπας, ο Κουκουνιάς , ο Διαμαντόπουλος, ο Καμπούρης, ο Τοπάλι, ο Βαρδιάνος, όλοι, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν. Τον Αντριάνο (Τοπάλι) τον είχα και παίκτη όταν είχα αναλάβει τις ακαδημίες της Δάφνης, και νομίζω ότι είναι η ώρα και για αυτό το παιδί να κάνει το βήμα παραπάνω».
Για το πως λειτουργεί αυτή η παρέα, και ποια η επιτυχία των «πορτοκαλί» : «Αν σου πει κάποιος ότι δεν υπάρχουν τσακωμοί σε μια παρέα είναι ψέμα, αλλά σημαντικό ρόλο στο να διατηρηθεί παίζει η διοίκηση, ο Λεωνίδας (Ζούπας) που είναι χρόνια στην ομάδα, και εγώ μαζί είχαμε βρει έναν τρόπο και την κρατάγαμε πολύ καλά την ομάδα. Αυτό που συμβαίνει σε αυτή την παρέα είναι το απίστευτο. Ξεφεύγει από το στενό περιθώριο του μπάσκετ, όλοι μας έχουμε και σχέσεις, και μάλιστα εκτός παρκέ, με αρκετές να είναι συγγενικές πλέον. Κολλήσαμε, όλοι ήταν καλά παιδιά. Πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και το τεχνικό τιμ, ο Αλέξης (Ζαβός), ο Αλέκος (Παρασκευόπουλος) και ο Σάντρο (Μουμούρης), το πως μας διαχειρίστηκαν, και μας άφηναν, όπως αφήνει ένας γονιός το παιδί του, να κάνει και το δικό του στο γήπεδο, συγκρατώντας πάντα τα όρια. Είναι κάτι εκπληκτικό αυτό που έζησα 10 χρόνια στον Αμύντα και εύχομαι να μπορέσει να το ζήσει ο κάθε αθλητής στην καριέρα του. Ο Αμύντας πρεσβεύει το μπάσκετ όπως πρέπει να είναι, να χαιρόμαστε το άθλημα μέσα στο γήπεδο, και να μην υπάρχουν σκοπιμότητες και να μην είμαστε αδιάφοροι για όποιο σκοπό και αν αγωνιζόμαστε. Αυτό ήταν το συστατικό αυτής της παρέας, χαιρόμασταν και αποχωρούσαμε γεμάτοι ακόμη και μετά από τις προπονήσεις».
Για την τελευταία πενταετία στον Αμύντα, την προσπάθεια που έγινε να μπει η ομάδα στα πλέι οφς, και τη νίκη επί του Ιωνικού : «Τα τελευταία πέντε χρόνια συνδυάστηκαν και με πολύ καλό μπάσκετ, ειδικά από την δική μου πλευρά, κύριος στα πρώτα τρία. Είμαι ευλογημένος από το μπάσκετ, πήρα πάρα πολλά και έδωσα λιγότερα», για να προσθέσει για τη φετινή σεζόν : «Μπορούσαμε να φτάσουμε στα πλέι οφς, αλλά προδοθήκαμε από τους τραυματισμούς. Μένει η μεγάλη νίκη με τον Ιωνικό, αλλά τους βρήκαμε σε ένα mood που είχαν καθαρίσει το πρωτάθλημα και ήταν λίγο πιο χαλαροί. Εμείς βάλαμε κάποια μεγάλα σουτ, αλλά μην ξεχνάς ότι ο πρωταθλητής είναι το μεγαλύτερο κίνητρο που μπορεί να έχει κάποιος αθλητής. Η αλήθεια είναι πως και τον Φάρο είχαμε κερδίσει στην Πυρκάλ, αλλά αυτό που είναι η ουσία είναι ότι οι ομάδες που φτιάχνει ο Βαγγέλης Τσάπας είναι εκπληκτικές και με μεγάλο κίνητρο. Είναι ένας παράγοντας που έχει ματώσει για το μπάσκετ, και δημιουργεί ομαδάρες. Ποιος δεν θα ήθελε να παίξει καλά απέναντι σε τέτοιους παίκτες, με ανόδους και διακρίσεις».
Απέναντι στον Ιπποκράτη και την τελευταία αγωνιστική έκανες την καλύτερη σου εμφάνιση την τελευταία διετία, κράταγες το καλύτερο για το τέλος : «Είχα σκεφτεί όλα ή τίποτα. Ήταν κάτι παραπάνω από το φινάλε που ονειρευόμουν. Είχα προετοιμαστεί για μια στενάχωρη ημέρα αλλά ο κόσμος, οι συμπαίκτες μου, η διοίκηση, η οικογένεια μου, και ειδικά την γυναίκα μου την οποία έχω πολύ ψηλά, και με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια, και τα παιδάκια μου, που με είδαν κιόλας να αγωνίζομαι, μου έκαναν αυτή την ημέρα που θα ήταν δυσάρεστη, μια από τις πιο ευτυχισμένες, για να μην ίσως την πιο ευτυχισμένη ημέρα που είχα στην καριέρα μου, Προσωπικά ήμουν πολύ τυχερός, μπορώ να πω και ευλογημένος, γιατί όταν σταμάτησα είχα δίπλα μου, όλη την παρέα μου, τους συμπαίκτες μου, τα αδέλφια μου, την μπασκετική οικογένεια, τους φίλους μου, την ομάδα. Είμαι πολύ τυχερός που το έζησα αυτό».
Σταμάτησες την ίδια ημέρα με τον Σπύρο Διαμαντόπουλο, πως ήταν το να αγωνίζεσαι μαζί του : «Μεγάλη μου τιμή που ήμουν δίπλα του, συμπαίκτες. Θεωρώ ότι είναι ένα υπόδειγμα συμπαίκτη, ταπεινότητας, και ένα παράδειγμα πως ένα παιδί με πάρα πολύ δουλειά μπορεί να καταφέρει να πετύχει όσα έκανε ο Σπύρος. Το πιο σημαντικό του πλεονέκτημα είναι ότι είναι ιδανικός συμπαίκτης και ότι είναι πάντα στο γήπεδο, δεν χάνει προπόνηση. Μόνο σεβασμός σε ότι πέτυχε». Για τη συνεργασία με τους προπονητές του, και για το θεωρεί ότι θα σπάσει η παρέα μετά τις δυο αποχωρήσεις : «Με τον Αλέξη (Ζαβό) έχουμε μια ξεχωριστή σχέση, μια ειδική ένωση. Αλλά για να μην αδικήσω και τους τρεις προπονητές, οι οποίοι έχουν βρει μια καταπληκτική φόρμουλα μεταξύ τους. Με τον Αλέξη (Ζαβό), τον Αλέκο (Παρασκευόπουλο) και τον Σάντο (Μουμούρης) έπαιξα το καλύτερο μπάσκετ της ζωής μου. Τους οφείλω πάρα πολλά, δεν το έχω ανταποδώσει όσο θα μπορούσα, και δεν θα τους ξεχάσω ποτέ» για να προσθέσει : «Θα υπάρξουν αλλαγές, ο κύκλος της παρέας αυτής θα κλείσει, αλλά εγώ θα είμαι δίπλα να βοηθήσω να ανοίξει ένας καινούργιος και να ξεκινήσει μια καινούργια παρέα που θα φέρει ανάλογες επιτυχίες στον σύλλογο». Για την διετία στο Ψυχικό και τις επιτυχίες που είχε : «Εκεί είχαμε μια άνοδο μέσω κατάταξης από την Γ' Εθνική στην Β' Εθνική, και την επόμενη χρονιά μια άνοδο που συνδυάστηκε με πρωτάθλημα, στο οποίο μάλιστα συμμετείχε και η ΑΕΚ. Δυο καταπληκτικές χρονιές με έναν προπονητή όπως ο Γιώργος Ρεμεντέλας που έδωσε το κάτι παραπάνω στο να βγάλουμε όλοι τον καλύτερο μας εαυτό και να κερδίσουμε το πρωτάθλημα. Η νίκη απέναντι στην ΑΕΚ ήταν από τις σπουδαιότερες στην καριέρα μου, δεν έχω ξανά κερδίσει ποτέ τόσο μεγάλο αντίπαλο, ενώ σε αυτή την ομάδα υπήρξα συμπαίκτης με σπουδαίους αθλητές». «Θα ήθελα να γίνει ιδιαίτερη μνεία στη Δάφνη και στην οικογένεια Τζιβέλεκα γιατί από τα παιδικά μου χρόνια με στήριξε πάρα πολύ ο πρόεδρος, και του οφείλω παρά πολλά, στην οικογένεια Ζούπα, στους τρεις προπονητές μου στον Αμύντα. Πήρα πάρα πολλά από το μπάσκετ, πήρα μπασκετικά αδέλφια όπως οι Σάββας Δροκοφίκης, Γιώργος Κερασοβίτης, Λεωνίδας Ζούπας, τα παιδιά του Αμύντα, τον Λεωνίδα Τριανταφυλλόπουλο, πήρα κουμπάρους, και έδωσα λιγότερα από όσα πήρα από το μπάσκετ, νιώθω ευλογημένος. Φεύγω συνειδητοποιημένος και γεμάτος από το μπάσκετ, σίγουρα θα μου λείψει, νομίζω ότι η οικογένεια μου θα είναι δίπλα μου και θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την γυναίκα μου που ήταν πάντα εκεί για μένα. Δεν θα το χάσω, θα είμαι δίπλα στον Αμύντα από άλλο πόστο, και όσο να ναι ένα σουτάκι θα το κάνουμε...». <Τέλος, αναφέρθηκε και στη νέα προσπάθεια που γίνεται στη Δάφνη και τις συνεχόμενες ανόδους : «Γίνεται πολύ καλή δουλειά στην Δάφνη από την οικογένεια Τζιβελέκα και τον Πέτρο Καραμπά, και έχει όλα τα φόντα να επανέλθει στις Εθνικές κατηγορίες, γιατί αξίζει να είναι αυτή η ομάδα. Την πρόλαβα στα καλύτερα της, την έζησα και την αγαπώ ιδιαίτερα αυτή την ομάδα».
