O Mαρσελίνιο Χουέρτας πρόλαβε να αγωνιστεί δίπλα στο πλευρό του Κόμπε Μπράιαντ στο ΝΒΑ και με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από το θάνατό του ηγέτη των Λέικερς ο Βραζιλιάνος γκαρντ θυμήθηκε την ιδιαίτερη υποδοχή των φίλων των Σέλτικς στο TD Garden.
O νυν παίκτης της Τενερίφη μίλησε στην κάμερα της COSMOTE TV και θυμήθηκε αρκετές αναμνήσεις από την τελευταία σεζόν του Κόμπε στο ΝΒΑ. Παράλληλα στις δηλώσεις του ο Βραζιλιάνος παίκτης έπλεξε και το εγκώμιο του Βασίλη Σπανούλη.
«Ήταν η ιστορία και η κληρονομιά που άφησε πίσω του. Ήταν αυτό που έλεγαν όλοι για το "Mamba Mentality". Ο τρόπος με τον οποίο προετοίμαζε τον εαυτό του, ο τρόπος που έκανε προπόνηση. Εάν το να πληγώσει τα συναισθήματα των ανθρώπων ήταν αυτό που χρειαζόταν για να κερδίσει παιχνίδια αλλά και πρωταθλήματα. Θα το έκανε. Έτσι σκεφτόταν το μπάσκετ.Πάντα ήταν μία έκπληξη για όλους. Μπορούσε να σε πλησιάσει και να σου μιλήσει σε οποιαδήποτε γλώσσα. Έδειχνε να νιώθει άνετα δίπλα μου κι ας ήμουν στην ομάδα μόλις έναν χρόνο» ενώ συνέχισε σχετικά το ότι γνώριζε τον Βασίλη Σπανούλη:
«Μεγάλωσε στην Ιταλία και έβλεπε Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Του άρεσε. Είχε διαφορετική νοοτροπία και προσέγγιση, όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά και γενικότερα στη ζωή του. Ήθελε να μαθαίνει, να ταξιδεύει και να γνωρίζει νέες κουλτούρες ανά τον κόσμο, οπότε όχι δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση που ήξερε όλους αυτούς του παίκτες συμπεριλαμβανομένου και του Σπανούλη».
Όσον αφορά για την τελευταία του σεζόν στην καριέρα του δήλωσε: «Ήταν τιμή μου που ήμουν σε όλες τις παρουσιάσεις την τελευταία του σεζόν, ιδίως όταν παίζαμε εκτός έδρας. Ήταν πραγματικά απίστευτο να βλέπεις την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του. Παρόλα αυτά όμως θα έλεγα πως στην Βοστώνη ήταν η πιο εντυπωσιακή στιγμή, λόγω της αντιπαλότητας που είχε τόσα χρόνια. Το κοινό συνήθιζε να τον μισεί μαζί με τους Λέικερς, όμως εκείνη την ημέρα, έγινε κάτι μοναδικό. Το να βλέπεις όλο το γήπεδο να τον χειροκροτεί και να φωνάζει το όνομά του, όλα αυτά που έγιναν πριν από την παρουσίασή του, προσπαθούσε τόσο ο ίδιος να συγκρατήσει τα δάκρυά του, όσο και όλοι εμείς».
