Είναι από αυτούς τους αθλητές που είναι δύσκολο να βρεις κάποιον να τον αντιπαθεί μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στο χώρο. Ο Νίκος Χατζηβρέττας διένυσε τον αθλητικό του βίο με τις δικές του απαράβατες αρχές, βάζοντας πάντα την ομάδα και το δικό της καλό σε πρώτο πλάνο και τα τελευταία χρόνια περνάει αυτές τις αρχές στα παιδιά που περνούν το κατώφλι της Ακαδημίας του στον Εύοσμο. Είναι οι ίδιες αρχές που θέλει να δει να γίνονται πράξη σε μια μεγαλύτερη κλίμακα και είναι έτοιμος να προσφέρει σε αυτό στηρίζοντας την υποψηφιότητα του Βαγγέλη Λιόλιου στις επερχόμενες εκλογές της ΕΟΚ, όπως δήλωσε στο basketa.gr.
«Νομίζω πως είναι ώρα για κάποια αλλαγή και νομίζω πως στην Ομοσπονδία , η οποία έχει δώσει πολύ μεγάλο έργο, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια φθορά. Είμαστε στάσιμοι και χρειάζεται μια αλλαγή σε όλα τα επίπεδα για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να προλάβουμε τις εξελίξεις. Η κοινωνία, όπως και το μπάσκετ, εξελίσσονται και θα πρέπει να προσαρμοστούν τα πράγματα και οργανωτικά και στο κομμάτι της διοίκησης και στο αναπτυξιακό. Ο κ. Λιόλιος έχει δείξει έργο με την ομάδα του και τον τρόπο που αναπτύχθηκε και είναι ένας επιχειρηματίας που ξέρει να διοικεί. Νομίζω με αυτόν μπροστά και δουλειά από όλους θα προχωρήσουμε. Δεν πρέπει να υπάρχουν εγωισμοί. Όλοι πρέπει να είμαστε δίπλα για να βοηθήσουμε».
Αυτό το «όλοι» είναι που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό την πορεία του Χατζηβρέττα στο ίδιο το άθλημα, αφού η ομάδα είχε πάντα προτεραιότητα γι’ αυτόν. Να έχει ο καθένας το ρόλο του για να φτάσει σε επιτυχίες: «Πρέπει να είμαστε εκεί για το μπάσκετ το ίδιο και όχι για την πάρτη μας. Αυτό είναι το πρόβλημα. Ο κ. Λιόλιος είναι ένας άνθρωπος που ξέρει από διοίκηση που είναι πολύ σημαντικό για μένα. Έχει μια εμπειρία και ξέρει πως να διαχειριστεί μια κατάσταση, να βάλει σωστούς ανθρώπους γύρω του να τρέξουν τις αρμοδιότητες με κάποια πρόσωπα ώστε να μπορέσουν όλα να προχωρήσουν. Όλα εξελίσσονται και μένουμε στάσιμοι. Θα πρέπει να αλλάξουμε κάτι, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά».
Η γνωριμία του με τον Βαγγέλη Λιόλιο έγινε άλλωστε στα γήπεδα και μέσω των λεγόμενων «παιδικοεφηβικών»: « Τον γνώρισα όταν παίζαμε με τα παιδιά και είδα πως έχει μεγάλη αγάπη γι’ αυτό που κάνει στον Προμηθέα. Είναι παρών σε όλα τα παιχνίδια, όλες τις ηλικίες. Νομίζω πως βαδίζει στο σωστό δρόμο για μια ομάδα. Δίνουμε μεγάλη έμφαση στις ακαδημίες και στα αναπτυξιακά τμήματα. Θέλει δουλειά αυτό. Προσωπικά ασχολούμαι όλη μέρα με αυτό, προπονητικά και οργανωτικά . Όταν βλέπεις ανθρώπους να ασχολούνται με το μπάσκετ για τις μικρές ηλικίες υπάρχει κάτι αγνό και ρομαντικό και πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξει τα δεδομένα. Οι περισσότεροι ασχολούνται με ανδρικές ομάδες, δίνουν μεγάλη έμφαση στο αποτέλεσμα και την επιτυχία και το χάσμα πίσω είναι μεγάλο. Μας οδηγεί σε τεράστια κενά αυτό. Γι’ αυτό τον εκτίμησα και τον στηρίζω. Εϊναι σημαντικός λόγος για μένα το ότι είδα την ομάδα, τη λειτουργία, την ομάδα, τις εγκαταστάσεις. Έχει μια μεγάλη επιχείρηση, αλλά είναι και πρόεδρος που είναι παρών. Όπου κι αν παίζουν οι μικρές ηλικίες, είναι εκεί. Είναι κάτι που δείχνει μεράκι και έτσι πρέπει να είναι. Πρέπει να βοηθήσουμε, να δώσουμε έμφαση στο αναπτυξιακό και να ασχοληθούμε, γιατί από εκεί επανδρώνονται οι εθνικές ομάδες. Αυτό μου έκανε εντύπωση εδώ και τρία χρόνια που τον γνωρίζω, γι΄αυτό και τον στηρίζω να βγει μπροστά. Όχι ότι με τους άλλους υποψήφιους έχω κάποιο θέμα. Τους εκτιμώ όλους, γνωριζόμαστε χρόνια μέσα από τα γήπεδα. Το θέμα είναι να είμαστε όλοι μαζί την επόμενη με΄ρα και να μην υπάρχει το «εγώ». Να μας οργανώσει διοικητικά, σε σωστές βάσεις για να γίνει κάτι καλό και θα πρέπει όλα να ξεκινήσουν από το αναπτυξιακό».
«Το βασικό είναι η σωστή νοοτροπία»
Ο ίδιος πάντως τόσο ως παίκτης, όσο και ως ο άνθρωπος που έχει χτίσει όλο αυτό που λέγεται ΔΕΚΑ στο Εύοσμο, εκεί, στη γειτονιά που μεγάλωσε, συνεχίζει να προσπαθεί γι’ αυτές τις βάσεις. Έφτασε να έχει 450 παιδιά στην Ακαδημία του, με τον ίδιο να βρίσκεται όλη μέρα στο γήπεδο και να καταφέρνει να το κάνει να φαίνεται δύσκολο και απλό μαζί, παρά τα δύσκολα που βάζει η εποχή με τον κορονοϊό και τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί.
«Είμαι εδώ, δίπλα στο σπίτι μου. Δεν διανύω χιλιόμετρα για να βρεθώ στο γήπεδο. Έτσι είμαι δίπλα στα παιδιά. Προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο οργανωτικά και προπονητικά για να έχουμε μια ομάδα με τα πρότυπα στα οποία εγώ πιστεύω. Δεν είναι εύκολο. Είναι το πιο δύσκολο, γιατί έχεις να κάνεις με πολλά πράγματα. Πρέπει όμως να έχεις αρχές και σε αυτό πρέπει να πατήσουμε στο μπάσκετ, για να βγαίνουν σωστοί αθλητές. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αποκτήσεις είναι σωστή νοοτροπία και το πως πρέπει να βλέπει τα πράγματα ένας αθλητής».
Για τον ίδιο η επικοινωνία γίνεται κλειδί. Και προς τον αθλητή και τον γονιό, αλλά και μεταξύ προπονητών: «Το κριτήριο για να φτάσει ένα παιδί σε μια εθνική ομάδα δεν πρέπει να είναι μόνο το αγωνιστικό. Πρέπει να υπάρχει επικοινωνία του ομοσπονδιακού προπονητή με τις ομάδες. Ο προπονητής είναι το Α σε κάθε ακαδημία και ξέρει πως φέρεται ένας παιδί ή ένας γονιός. Δεν έχει νόημα να κερδίσεις ένα παιδί για ένα χρόνο. Πρέπει να υπάρχουν οι βάσεις για να γίνουν και καλοί παίκτες. Αν δεν υπάρχουν δεν μπορείς να προχωρήσεις. Το βλέπουμε πολύ λάθος όλο αυτό. Δεν δίνουμε έμφαση στον χαρακτήρα, στην πειθαρχία, στον σεβασμό, όλα αυτά που πρέπει να έχει ο αθλητής για να προχωρήσει. Έχει να κάνει με τις ομάδες, αλλά και με την ομοσπονδία όλο αυτό».
Όντας ο ίδιος ανάμεσα σε παιδιά όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που σταμάτησε να μαζεύει τίτλους ως αθλητής δεν κλείνει τα μάτια στις αλλαγές που υπάρχουν στα ίδια τα παιδιά χρόνο με το χρόνο με την κοινωνία να αλλάζει και να τα «παρασύρει» μαζί της: «Τα παιδιά αλλάζουν και είναι λογικό. Και ο αθλητισμός είναι κομμάτι μιας κοινωνίας που αλλάζει. Δεν πρέπει όμως να χαϊδεύουμε τα παιδιά για να μην φύγουν και πάνε σε κάποια άλλη ομάδα για παράδειγμα και δεν βγούεμ πρώτοι ή δεύτεροι. Δεν κάνουμε κάτι έτσι. Αλλοιώνονται χαρακτήρες έτσι. Στα χρόνια μας ο προπονητής, όπως και ο δάσαλος, ήταν σημαντικός. Να μην τον πατάμε. Χρειάζονται κανόνες και πειθαρχία. Υπάρχει ο σωστός δρόμος. Θυμώνει ένας παιδί που έπαιξε λίγο, φεύγει και πάει σε άλλη ομάδα. Δεν έχει μάθει να προσπαθεί, να βάζει το κεφάλι κάτω και να δουλεύει».
«Χρειάζονται άνθρωποι να εμπνέουν»
Η δική του λογική ήταν τελείως διαφορετική και το έχει αποδείξει στην πράξη. Από πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, από παίκτης της ΤΣΣΚΑ έγινε κορυφαίος αμυντικός, γιατί αυτό του ζήτησε ο προπονητής του, αυτό χρειαζόταν η ομάδα του και είχε και τη θέληση και τα προσόντα να καταφέρει κι αυτό: «Μεγαλώσαμε αγαπώντας την ομάδα. Μέσα από αυτήν προσπαθούμε να διακριθούμε. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και το ξεχνάμε. Είναι μεγάλο πρόβλημα. Τα παιδιά δεν έχουν μάθει να αγαπάνε την ομάδα τους. Πρέπει να αρχίσουμε από εκεί. Είναι ομαδικό παιχνίδι, όχι ατομικό. Πρέπει να βρούμε τρόπους να φέρουμε τα παιδιά στο μπάσκετ και να τα κρατήσουμε. Δεν φτάνουν οι εγκαταστάσεις και οι μπασκέτες. Χρειάζονται άνθρωποι να εμπνέουν».
Η αγάπη για την ομάδα ήταν πάντα δεδομένη για τον Χατζηβρέττα και το έδειχνε στο παρκέ, αλλά και με κάθε του κίνηση. Και συνεχίζει να δείχνει έμπρακτα την αγάπη του για το μπάσκετ το ίδιο και θέλει να συμβάλλει: «Χρειάζονται να ξαναμπούν οι βάσεις και γι’ αυτό μπήκα στη διαδικασία να στηρίξω έναν άνθρωπο. Να τον βάλουμε μπροστά, να μην σκεφτόμαστε ποιος είναι πρόεδρος, ποιος κάνει κουμάντο, να βρούμε κάποις αρχές και να συνεργαστούμε όλοι για να εμπνεύσουμε τα παιδιά».
Σημαντικό για τον ίδιο και κάτι ακόμη: Ο χρόνος και οι άνθρωποι: «Κάποιοι που έχουν το χρόνο και την εμπειρία να αναλάβουν θα πρέπει να το κάνουν. Αθλητές ή παράγοντες. Το πιο σημαντικό είναι να μάθουμε τι μπορούμε να κάνουμε. Από την πλευρά μου και με τις δυνάμες που έχω είπα πως θα βοηθήσω. Νομίζω πως αυτοί που θα πάρουν τα πόστα θα πρέπει να έχουν τα μυαλά στραμμένα στη δουλειά να το έχουν ως πρώτη προτεραιότητα όλο αυτό. Χρειάζεται να αφιερώσεις ώρες για να υπάρχει αποτέλεσμα. Από την καρέκλα και το τηλέφωνο δεν γίνετια δουλειά. Θέλει παρουσία και μεγάλη προσπάθεια».
Έχει άλλωστε και το προσωπικό παράδειγμα: «Λειτουργώ την Ακαδημία και από το πρωί ως το βράδυ είμαι εκεί για να προχωράμε με αυτά που πιστεύω εγώ. Φανταστείτε τι πρέπει να συμβεί στην Ομοσπονδία που το εύρος είναι πολύ μεγαλύτερο. Είναι ένα τεράστιο εγχείρημα και σημαντικές οι θέσεις. Χρειάζεται κόπος και αφοσίωση. Καλά να λέμε «να βοηθήσουμε», αλλά χρειάζονται να δούμε έμπρακτα τι μπορεί να γίνει. Δεν θα πρέπει να είναι για τον τίτλο, αλλά για τη δουλειά. Αυτό χρειάζεται. Δουλειά και να δώσουμε έμφαση στον χαρακτήρα τον παιδιών, γιατί η βάση είναι ο χαρακτήρας για να προχωρήσεις».
