Αποκαρδιωτικός ;
Απογοητευτικός ;
Ομάδα για λύπηση ;
Χωρίς τσαγανό ;
Δεν μπορούν τα παλληκάρια ;
Διαλέγετε και παίρνετε όσον αφορά τον τίτλο (ή το επίθετο) που μπορεί να βάλει ο καθένας σε αυτόν τον Ολυμπιακό που εμφανίστηκε (;) στο ΟΑΚΑ χθες το βράδυ στον τρίτο τελικό. Ναι πολλά ακούγονται και είναι ακραία, όμως οι ίδιοι οι (άλλοτε) πρωταγωνιστές τα κατάφεραν έτσι, ο κόουτς Σφαιρόπουλος και οι παίκτες του. Να θυμούνται οι φίλοι της ομάδας μόλις 1-2 παιχνίδια της προκοπής τους τελευταίους 2-3 μήνες !
Και δεν αναφερόμαστε στα (καλά) παιχνίδια με Προμηθέα και Κύμη, αλλά στα πιο ζόρικα αυτά της Ευρωλίγκας, ή τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Ο οποίος έχει φτάσει ξεκούραστα στο 2-1, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση στα δύο τελευταία ραντεβού των "αιωνίων" με εξαίρεση εκείνο το τελευταίο πεντάλεπτο την περασμένη Πέμπτη στο ΣΕΦ, όπου με τη...συνδρομή του Τζέιμς και τα ιδιαίτερα σχήματα του κόουτς Σφαιρόπουλου ο Ολυμπιακός πήγε να γυρίσει ένα χαμένο παιχνίδι.
Πολλοί είχαν σταθεί πέρυσι στο άδειασμα (ψυχολογικό αλλά κυρίως σωματικό) του Ολυμπιακού στους τελικούς μετά το φάιναλ φορ της Πόλης. Διότι ο Παναθηναϊκός (έλεγαν οι ειδικοί και είχαν μέχρι ένα σημείο όμως δίκιο) ήταν στο περίμενε χωρίς αγώνες και με τον εγωϊσμό του πληγωμένο. Ενώ τώρα και οι δύο ομάδες είχαν ίδιες μέρες για να γεμίσουν τις μπαταρίες τους. Το άσχημο για τον Ολυμπιακό είναι ότι ο φορτιστής του έχει χαλάσει από τον περασμένο Μάρτιο (στο τελευταίο ίσως εξαιρετικό παιχνίδι της χρονιάς σχεδόν για 45 λεπτά με τη νίκη του επί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ για την Ευρωλίγκα) και για αυτό δεν έχει καθόλου διάρκεια.
Από τότε η ομάδα...φορτίζει, αλλά όχι σωστά καθώς προφανώς ο φορτιστής της έχει θέμα και έτσι μένει γρήγορα από ενέργεια και ιδέες στο παιχνίδι της. Το οποίο είναι τρομερά προβλέψιμο για τον αντίπαλο με αποτέλεσμα από τελικό σε τελικό οι Ερυθρόλευκοι να μπλοκάρουν όλο και περισσότερο στην επίθεση (75 πόντοι, 66 πόντοι και χθες 58).
Σε έναν τελικό όπου οι αντίπαλοι είχαν τη συναισθηματική φόρτιση από την απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου (όσο και αν αυτό τους έδωσε και έξτρα κίνητρο) και επίσης έχασαν 15 βολές, το σκορ ήταν στους 19 πόντους κάποια στιγμή καθώς οι φιλοξενούμενοι είχαν σημειώσει μόλις 44 πόντους σε 33 λεπτά αγώνα (63-44). Οπως είχαν βάλει μόλις 7 στην πιο κρίσιμη (τρίτη) περίοδο του προηγούμενου τελικού στην έδρα τους. Και χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε την άμυνα του Παναθηναϊκού που μια χαρά κάνει τη δουλειά της, όταν συνολικά Μάντζαρης, Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Ρόμπερτς, Στρέλνιεκς και Μπράουν πετυχαίνουν 10 πόντους με 2/18 σουτ τι μπορεί να περιμένει κανείς.
Και όλα αυτά κόντρα σε έναν Παναθηναϊκό που ανεβαίνει από τελικό σε τελικό αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει φτάσει καν στα επίπεδα που ήταν λίγο πριν τα παιχνίδια με την Ρεάλ Μαδρίτης για τα πλέι οφ στην Ευρωλίγκα, αλλά και αμέσως μετά. Είναι φανερό ότι και οι Πράσινοι έχουν χάσει σημαντική από τη φρεσκάδα τους, αλλά έστω και έτσι η διαφορά των δύο ομάδων φαίνεται τόσο πολύ στο παρκέ. Ακόμα και στη νίκη των Πειραιωτών στον πρώτο τελικό, ο χειρότερος Παναθηναϊκός της τελευταίας διετίας (κατά δήλωση του Τσάβι Πασκουάλ) είχε μείνει στη διεκδίκηση του παιχνιδιού μέχρι σχεδόν τα τελευταία λεπτά.
Οι Πειραιώτες καλούνται να αντιδράσουν, αλλά μπορούν ; Η λογική λέει ναι, όμως αυτό έχει να κάνει με μεμονωμένες περιπτώσεις παικτών (και κυρίως τους Ελληνες) οπότε δεν αρκεί για την πλήρη ανατροπή. Ισως η ισοφάριση να είναι απλά το ταβάνι του τωρινού Ολυμπιακού που είχε ξεκινήσει εφέτος με άλλα όνειρα και βρίσκεται πολύ κοντά στο να γράψει στο κοντέρ την (μακράν) πιο αποτυχημένη σεζόν επί προεδρίας των αδελφών Αγγελόπουλων με βάση και τα χρήματα τα οποία επένδυσαν.
