Η FIBA ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή διοργανώτρια αρχή που τόλμησε τη «φούσκα». Στο F8 του BCL. Εχοντας πρώτα κερδίσει τις εντυπώσεις με τα αντανακλαστικά της, όταν διέκοψε πέρυσι τη διοργάνωση και είπε «κύριοι, θα την τελειώσουμε τότε, με αυτόν τον τρόπο». Αφησε την Ευρωλίγκα να ψάχνει τα ανέφικτα και τελικά να μένει με... παύλα. Την έκανε τότε τη «φούσκα» καμαρώνοντας και για τα μηδενικά κρούσματα. Απαραίτητη υποσημείωση, ήταν οι πρώτες αγωνιστικές δράσεις των ομάδων, δεν είχε υπάρξει τριβή με αντιπάλους και αναπόφευκτα διασπορά κρουσμάτων.
Η FIBA ήταν αυτή που επανέλαβε τις «φούσκες». Περισσότερες αυτή τη φορά, στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ γυναικών. Λογικά και πάλι, αφού η διοργάνωση είναι προγραμματισμένη για τον ερχόμενο Ιούνιο και δεν υπάρχει προφανές περιθώριο αναβολών, κανείς δεν ξέρει αν θα υπήρχε περιθώριο να γίνουν αυτά τα ματς στο μεσοδιάστημα. Αυτή τη φορά υπήρχαν κρούσματα, λίγα και αντιμετωπίστηκαν. Από γυναίκες, των οποίων οι διεθνείς διοργανώσεις δεν έχουν αρχίσει, δηλαδή το μεγαλύτερο ρίσκο της έκθεσης σε ταξίδια, αεροδρόμιο, ξενοδοχεία, ό,τι... μάζεψαν από τις εγχώριες διοργανώσεις.
Η FIBA το έκανε και τρίτη φορά. Κακώς αυτή τη φορά. «Συρόμενη» από εγωισμούς, να μην της πουν ότι «οι απέναντι παίζουν κανονικά και εσύ... κώλωσες». Μα έτσι έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να πρωτοπορήσει και πάλι και να εδραιώσει την αίσθηση του θεσμού που αφουγκράζεται την κοινωνία και καταλαβαίνει τις ανάγκες. Οχι, τα προκριματικά των ανδρών δεν ήταν μια καλή ιδέα να γίνουν στις «φούσκες». Για πολλούς και διάφορους λόγους. Αλλους που φάνηκαν στην πράξη και άλλους που δε φάνηκαν.
Να ξεκινήσουμε από το βασικό. Το Ευρωμπάσκετ έχει ήδη μετατεθεί για το καλοκαίρι του 2022. Μιλώντας λοιπόν για δύο παιχνίδια, είναι ακραίο να προταχθεί ο φόβος ότι δεν θα βρισκόταν κάποια ημερομηνία. Θα βρισκόταν, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Πάμε παρακάτω. Το πρωτόκολλο που είχε μοιράσει η FIBA στις ομάδες εκ των πραγμάτων ήταν... για να υπάρχει. Ενα παράδειγμα. Ανέφερε ότι όλα τα μέλη των αποστολών δέκα μέρες πριν ταξιδέψουν έπρεπε να είναι σε ένα καθεστώς αυξημένης επιτήρησης, στα όρια κάποιου είδους απομόνωσης.
Η FIBA μέσα σε αυτό το δεκαήμερο και δικούς της αγώνες είχε για το BCL και όλα τα εθνικά πρωταθλήματα. Οι Ελληνες διεθνείς για παράδειγμα, έκαναν Σάββατο πρωί το τελευταίο τεστ στην Ελλάδα για να μπορούν να μπουν μετά από 48 ώρες στη Βοσνία και στη «φούσκα» και μετά... έπαιξαν ματς πρωταθλήματος, Σάββατο και Κυριακή. Αυτό ίσχυσε παντού. Λογικό ήταν να σκάσουν κρούσματα μέσα στις εγκαταστάσεις. Να απομονώνονται παίκτες και αποστολές ολόκληρες, να αναβάλλονται ματς. Δεν γινόταν να αποφευχθεί αυτό.
Θέλετε και το χειρότερο; Η ίδια η FIBA έκανε... κουρελόχαρτο το πρωτόκολλό της όταν στα παράθυρα των πολλών σημαντικών ελλείψεων για να καλοδεχτεί τις εξαιρέσεις που ήταν το παράδειγμα ότι «εμείς θέλουμε τις Εθνικές», σαν τον Κοκόσκοφ και τον Λάρκιν άνοιξε... τρύπα στις φούσκες και τους έβαλε μέσα όποτε ήθελαν. Γι' αυτό βγήκε και φώναζε ο Μπόλβιν, ότι «δε γίνεται εμείς να είμαστε μέσα μια βδομάδα για να τηρούνται τα μέτρα και άλλοι να μπαίνουν παραμονή αγώνων και να συμμετέχουν σε αυτούς».
Εδώ χρειάζεται μια διευκρίνιση. Ακόμα και το αίσθημα ασφάλειας που ανέφεραν οι παρευρισκόμενοι στη φούσκα, με τα αυξημένα μέτρα, τον περιορισμό μετακινήσεων, τα μονόκλινα δωμάτια και όλα τα συναφή, σχετικό ήταν. Ναι, οι διοργανωτές το πάλεψαν όσο μπορούσαν. Αλλά αυτή η ιστορία ξεφεύγει σήμερα που μιλάμε από κάθε ανθρώπινη δυνατότητα. Στον ίδιο χώρο κινούνταν όλοι. Και αυτοί που το πρώτο 24ωρ βγήκαν θετικοί, μέχρι να το μάθουν και οι άλλοι που έβγαιναν τις επόμενες μέρες. Και όσοι γύρισαν στα σπίτια τους και τις ομάδες τους υγιείς, από τύχη είναι. Η προσπάθεια της διοργάνωσης μείωσε τους κινδύνους. Δεν γινόταν όμως να τους εξαφανίσει. Και φάνηκε ότι δεν τους εξαφάνισε μάλλον σε περισσότερες περιπτώσεις από όσες θα... προσεύχονταν πριν τους αγώνες.
Κι αν αυτά, τα κρούσματα και οι αναβολές είναι τα... μετρήσιμα μεγέθη, υπήρχαν και τα άλλα. Οι πολυήμερες αυτές διοργανώσεις των Εθνικών ομάδων είναι ένα αθλητικό «πανηγύρι». Είναι μια ευκαιρία επικοινωνίας, κοινωνικοποίησης, ξεφεύγει το μυαλό στις στιγμές που δεν υπάρχει προπόνηση, πας μια βόλτα να δεις δυο διαφορετικές εικόνες. Στις συγκεκριμένες συνθήκες, ακόμα και αυτό καθεαυτό το αγωνιστικό κομμάτι είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ολοι αυτό που σηζητούσαν τις στιγμές του... προαυλισμού, ήταν να φύγουν με το δικαίωμα να πουν «ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα».
