Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και ΑΕΚ έδωσαν τα πρώτα φιλικά και δυστυχώς γι’ αυτούς όλα μεταδόθηκαν. Είτε τηλεοπτικά, είτε απλά διαδικτυακά. Το «δυστυχώς» έγκειται στο ότι τα είδαν πολλοί και ως συνήθως όλοι τα ξέρουμε όλα. Η αλήθεια είναι πως απο τους συγκεκριμένους αγώνες σε Κύπρο και Ισπανία, οι μόνοι που μπορεί να είδαν πράγματα και να έβγαλαν συμπεράσματα ήταν οι προπονητές των ομάδων. Οι υπόλοιποι θα πρέπει να περιμένουμε για να δούμε και να καταλάβουμε. Τα πρώτα συμπεράσματα για το... ευρύ κοινό ίσως στηρίζονται περισσότερο στις απουσίες, παρά στις παρουσίες.
Ο Παναθηναϊκός φάνηκε στην Κύπρο πως είναι η ομάδα του Νικ Καλάθη περισσότερο κι από όσο θα φαινόταν αν ο διεθνής γκαρντ ήταν εκεί. Λάνγκφορντ και Λοτζέσκι είναι οι σταθερές επιθετικά (μεγάλη υπόθεση ο υγιής και ξεκούραστος Λοτζέσκι), αλλά για να μπουν στο παιχνίδι το ίσως μεγαλύτερο όπλο, το δίδυμο Λάσμε-Γκιστ, ο Νικ είναι απαραίτητος. Αυτός μπορεί και ξέρει πως να τους αξιοποιήσει, με αυτόν θα συνεργαστούν. Ο Καλάθης μοιάζει πιο πολύτιμος από ποτέ, όχι απλά γιατί είναι ο ουσιαστικός δημιουργός και πάλι για τον Παναθηναϊκό, αλλά και γιατί όπως έδειξε και με την Εθνική Ομάδα ο τύπος αυτός έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Και μια υποσημείωση: Εκεί που θα πρέπει να κάνουν ΠΟΛΥ υπομονή οι «πράσινοι», επιτελείο και φίλαθλοι, θα είναι με τους δύο ψηλούς. Παπαγιάννης και Μήτογλου είναι επένδυση για πολλά χρόνια. Θα μπορέσουν σίγουρα να βοηθήσουν και φέτος, ειδικά ο δεύτερος, γιατί έχει ήδη περάσει μια χρονιά με τον Τσάβι Πασκουάλ. Θα έχουν παιχνίδια που θα είναι έως και εντυπωσιακοί, αλλά θα υπάρχουν και παιχνίδια που θα μείνουν στο μηδέν. Το είδαμε με την Εθνική Ομάδα θα το δούμε και στη διάρκεια της σεζόν, γιατί απλά δεν ειναι έτοιμοι ακόμη και δεν έχουν την εμπειρία. Κι αν επιτελείο και φίλαθλοι θα πρέπει να κάνουν μια φορά υπομονή, οι ίδιοι θα πρέπει να κάνουν 1000 όταν τα πράγματα δεν θα έρχονται όπως τα θέλουν. Μόνο έτσι θα βγουν όλοι κερδισμένοι.
Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε με τις περισσότερες απουσίες. Τόσες που για να ταξιδέψει στην Ισπανία χρειάστηκε να πάρει... προσωρινούς. Πολλοί, αντί να σταθούν στους μόνιμους και να δουν τι κάνουν –κυρίως αυτά που δεν μπορείς να δεις σε καμία στατιστική- έμειναν στους έκτακτους. Ο Τσάπμαν και ο Χάρις ήταν αυτοί που βρέθηκαν σε πρώτο πλάνο. Ο πρώτος έβαλε στο πρώτο παιχνίδι όσα έχασε στο δεύτερο. Το πρώτο παιχνίδι ήταν αυτό που έφερε τα «πρόεδρε φέρ’τον» (7/7) χωρίς να λογαριάσουμε την άμυνα που (δεν) έπαιξε, αλλά και το πόσες προσπάθειες πήρε στο δεύτερο: Πήρε λοιπόν 17 προσπάθειες και είχε 0/8 τρίποντα! Αριθμοί που σε κανονικό αγώνα θα ήταν απαγορευτικοί. Ήταν ξεκάθαρο πως έπαιζε για το επόμενο συμβόλαιό του, ειδικά με την Ισπανία να παρακολουθεί, κάτι λογικό για τον ίδιο σε αυτή τη φάση. Ο Χάρις δεν χρειάζεται συστάσεις στο ελληνικό κοινό, οι φίλοι του Ολυμπιακού δύσκολα θα τον ξεχάσουν μετά τον περσινό τελικό Κυπέλλου και όχι μόνο, αλλά το ερωτηματικό είναι κατά πόσο μπορεί να ταιριάξει σε αυτό που θέλει να φτιάξει ο Μπλατ. Απάντηση μπορεί να δώσει μόνο ο ίδιος ο Μπλατ. Μην ξεχνάμε πως η ταχύτητα για την οποία όλοι μιλάνε ως νέο χαρακτηριστικό των «ερυθρόλευκων» ξεκινά από την καλή άμυνα. Οπότε οι παίκτες που θα μπορούν να αμυνθούν είναι εξίσου σημαντικοί. Ο Άξελ Τουπάν εντυπωσίασε, ο Σπανούλης ήταν ο Σπανούλης και όσο παίζει αυτός θα ηγείται της ομάδας, ο Μπόγρης είναι υπερπολύτιμος για το ρόλο που προορίζεται φέτος σε άμυνα, ριμπάουντ, βοήθειες, το σουτ από μέση απόσταση που φέτος θα του δοθεί και ίσως περισσότερο την ικανότητά του να «σπάει» την μπάλα στις γωνίες με παίκτες όπως ο Τίμα, ο Στρέλνιεκς ή ο Βεζένκοφ και ο Παπανικολάου. Ο Τολιόπουλος θα βρεθεί στην άχαρη θέση να πρέπει να αρπάξει κάθε ευκαιρία που θα έχει, με το μυαλό όχι στο σκοράρισμα, αλλά σε όλες τις άλλες δουλειές. Και ο ΛεΝτέι μοιάζει εγγύηση επιθετικά, αλλά στην άμυνα θα πρέπει να κάνει ένα –και δυο και τρία- βήματα μπροστά. Η Κρήτη θα δώσει μια σαφέστερη εικόνα του Ολυμπιακού, οπότε αναμονή.
Η ΑΕΚ ήταν αυτή που προκάλεσε ίσως τα περισσότερα βλέμματα, γιατί έδειξε κάτι διαφορετικό. Με πολλά πρόσωπα που έφτασαν φέτος, ή που ήταν εκεί, αλλά τα βλέπαμε ως σκιές στην άκρη του πάγκου με... πολιτικά, κάποιους και για χρόνια. Ο Γιόνας Ματσιούλις είναι αδιαμφισβήτητα το μεγάλο ατού. Ακόμη και τις βραδιές που δεν θα βάλει, γιατί έχει τέτοιες, θα είναι εκεί για να κάνει όλα τα άλλα. Και το κυριότερο; Θα είναι εκεί για οποιονδήποτε συμπαίκτη του! Ανά πάσα στιγμή. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του. Γι’ αυτόν η ομάδα έρχεται πάντα πρώτη. Κι αυτό είναι που τον κάνει πολύτιμο. Έχει κάτι που είχε και ο Διαμαντίδης: Ακόμη και στη κακή του μέρα θα βρει έναν τρόπο να είναι θετικός για την ομάδα. Ο Χάρης Γιαννόπουλος είχε ήδη κάνει βήματα μπροστά και φέτος που βρέθηκε σε μια καλύτερη ομάδα θα φανεί περισσότερο. Ήδη φάνηκε και υπάρχει συνέχεια. Αυτό που θα θέλαμε από τον Μπάνκι είναι να μην «παρκάρει» τους μικρούς. Ο Δημήτρης Μωραϊτης έδειξε τι παίκτης μπορεί να γίνει και αυτό που άρεσε περισσότερο είναι πως άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Τρία στα τρία παιχνίδια! Και με την δική του παρουσία πέρασε σε δεύτερη μοίρα αυτή του Γιάννη Αγραβάνη, ο οποίος έδωσε έμφαση στην άμυνα για την οποία τα αθλητικά του προσόντα και τα μακριά του χέρια τον καθιστούν υπερπολύτιμο. Κάτι που για τους πολλούς φάνηκε σε μία δυο φάσεις στην επίθεση, στην άλλη πλευρά η προσπάθεια και η συμβολή του ήταν διαρκείας και είναι στοιχεία που μπορούν να τον κρατήσουν στο παρκέ. Δυσκολότερη περίπτωση του Τσαλμπούρη. Πήρε κι αυτός το χρόνο του, είναι πανύψηλος, βαδίζει στο σωστό δρόμο είναι πολύ έξυπνος, αλλά θα πρέπει να δυναμώσει κι άλλο και να μην φοβάται τις επαφές. Συνολικά αυτό που παρουσίασε η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που θες να βλέπεις, παρά το ότι κι αυτή είχε τις απουσίες της.
Και για τις τρεις ομάδες και για τις άλλες που βρίσκονται στο στάδιο της προετοιμασίας τα επόμενα φιλικά και το επόμενο διάστημα θα δώσουν σαφέστερες απαντήσεις σε ερωτηματικά και θα γίνουν το καλύτερο «όπλο» στα χέρια των προπονητών.
