Δίπλα στη λέξη «απρόβλεπτος» στο λεξικό, υπάρχει ως συνώνυμο ο Παναθηναϊκός. Κι αυτό κάποιες φορές δεν είναι κακό...
Μία τέτοια περίπτωση ήταν το παιχνίδι στο «Μεντιολάνουμ Φόρουμ». Δύο εικοσιτετράωρα έπειτα από τον διασυρμό από τη Βιλερμπάν και με τους «πράσινους» να έχουν παρουσιάσει εικόνα διάλυσης, ουδείς περίμενε ότι θα μπορούσαν να συνέλθουν, να ξεχάσουν τι συνέβη και να παρουσιαστούν ακριβώς όπως έπρεπε. Ούτε και η ίδια η ομάδα μάλλον δεν το περίμενε και γι' αυτόν το λόγο χρειάστηκε να περάσουν είκοσι αγωνιστικά λεπτά προκειμένου να το κάνει.
Η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου δεν απείχε πολύ από εκείνη στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα στο «Αστρομπάλ». Άλλωστε και το σκορ ήταν παρόμοιο. Στην έδρα της Ασβέλ το «τριφύλλι» έχανε με 44-30, ενώ χθες (3/12) η Αρμάνι ήταν μπροστά με 42-30. Και στη συνέχεια ακολούθησε η «μεταμόρφωση».
Το 44-35 ήταν σκορ που υπήρξε στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου και στα δύο παιχνίδια. Μόνο που την περασμένη Τρίτη (1/12) ο Παναθηναϊκός μετά από αυτό κατέρρευσε και δέχτηκε επιμέρους σκορ 17-2, με αποτέλεσμα να «χαιρετήσει νωρίς» μένοντας πίσω με διαφορά 24 πόντων (61-37), ενώ το βράδυ της Πέμπτης δεν είχε καμία διάθεση να παραδοθεί. Υπήρχε πίστη στο πλάνο και διάθεση απ' όλους για μάχη, όποιο κι αν ήταν το τελικό αποτέλεσμα.
Πολλές φορές για να νικήσεις μία καλύτερη ομάδα, πρέπει απλά να την πείσεις ότι είσαι αλύγιστος. Ακόμα και όταν οι παίκτες του Έτορε Μεσίνα ξέφυγαν με 75-70 στο δίλεπτο για το φινάλε, δεν μπόρεσαν να νιώσουν άνετα. Κι αυτό διότι ακολούθησαν δύο «βόμβες» από Νέντοβιτς και Παπαπέτρου οι οποίες έμοιαζαν με «μαχαιριές» στην ιταλική καρδιά, αφού ο Παναθηναϊκός πέρασε για πρώτη φορά μπροστά μετά το αρχικό 0-2 στην πρώτη επίθεση.
Η αμφιβολία είχε φυτευτεί για τα καλά στο μυαλό των γηπεδούχων πάντως αρκετά νωρίτερα. Όταν ενώ ξέφευγαν με δέκα πόντους, πάντοτε υπήρχε αντίδραση. Λίγο πριν το ημίχρονο μάλιστα προηγήθηκαν 40-25! Τότε οι «πράσινοι» αποφάσισαν να μην φύγουν από το παρκέ -όπως είχε κάνει ο Ολυμπιακός στο μεταξύ τους παιχνίδι το Φεβρουάριο του 2019-, αλλά να μείνουν και να παλέψουν με όλες τους τις δυνάμεις.
Και το παιχνίδι γύρισε. Και παρά τις δύο χαμένες βολές που παραλίγο να δημιουργήσουν πρόβλημα, ο Παναθηναϊκός πήρε αυτό που άξιζε. Μία μεγάλη νίκη. Την πρώτη του φετινή πραγματικά σπουδαία νίκη. Η οποία πιστώνεται στον Γιώργο Βόβορα και στους παίκτες του, διότι όπως γράφουμε τ' άσχημα, έτσι θα πρέπει πάντοτε να αναφέρουμε και τα καλά. Μόνο τότε θα είναι δίκαιη η κριτική.
Ούτε ένας παίκτης του «τριφυλλιού» δεν υστέρησε. Ακόμα κι εκείνοι που δεν έλαμψαν, τουλάχιστον δεν ήταν επιζήμιοι όπως σε προηγούμενα παιχνίδια. Το κοουτσάρισμα του Γιώργου Βόβορα ήταν αποφασιστικό, αφού έδειξε ότι βρισκόταν σε εγρήγορση και δεν καθυστέρησε να καλέσει τάιμ άουτ όποτε χρειάστηκε. Τα 4/15 τρίποντα των γηπεδούχων, δεν προήλθαν από την κακιά μοίρα των Ιταλών, αλλά από την εξαιρετική «πράσινη» περιφερειακή άμυνα. Ο φωτεινός πίνακας του γηπέδου δεν έγραψε τυχαία με την κόρνα της λήξης 77-80. Δεν έτυχε αλλά πέτυχε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός έγινε η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Σημαίνει όμως πως όταν προσπαθεί και παραμένει πιστός στο πλάνο του, μπορεί να μην κερδίζει πάντα, αλλά σίγουρα δεν θα διασύρεται συχνά. Για να έχει αξία αυτή η νίκη, θα πρέπει σε μία εβδομάδα να ακολουθήσει ακόμα μία με αντίπαλο τη Ζαλγκίρις στο ΟΑΚΑ. Παιχνίδι στα μέτρα της ελληνικής ομάδας, αν θέλει να πείσει ότι το «σκωτσέζικο ντους» θα σταματήσει, οφείλει να νικήσει.
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, κανείς δεν έκανε κακό στην ίδια του την ομάδα, όμως ο ρόλος του Ιωάννη Παπαπέτρου ήταν καθοριστικός. Δεν είναι το μεγάλο τρίποντο που έβαλε για το προσπέρασμα στο 75-76, μα κυρίως το γεγονός ότι ήταν ηγετικός και στις δύο πλευρές του παρκέ κι απέφυγε τα πολλά κι αχρείαστα σουτ. Ένας «οικονομικός» Παπαπέτρου βοηθάει τον Παναθηναϊκό να αλλάζει επίπεδο στα καλά του βράδια. Τελείωσε τον αγώνα με 5/9 σουτ, εκ των οποίων τα δύο ήταν στη λήξη του χρόνου. Όλα τα υπόλοιπα αποτέλεσαν σωστές επιλογές. Αυτός ήταν ο MVP μαζί με τον Ντίνο Μήτογλου που -θα το γράφουμε μέχρι να γίνει- όταν σταθεροποιήσει την απόδοσή του θα γίνει ο καλύτερος Έλληνας πάουερ φόργουορντ και άξιος διάδοχος του Γιώργου Πρίντεζη στην Εθνική.
Φυσικά πρέπει να σημειωθεί ότι πλέον δεν αποτελεί είδηση όταν ο Γιώργος Παπαγιάννης «σκεπάζει» τα καλάθια. Είναι το «σκιάχτρο» που χρειάζεται κάθε ομάδα μέσα στη ρακέτα κι εκτός από τις φάσεις που τελειώνει, είναι εντυπωσιακή η βελτίωσή του στην άμυνα. Πλέον οι αντίπαλοι δεν τον «σημαδεύουν» και δεν δέχεται καλάθια στο ένας μ' έναν, σχεδόν από κανέναν.
Στο φινάλε φυσικά βγήκε μπροστά όπως όφειλε να κάνει και ο Νέντοβιτς. Ο Σέρβος είναι εκτελεστής κι ακόμα και σε μέτριες βραδιές, είναι εκείνος που θα πρέπει να «τραβήξει το κάρο από τη λάσπη» στα κρίσιμα. Και το έπραξε. Όταν τα παιχνίδια είναι «κλειστά», η μπάλα πρέπει να πηγαίνει στα χέρια του πρώην ΝΒΑερ κι εκείνος να αποφασίζει τι θα συμβεί. Οτιδήποτε άλλο θα αποτελεί μπασκετική τρέλα.
Εν κατακλείδι, ο Παναθηναϊκός έδωσε χαρά μετά από καιρό στον κόσμο του, προσφέροντας μία ανέλπιστη νίκη. Αν αυτή θα αποτελέσει την αρχή για ένα καλύτερο μέλλον, είναι κάτι που θα το γνωρίζουμε σύντομα. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά τι θα συμβεί. Άλλωστε μόλις πριν από δύο ημέρες γράφαμε σ' αυτήν εδώ τη γωνία ότι η ομάδα «βουλιάζει» κι ευτυχώς εκτεθήκαμε πολύ γρήγορα. Στο χέρι όλων στο εσωτερικό των «πράσινων» είναι να συνεχίσουν να εκθέτουν όσους τους κρίνουν αυστηρά και ίσως καμιά φορά άδικα...
