Η ποιοτική αναβάθμιση του ρόστερ (βάση των περγαμηνών των παικτών που αποκτήθηκαν σε σχέση με αυτούς που αποχώρησαν) δεν διασφαλίζει σε καμμία περίπτωση την επιτυχία στον Ολυμπιακό καθώς το περσινό παράδειγμα αποτελεί ίσως το κορυφαίο μάθημα στην ιστορία του συλλόγου.
Μιας ομάδας που "κάλπαζε" σε Ελλάδα και Ευρώπη μέχρι και ενάμιση μήνα πριν το τέλος της σεζόν και έφτασε στο φινάλε να αγκομαχά σαν τον οδοντωτό και να χάνει με...παρέλαση του αντιπάλου τους καθοριστικούς τελικούς σε Ευρωλίγκα (από Φενέρμπαχτσε) και Πρωτάθλημα (απο Παναθηναϊκό και μάλιστα στο ΣΕΦ).
Αν μη τι άλλο όμως, η εφετινή πορεία των Ερυθρολεύκων στο μεταγραφικό παζάρι που ήταν από τις πιο γεμάτες τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι και το πάθημα έγινε μάθημα, αλλά και ότι οι άνθρωποι του συλλόγου διδάχτηκαν πολλά από τις απαιτήσεις της πιο ποιοτικής Ευρωλίγκας όλων των εποχών στην οποία μάλιστα έφτασαν μέχρι τον τελικό.
Πέρα από το ψυχολογικό αλλά και (κυρίως) σωματικό άδειασμα της ομάδας στο φινάλε, από τους απανωτούς τελικούς, οι τίτλοι χάθηκαν σε μεγάλο βαθμό από το μονοδιάστατο τρόπο με τον οποίο έψαχνε το καλάθι ο Ολυμπιακός. Και αυτό διότι με εξαίρεση το ξέσπασμα του Ερικ Γκρίν στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στα κρίσιμα παιχνίδια οι Αμερικανοί (Γκρίν, Μπίρτς και Ουότερς) ήταν απλοί θεατές, περίπου σαν τους Λοτζέσκι και Χάκετ που είδαν αυτούς τους αγώνες από τα...πίτς με τους Πειραιώτες να μένουν ουσιαστικά με ένα ξένο (Μιλουτίνοφ) να πρέπει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Τελικά αυτός ήταν και ο μόνος ξένος που έμεινε για τη νέα (τελευταία του στον Ολυμπιακό) χρονιά και ο μόνος που πραγματικά ήθελαν όσο κανέναν άλλο στο λιμάνι να παραμείνει.
Κατ' αρχάς το καλό καλοκαίρι ξεκίνησε χάρις στους αδελφούς Αγγελόπουλους, που παρά την πίκρα του τρόπου με τον οποίο ήρθε η αποτυχία στο φινάλε, στηρίχτηκαν σε αξίες, αναγνώρισαν προυπηρεσίες, προσφορές, ήθος και χαρακτήρα και επιβράβευσαν με πλουσιοπάροχη παραμονή Πρίντεζη και Μάντζαρη, ανανέωσαν πρόωρα το συμβόλαιο του Αγραβάνη και λογικά θα κάνουν το ίδιο και με Παπανικολάου και Παπαπέτρου
Οι έξι μεταγραφές που ήρθαν (Στρέλνιεκς, Τιλί, Μπόγρης, ΜακΛίν, Ρόμπερτς, Τόμπσον) αφ' ενός γέμισαν σχεδόν κάθε θέση με μια τριάδα παικτών, ενώ δόθηκε σαφή έμφαση και στον επιθετικό ρόλο αυτών αλλά και στην προυπηρεσία τους στο ΝΒΑ ή στην Ευρωλίγκα.
Ο στόχος είναι διπλός, αφ' ενός να παρουσιάσει ο Ολυμπιακός ένα σύνολο πιο έμπειρο από πέρυσι (όσον αφορά τους ξένους) ώστε να μην χρειάζονται τόσο μεγάλο φροντιστήριο οι Αμερικάνοι, αλλά παράλληλα να είναι πιο αξιόπιστος και με περισσότερες λύσεις (πλίν Σπανούλη) επιθετικά, ώστε να μην εγκλωβίζεται σε μεγάλο βαθμό όταν εξουδετερώνεται αμυντικα ο αρχηγός του.
Ομως τα δύσκολα αρχίζουν τώρα, για το τεχνικό τίμ, που θα πρέπει εν μέσω Ευρωμπάσκετ (που θα λείπει η μισή και πλέον ομάδα) και τόσων νέων παικτών για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία, να βρει η ομάδα τη χημεία της για να παρουσιαστεί όσο πιο δυνατόν έτοιμη τον Οκτώβριο, καθώς θυμίζουμε ότι πλέον στην Ευρωλίγκα κάθε παιχνίδι μετράει.
Αρα το κομμάτι της ποιοτικότερης (σε σχέση με τους ξένους) επιλογής πηγαίνοντας σε σίγουρες και δοκιμασμένες λύσεις (πχ Στρελνιεκς και Τιλί), ολοκληρώθηκε. Τώρα το κρίσιμο είναι η δημιουργία αυτού του νέου πάζλ, ώστε η εικόνα του να είναι λαμπερή όσο το δυνατόν νωρίτερα.
Μετά από χρόνια ο Ολυμπιακός βρήκε έναν Αμερικάνο που αντί να ζητάει διετές κλειστό (όπως οι περισσότεροι) δεν θέλει καν το 1+1 και βάζει στοίχημα - με τον ευαυτό του - ότι στον έναν χρόνο που θα κάτσει ότι θα πείσει το ΝΒΑ για να επιστρέψει εκεί που θέλει. Από μόνο του αυτό το κίνητρο είναι το καλύτερο συστατικό για το τι θα προσπαθήσει να προσφέρει στην ομάδα η τελευταία προσθήκη, ο Χόλις Τόμπσον.
Photo Credit: Eurokinissi
