Η Εθνική Ανδρών σαν σήμερα (25/9) το 2005 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Βελιγράδι και το Basketa.gr θυμάται το οδοιπορικό της αρμάδας του Παναγιώτη Γιαννάκη, που συνοψίζεται σε μια μεγάλη στιγμή, αλλά συμπληρώνεται από πολύ περισσότερες.
Τι γράφει, τελικά, την ιστορία του αθλητισμού; Μια στιγμή, ένα λάθος, ένα άστοχο σουτ, μια μεγάλη προσπάθεια που έρχεται να ολοκληρώσει την υπέρβασή σου, που έχεις ξεκινήσει να κάνεις, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι, ακόμη και μερίδα υποστηρικτών σου, πιστεύει πως δεν μπορείς να κάνεις.
Και τι να πιστέψεις, άλλωστε, όταν η Ελλάδα ήταν πίσω στα 47 δευτερόλεπτα για τη λήξη με 55-62 από τους Γάλλους; Εκείνη τη στιγμή, συνήθως, λες πως το ματς έχει τελειώσει, βλέποντας τον Μπορίς Ντιαό να καρφώνει, με τους συμπαίκτες του να «σπάνε» υποδειγματικά την ελληνική πίεση στα 4/4 του γηπέδου.
Εκείνη η Εθνική, όμως, δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Το απέδειξε σε εκείνο το ματς, που κατέληξε στο ιστορικό «βάλτο αγόρι μου» σουτ του Δημήτρη Διαμαντίδη πριν από 15 χρόνια, το απέδειξε και στον τελικό της «Μπεογκράντσκα Αρένα», όπου ταπείνωσε τον Ντιρκ Νοβίτσκι και την παρέα του, θα το έκανε ξανά έναν χρόνο αργότερα, όταν θα «διέλυε» τους Αμερικανούς στο δικό τους ρυθμό στη Σαϊτάμα.
Εκείνο το σουτ, λοιπόν, δεν ήταν κάτι τυχαίο. Ήταν η πιστοποίηση ενός συνόλου, αποτελούμενου από «επαγγελματίες νικητές», όπως σωστά έλεγαν ο Παναγιώτης Γιαννάκης και οι συνεργάτες του. Και η πορεία τους, όπως τη θυμάται το basketa.gr, το επιβεβαιώνει μέχρι κεραίας.
https://www.youtube.com/watch?v=Cr8ozzcUqNQ&ab_channel=troktikaras
Η «αθόρυβη» αρχή
Η Εθνική μας ξεκίνησε την πορεία της, εκεί όπου την τελείωσε, με το Βελιγράδι να αποτελεί το εφαλτήριο εκείνου του θριάμβου, που άρχισε όμως «αθόρυβα», χωρίς φανφάρες για επιτυχία. Δεν την είχαν ανάγκη, άλλωστε, τα κομάντο του Παναγιώτη Γιαννάκη και το απέδειξαν από την πρεμιέρα, όταν και σε ένα ματς με εντελώς διαφορετικές συνθήκες, έδωσαν ένα πρώτο μάθημα με 64-50 στη Γαλλία του Τόνι Πάρκερ, με τα επόμενα… να ακολουθούν για μια ολόκληρη διετία.
https://www.youtube.com/watch?v=slNtogHQVxo&ab_channel=Mybasketvideo
Κι εμείς, όμως, την «αφύπνισή» μας την χρειαζόμασταν. Αυτή ήρθε από τους έτερους Βαλκανίους του ομίλου, με τον Σάνι Μπετσίροβιτς να μας «ραπίζει» με 18 πόντους, τον Ράσο Νεστέροβιτς να κυριαρχεί κοντά στο καλάθι και τη Σλοβενία να επικρατεί με 68-56. Από τότε δεν κοιτάξαμε ξανά πίσω και η πρώτη απόδειξη ήταν κόντρα στους Βόσνιους, με τον περίπατο του 67-50 να μας εξασφαλίζει την παρουσία στην προκριματική φάση.
https://www.youtube.com/watch?v=hvJpVk1FEro&ab_channel=arxeiotv
https://www.youtube.com/watch?v=bKYMIs7oTZI&ab_channel=arxeiotv
Μια φορά… χρειαστήκαμε την εύνοια
Ελάτε, ας πούμε την αλήθεια τώρα, 15 χρόνια άλλωστε έχουν περάσει και τα θυμόμαστε με υπέροχες αναμνήσεις. Το κακό με εμάς, βέβαια, είναι ότι πολλές φορές αρνούμαστε να μιλήσουμε για τις στιγμές, όπου έχουμε ευνοηθεί, σε αντίθεση με όσες έχουμε αδικηθεί, που μπορεί να θυμόμαστε μέχρι και… στην επόμενη ζωή.
Μια τέτοια αδικία θα θυμούνται σίγουρα οι Ισραηλινοί, καθώς στην προκριματική φάση, που οδηγούσε στα προημιτελικά, βίωσαν μια από τις χειρότερες εναντίον τους διαιτησίες. Καλό για εμάς, βέβαια, αν και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως, τελικά, αξίζαμε το αποτέλεσμα, με το 67-61 να είναι το σκορ που μας «ξεμπλόκαρε» και ήταν, ίσως, το πιο σημαντικό στο δρόμο για την κούπα.
https://www.youtube.com/watch?v=IPBjJiETfZo&ab_channel=arxeiotv
Κι αφού είχαμε αρχίσει να βρίσκουμε το δρόμο μας, σε ένα ακόμη ματς λεπτομερειών θα τα καταφέρναμε. Ήταν οι Ρώσοι αυτή την φορά απέναντί μας και οι διεθνείς θα έδειχναν ξανά την «ατσάλινη» νοοτροπία, με την οποία είχαν μπολιαστεί. Ο Παπαλουκάς, «τσάρος» της ΤΣΣΚΑ γαρ, ήξερε τον τρόπο… να τους κανονίσει, ο Κακιούζης παρέδωσε σεμινάριο για το πώς μαζεύεις τα ριμπάουντ και το πολύτιμο, σε χαμηλό όπως πάντα επιθυμούσαμε, σκορ στο 66-61, μας έδωσε πρόσβαση στη ζώνη των μεταλλίων, την οποία από το 2009… έχουμε ξεχάσει.
https://www.youtube.com/watch?v=wWaa67eXlio&ab_channel=BasketballVHSarchives
«Ξερός» ο Πάρκερ, ανήμπορος μπροστά στο μεγαλείο ο Νοβίτσκι
Αν ρωτήσετε ορισμένα άτομα ενασχολούμενα με το μπάσκετ για το ποια είναι η γνώμη τους σχετικά με τον Τόνι Πάρκερ και τον Ντιρκ Νπβίτσκι, θα σας απαντήσουν πως πρόκειται για ορισμένους από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών. Πρωταθλητές και οι δύο στο ΝΒΑ, με τρομερές διακρίσεις και διάρκεια στο παιχνίδι τους, καθώς και ήθος στον χαρακτήρα τους, κέρδισαν το σεβασμό από όλο τον μπασκετικό πλανήτη και δίκαια.
Απέναντι στη «γαλανόλευκη», όμως, τα έβρισκαν… μπαστούνια. Ο ένας χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 2013, για να πανηγυρίσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο, κι αυτόν βάζοντας τις φωνές στους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια, για να «ξυπνήσουν» κι επιτέλους μια φορά να φανούν ανώτεροι έναντι του κοινού μας «κακού δαίμονα», τους Ισπανούς. Ο άλλος, δε, ήταν σταθερά μακριά από μια τέτοια επιτυχία, αν και αυτό δεν αναιρεί τη διάσταση του «μύθου» του.
https://www.youtube.com/watch?v=rEd0FMSGY6Q&ab_channel=papatsoutsanos
Μαζί με αυτούς τους «μύθους», όμως, μεγάλωσε και η διάσταση του «θρύλου» της δικής μας Εθνικής. Της παρέας εκείνης, δηλαδή, που έκανε εκείνη τη μοναδική ανατροπή με τους «τρικολόρ», ενώ στον τελικό ήταν ανώτερη για 40 λεπτά απέναντι στον Ντιρκ και τα άλλα «πάντσερ», επικρατώντας με το επιβλητικό 78-62.
https://www.youtube.com/watch?v=goChjkwlSuc&ab_channel=papatsoutsanos
Όλα αυτά, με διαφορά ολίγων ωρών. Στιγμές μοναδικές, που και μετά από… λοβοτομή δεν πρόκειται να ξεχαστούν. Γιατί και τότε, και τώρα και πάντα θα ζητάμε από… αυτό το αγόρι να το βάλει.
