Ο Κώστας Τσαρτσαρής μίλησε σε ραδιοφωνικό σταθμό για τα όσα συμβαίνουν στο ελληνικό μπάσκετ και όχι μόνο.
Μάλιστα ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας τόνισε ότι οι διοικήσεις θα πρέπει να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους.
Αναλυτικά τα όσα είπε στον Sport-Fm:
Το Περιστέρι για πρώτη φορά μετά τη σεζόν 2000-2001 που υπήρξατε παίκτης της ομάδας κατάφερε να κερδίσει ξανά τους τρεις μεγάλους της Αθήνας τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ και τους δύο της Θεσσαλονίκης ΠΑΟΚ και Άρη. Κοινός παρανομαστής και στις δύο ομάδες ο Αργύρης Πεδουλάκης. Πως σας φάνηκε η δυναμική επανεμφάνιση της ομάδας στην Α1 και ποια η γνώμη σας για τον κόουτς και αυτό το σπουδαίο επίτευγμα;
«Χάρηκα πάρα πολύ για την ομάδα του Περιστερίου και φυσικά για τον κύριο Πεδουλάκη διότι γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια, χρωστάω πάρα πολλά στον ίδιο αλλά φυσικά και στο Περιστέρι γιατί μέσα από την ομάδα μπόρεσα να κάνω το άλμα για τον Παναθηναϊκό. Δεν μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση η φετινή πορεία. Προφανώς δεν περίμενε κανείς να κερδίσει και τους τρεις μεγάλους και να κάνει τόσες εντυπωσιακές εμφανίσεις μέχρι τέλους. Παρ’ όλ’ αυτά όμως ήξερα ότι θα είναι μια πολύ ανταγωνιστική ομάδα, από την έδρα της οποίας δεν θα μπορούσε να περάσει κανείς πολύ εύκολα και ελπίζω να τα πάει εξίσου καλά και στα πλέι-οφ».
Πρόσφατα βραβευτήκατε από το σύλλογο του Παναθηναϊκού για την προσφορά σας στην ομάδα. Πως αισθανθήκατε βλέποντας ένα ολόκληρο γήπεδο να σας αποθεώνει;
«Προφανώς πολύ μεγάλη υπερηφάνεια αλλά και ευγνωμοσύνη προς το σύλλογο πρώτα απ’ όλα και δεύτερον προς τον κόσμο, ο οποίος αναγνώρισε την προσπάθεια που κατέβαλα τόσα χρόνια σαν μέλος της ομάδας. Βέβαια είναι πράγματα τα οποία έχουμε κάνει όλοι μαζί, δηλαδή τόσο οι φίλαθλοι όσο και η ομάδα που συνδυάστηκαν με πάρα πολλούς τίτλους και έτσι έχουμε μείνει στο μυαλό του κόσμου σαν μια πολύ ευχάριστη ανάμνηση».
Οικογένεια Γιαννακοπούλου, ένα τεράστιο κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ. Έχοντας συνεισφέρει σε μεγάλο βαθμό στην άνοδο του αθλήματος στη χώρα μας. Τι διαφορετικό πιστεύετε ότι είχαν ο Παύλος κι ο Θανάσης που τους έκαναν αγαπητούς σ’ όλο το φίλαθλο κόσμο;
«Ήταν άνθρωποι, οι οποίοι ήταν πολύ προσγειωμένοι. Μπορεί να είχαν από πίσω έναν επιχειρηματικό κολοσσό, παρ’ όλ’ αυτά τους ένιωθες σαν να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ήταν πολύ δίκαιοι άνθρωποι, ανιδιοτελείς που έβαλαν την ομάδα πάνω από προσωπικές στιγμές και ξόδεψαν χρόνο από το επιχειρηματικό τους γίγνεσθαι. Ήταν άνθρωποι που αναβίωσαν μαζί με κάποιους άλλους φυσικά του χώρου το ελληνικό μπάσκετ, το έφεραν πολύ ψηλά και εξακολουθεί να βρίσκεται σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο».
Η κόντρα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό έχει πλέον άμεσο αντίκτυπο και στις υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος, ωστόσο έπρεπε να υπάρξει η παραμονή μίας ομάδας και ο υποβιβασμός μίας άλλης άνευ αγώνος για να ευαισθητοποιηθούν κι αυτές πάνω σ’ αυτό το θέμα. Πως κρίνεται αυτό το τέλμα και την «ποδοσφαιροποίηση» που παρατηρείται στο ελληνικό μπάσκετ και ποια θεωρείται ότι είναι η ενδεδειγμένη λύση;
«Νομίζω δεν είναι σωστό να λέμε "ποδοσφαιροποίηση". Δυστυχώς στην Ελλάδα οι φίλαθλοι είτε είναι στο ποδόσφαιρο, είτε στο μπάσκετ, είτε ακόμα και στο πόλο, που είχε αρκετά κρούσματα κι εκεί, είναι οι ίδιοι. Πρώτα απ’ όλα λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε από το κεφάλι. Το κεφάλι είναι η κοινωνία, είναι οι αρμόδιες αρχές και το Υπουργείο Αθλητισμού, που θα πρέπει να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να δώσει μία λύση. Προφανώς στη συνέχεια θα πρέπει και οι πρόεδροι των συγκεκριμένων ομάδων να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους και να δουν τη γενικότερη εικόνα, η οποία είναι το μέλλον του αθλητισμού και του μπάσκετ, στη δική μας περίπτωση. Είναι άσχημο να βλέπουμε ομάδες να μην ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, εάν θα παίξουν ένα παιχνίδι ή δεν θα παίξουν. Αθλητές να μην ξέρουν ποιο θα είναι το μέλλον τους εάν θα είναι στην πρώτη κατηγορία ή στην δεύτερη και γενικότερα βγαίνει προς τα έξω είναι μια άσχημη εικόνα. Θα πρέπει λοιπόν αυτή να διορθωθεί άμεσα γιατί φοβάμαι ότι το μέλλον δεν θα είναι ευοίωνο».
Κεφάλαιο εθνική ομάδα. Όντας για αρκετά χρόνια μέλος της και παρών στις μεγάλες επιτυχίες του 2005 και του 2006. Τι πιστεύετε ότι λείπει από την εθνική για να επανέλθει στο δρόμο των επιτυχιών; Και πως βλέπετε την προσπάθεια στο Παγκόσμιο της Κίνας;
«Κοιτάξτε φαντάζομαι ότι είναι μόνο λεπτομέρειες, γιατί όπως και να ‘χει αυτά τα τουρνουά Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά ή και Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα σπριντ, είναι λίγοι αγώνες δεν είναι μία σεζόν οκτώ μηνών, οπού μπορείς εκεί να διορθώσεις πράγματα, οπότε οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά. Στη δική μας περίπτωση νομίζω ότι θα ‘πρεπε να ασχολούμαστε λιγότερο για αν θα έρθει ο Γιάννης ή γιατί δεν ήρθε και τι συνέβη και να ασχοληθούμε με τους παρόντες στην ομάδα, να τους βοηθήσουμε και να τους πιστέψουμε για να μπορέσουν να προσφέρουν το καλύτερο».
Πλέον ασχολείστε με τη μετάδοση των βασικών του μπάσκετ μέσω της σχολής που δημιουργήσατε το «In The Paint» και το καλοκαίρι έχετε προγραμματίσει για 5η συνεχόμενη χρονιά το «Basketball Veria Camp». Ενώ πρόσφατα συμμετείχατε στο «Training Hub» στα Κιούρκα. Μπορείτε να μας πείτε κάποια λόγια γι’ αυτά τα εγχειρήματα;
«Το “Training Hub” είναι το γυμναστήριο που άνοιξε ένας φίλος, δεν έχω κάποια σχέση μ’ αυτό, απλά παρευρέθηκα εκεί πέρα, μου άρεσε αυτό που είδα και τίποτα περισσότερο. Το δικό μου κομμάτι είναι το camp που κάνω στη Βέροια, στη γενέτειρα μου εδώ και πέντε χρόνια. Είναι μία προσπάθεια που γίνεται σε συνεργασία και με το δήμο και με τις τοπικές ομάδες και έχει πολύ μεγάλη απήχηση από στο κοινό της πόλης αλλά και από τις γύρω περιοχές. Έτσι κάθε χρόνο προσπαθούμε να βάζουμε καινούρια πράγματα, να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία να μάθουν τα βασικά του αθλήματος, να γνωρίσουν κάποιες προσωπικότητες του αθλητισμού που κάθε χρόνο έρχονται τους μιλάνε και τους δείχνουν πράγματα και φυσικά να κοινωνικοποιηθούν και όλα τ’ άλλα πολύ ωραία που μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός. Το “In The Paint” είναι μία προσπάθεια που την είχα πάντα στο μυαλό μου γιατί μεγάλωσα μαθαίνοντας πολύ σωστά τα βασικά του αθλήματος. Από τη Βέροια κιόλας μέχρι και το τέλος της καριέρας μου είχα ανθρώπους οι οποίοι μου δίδασκαν καθημερινώς τα βασικά και θεωρώ ότι το μπάσκετ στηρίζεται κυρίως σ’ αυτά και ύστερα έπονται τα υπόλοιπα. Είναι μία ιδέα που την είχα λοιπόν και την υλοποίησα, να δώσω στα παιδιά, αυτά που έμαθα κι εγώ από τους πολύ μεγάλους προπονητές που είχα σ’ όλη μου την καριέρα, ώστε να μπορέσουν κι αυτά να έχουν μια πιο εύκολη πορεία όσο μπορούν στο χώρο γιατί όταν ξέρεις πάρα πολύ καλά τα βασικά όλα γίνονται πιο εύκολα».
