Δεν είχε μεγάλες εκπλήξεις ο πρώτος τελικός του πρωταθλήματος, μάλλον καμία από την ώρα που το αποτέλεσμα ήταν υπέρ του Ολυμπιακού. Δεν θα ήταν ακριβώς άδικο αν νικούσε ο Παναθηναϊκός, αλλά θα ήταν... έκπληξη.
Είναι πολύ μεγάλο πια το χρονικό διάστημα που βλέπουμε τους δύο και πολύ σαφή τα δείγματά τους. Ο Ολυμπιακός υπερτερεί κατά κράτος σε μπασκετικές αρχές και πλάνο, ο Παναθηναϊκός ειδικά από την ώρα που έζησε την μεγάλη εσωτερική κρίση ποντάρει τα πάντα στο ένστικτο.
Δεν είναι παράλογο αυτό που κάνει ο Πασκουάλ, αφού έχει παίκτες να το υποστηρίξει. Παράλογο θα είναι να νικήσει σε σειρά αγώναν αντίπαλο της ποιότητας του Ολυμπιακού. Που μπορεί απόψε να μην την έδειξε μπασκετικά, αλλά σε μυαλό και ψυχραιμία την έδειξε και γι' αυτό νίκησε.
Ο Ολυμπιακός ποντάρει στο να σκέφτεται και ο Παναθηναϊκός ποντάρει στο να μην σκέφτεται. Δεν είναι υποτιμητικό αυτό, σχέδιο είναι κατά κάποιο τρόπο. Εχει περάσει αρκετά ώστε να προσπαθεί να μειώνει όσο γίνεται τις "σκοτούρες" των παικτών του. Αρα να τους προτρέπει να κάνουν τα ματς ροντέο κι όπου βγει. Και του βγήκε σήμερα, που παρέσυρε για μεγάλο διάστημα τον Ολυμπιακό, αλλά αυτός είχε τα αντανακλαστικά να φέρει στο τέλος το ματς στα μέτρα του και να το πάρει.
Ο Ολυμπιακός είναι κουρασμένος, φαίνεται αυτό και είναι και λογικό. Ξέρει όμως πώς να "κρατηθεί". Ο Σπανούλης για παράδειγμα πήγε να το πάρει πάνω του επιθετικά, είδε ότι δεν έμπαινε τίποτα, αμέσως το γύρισε και "τάισε" τον Μιλουτίνοφ. Και ο Σφαιρόπουλος προφανώς έβλεπε στο μισό δεύτερο δεκάλεπτο ότι η μπάλα δεν έμπαινε, αλλά με το γκάζι που είχε πατήσει ο Παναθηναϊκός έκρινε πιο χρήσιμο να μην του επιτρέψει να πάρει ρυθμό χωρίς επιστροφή.
Ετσι όπως εξελίχτηκε το ματς είναι δεδομένο ότι έπαιξε ρόλο και ο παράγοντας τύχη στην έκβαση, όμως, είναι ασφαλές να πει κάποιος ότι αμφότεροι την όρισαν την τύχη τους. Ο Ολυμπιακός είναι ο μεγάλος κερδισμένος όχι μόνο για το αυτονόητο του 1-0, αλλά επειδή φλέρταρε με την απώλεια του πλεονεκτήματος και της ψυχολογίας, τα κράτησε όμως και παραμένει το φαβορί.
