Ο Νίκος Ζήσης κάπως αλλιώς υπολόγιζε τα πράγματα όταν έπαιρνε τη μεγάλη απόφαση του επαναπατρισμού μετά από μια λαμπερή καριέρα στα ξένα. Ηθελε ένα φινάλε εκεί όπου άρχισε την επαγγελματική του καριέρα, πιθανότατα με κάποια επιτυχία και σίγουρα με τον κόσμο να του αποδίδει δια ζώσης την εκτίμηση που γνώριζε καλά ότι απολάμβανε όλα τα χρόνια της καριέρας του.
Τα πράγματα δεν ήρθαν ακριβώς έτσι, αφού η χρονιά της ΑΕΚ ήταν αποτυχημένη αγωνιστικά, περιπετειώδης εξωαγωνιστικά και όλα αυτά σε άδεια γήπεδα. Η σκέψη δεν ήταν εύκολη για τον Νίκο και αυτό το γνωρίζουν όσοι έχουν τη χαρά να συμπεριλαμβάνονται στον κύκλο των συνομιλητών του, πέραν της απλής κοινωνικής επαφής. Τον ταλαιπώρησε όλο το σκηνικό, αλλά το φινάλε επιβεβαίωσε αυτό που όλοι σε βάθος χρόνων αναγνώριζαν. Οτι πιο τετράγωνη λογική σε ένα μπασκετικό κορμί δεν θα μπορούσε να έχει υπάρξει.
Ο Νίκος μεγαλούργησε μπασκετικά μακριά από την πατρίδα του, χωρίς στην περίπτωσή του να ισχύει το ουδείς προφήτης στον τόπο του. Δεν ήταν... ανεπιθύμητος εδώ, απλά άνοιξε νωρίς η πόρτα της Ευρώπης, την πέρασε και μετά δεν υπήρχε λόγος να γυρίσει να κοιτάξει πίσω. Στο πέρασμα των χρόνων υπήρξαν μια - δυο περιπτώσεις ουσιαστικής προσέγγισης για τον επαναπατρισμό. Αυτή που κόντεψε να γίνει πραγματικότητα, ήταν στον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου, όταν έμοιαζε σχεδόν τελειωμένη η για πρώτη φορά συνύπαρξή του και σε σωματείο με τον διόσκουρό του Βασίλη Σπανούλη. Το άδοξο φινάλε άφησε μια πικρή γεύση στον Νίκο για την... παρερμηνεία ας πούμε όσων είχαν διαμειφθεί, αλλά η ζωή συνεχίστηκε.
Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος παρότι έζησε πάνω από τη μισή μέχρι τώρα ζωή του στους παλμούς του πρωταθλητισμού, είχε το σπάνιο χάρισμα της αυτοσυγκράτησης. Τα ξεσπάσματά του μπορεί κάποιος εύκολα να τα φέρει στο μυαλό, για παράδειγμα εκείνο το αλησμόνητο ματς της ΑΕΚ στο Γαλάτσι με την Εφές, με τη σπασμένη μύτη, την ονειρεμένη εμφάνιση και τον... γύρο του θριάμβου του μασκοφόρου πρωταγωνιστή. Ακριβώς εκείνο το ματς, αρκεί για να δείξει στον καθένα ότι ο Νίκος... κόχλαζε μέσα του σε κάθε του αγωνιστική εκδήλωση, απλά είχε το χάρισμα να κουμαντάρει με το μυαλό του κάθε κατάσταση.
Ο Ντέιβιντ Μπλατ έχει μείνει στην ιστορία με τη φράση ότι θα ήθελε ο γιος του να γίνει σαν τον Νίκο όταν μεγαλώσει. Είπε με γλαφυρό τρόπο αυτό που αμέτρητοι προπονητές ήθελαν να εκφράσουν, το ότι σίγουρα θα ήθελαν τον Ζήση στην ομάδα τους. Ηταν πάντα η φωνή της λογικής και όχι στα απλά και εύκολα, αλλά σε ζόρικες καταστάσεις. Και μέσα στην Εθνική, όπου έχει αποδείξει χωρίς κόπο ότι ο σεβασμός κερδίζεται και δεν απαιτείται.
Ο Νίκος Ζήσης έχει μπει με το σπαθί του στο πάνθεον των πολύ μεγάλων του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είναι εξέχον μέλλον μια γενιάς που πρόσφερε πολύ μεγάλες υπηρεσίες στον αθλητισμό της χώρας μας και όχι μόνο στο σπορ που υπηρέτησαν. Τελειώνοντας αυτό το σκέλος της καριέρας του, ως παίκτης, το μόνο που δε χρειάζεται είναι μια κλισέ ευχή. Αυτή που θα λέει μακάρι να μείνει κοντά από κάποιο άλλο πόστο. Πολύ απλά διότι αυτό είναι δεδομένο. Μονόδρομος και με πολλούς να βάζουν στοίχημα ότι ήδη υπάρχει στην αναμονή ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο για τον ίδιο και για το μπάσκετ.
