Ενας ρομαντικός παράγοντας του ελληνικού μπάσκετ, μεγάλος οραματιστής και άρρηκτα συνδεδεμένος με το δημιούργημά του, το Παλαιό Φάληρο, έφυγε από την ζωή. Ο Γιάννης Σπανός έχασε την μάχη με την ασθένεια που πάλεψε, όμως, θα μείνουν για πάντα οι αναμνήσεις που άφησε η ομάδα που εμπνεύστηκε, δημιούργησε και έγραψε την δική της ρομαντική ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ.
Το θλιβερό μαντάτο δημοσιοποίησε ο Κώστας Σορώτος, ένας από τους πλέον στενούς συνεργάτες σ' εκείνη την ομάδα που έζησε ένα παραμύθι, έστω και με άδοξο φινάλε. Διαβάστε τον συναισθηματικά φορτισμένο αποχαιρετισμό του.
Ο εμβληματικός ηγέτης του Φαλήρου, ο Γιάννης ο Σπανός έφυγε σήμερα για το μακρινό ταξίδι. Πρέπει να βρω τη δύναμη να γράψω δυο λόγια για τον Γιάννη. Πιστέψτε με είναι δύσκολο αλλά θα το κάνω. Του το οφείλω.
Ήταν Μάιος του 1998 όταν με πήρες τηλέφωνο Γιάννη και κλείσαμε ραντεβού να μιλήσουμε. Βρεθήκαμε στη Φοντάνα και σε 5 λεπτά συμφωνήσαμε και μου άνοιξες τον δρόμο για το ομορφότερο κομμάτι της μπασκετικής μας ζωής, για το αγαπημένο σου και αγαπημένο μου Φάληρο. Θα σε ευγνωμονώ πάντα για αυτό. Με τα τότε πιτσιρίκια κάναμε μια εξαιρετική δουλειά. 10 τηλέφωνα την ημέρα και το απόγευμα σε κάθε προπόνηση έτοιμος να δώσεις λύση σε κάθε πρόβλημα.
Μετά από δυό χρόνια οι δρόμοι μας χωρίσανε για να ξαναβρεθούμε την άνοιξη του 2002 όταν χτύπησε και πάλι το τηλέφωνο και μου είπες από την άλλη γραμμή :" Κωστάρα το Φάληρο κινδυνεύει, έλα να το σώσουμε" Αυτή τη φορά συμφωνήσαμε σε 1 λεπτό και το Φαληράκι μας όχι μόνο σώθηκε αλλά την επόμενη χρονιά έκανε το θαύμα και ανέβηκε στην Α1. Το Φαληράκι της τέντας, των απλήρωτων παιδιών που με τα λόγια σου όμως μας έκανες να νιώθουμε ότι ήμασταν πάμπλουτοι και ήμασταν Γιάννη μου γιατί μας έκανες πλούσιους σε συναίσθημα.
Οι δυό μας Γιάννη παλέψαμε, εκείνο το δύσκολο καλοκαίρι, να παίξει η ομάδα, εκείνο το καλοκαίρι που την ελπίδα τη διαδεχότανε η απογοήτευση από στιγμή σε στιγμή. Λυγίσαμε Γιάννη στο τέλος αφού παλέψαμε όσο μπορούσαμε. Το Φαληράκι σου δεν έπαιξε και αυτό ήταν μεγάλο πλήγμα για εσένα και μετά από αυτό αποτραβήχτηκες απογοητευμένος. Δεν σου άρεσε να χάνεις Γιάννη.
Ήσουν κοντά μας όταν οι διάδοχοι σου , οι beach boys, πήραν στα χέρια τους το πληγωμένο Φαληράκι και με την κληρονομιά τη δική σου και τις συμβουλές σου το ξαναφέραμε στην Α2.
Γιάννη σε αγαπούσα και με αγαπούσες. Το είχαμε πει πολλές φορές. Ήσουνα ένας πανέξυπνος άνθρωπος, ένας τεράστιος παράγοντας μα πάνω από όλα ένας ευαίσθητος άνθρωπος που το ξέραμε μόνο όσοι ήταν δίπλα σου.
Γιάννη μου δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που μετά το παιχνίδι με την Χαλκίδα μείναμε αγκαλιασμένοι οι δυό μας και κλαίγαμε σαν μικρά παιδιά από χαρά και συγκίνηση. Ήταν η στιγμή της ζωής μας Γιάννη μου.
Τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν στη γιορτή μου όταν με πήρες για τα χρόνια πολλά και αφού μιλήσαμε πολύ ώρα στο τέλος απόλυτα ψύχραιμος μου είπες: " Κωστάρα να ξέρεις ότι είναι η τελευταία φορά που σου λέω χρόνια πολλά". Η καταραμένη αρρώστια είχε αρχίσει να σε κερδίζει και το είχες καταλάβει. Πάλεψες μαζί της χρόνια, ούτε αυτή σε κέρδισε εύκολα.
Σου χρωστάω πολλά και όταν θα ξαναβρεθούμε θα ξαναφτιάξουμε το Φαληράκι των ονείρων μας μακριά από αυτούς που μας κλέψανε τα όνειρα μας σε αυτή τη ζωή, από αυτούς που κανονικά το γήπεδο που φτιάξανε τόσο καθυστερημένα θα έπρεπε να του έχουν δώσει το όνομα το δικό σου και του Αλέκου του Ζαδέ.
Καλή αντάμωση μονάκριβε φίλε μου........
