Η Εθνική Ανδρών έχει διαγράψει τη δική της ξεχωριστή πορεία στα Παγκόσμια Κύπελλα, θεωρούμενη σήμερα ως μια από τις μεγάλες δυνάμεις του παγκοσμίου μπάσκετ. Έκανε πορείς μεγάλες, που μας γέμισαν με υπερηφάνεια, αλλά ενίοτε έχασε ευκαιρίες και άλλες φορές απογοήτευσε. Το Basketa.gr κάνει μια ανασκόπηση στην πορεία μας στα Μουντομπάσκετ, από το 1986 μέχρι το 2014.
Τώρα, είναι η ώρα της Επίσημης Αγαπημένης. Η Εθνική Ανδρών είναι ξανά παρούσα σε μια μεγάλη διοργάνωση, διεκδικώντας τη διάκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας. Όταν διαθέτεις τον MVP του ΝΒΑ και μερικούς εκ των κορυφαίων της Ευρωλίγκα, λογικό να έχεις επιδιώξεις. Επειδή, όμως, το παρελθόν είναι ένας καλός σύμβουλος, για να επαναλαμβάνονται επιτυχημένες «συνταγές», ή να αποφεύγονται λάθη που κόστισαν, ας θυμυθούμε τι έχει γίνει σε προηγούμενες παρουσίες μας σε Μουντομπάσκετ.
Το Basketa.gr θυμάται τι είχε γίνει τις προηγούμενες 7 φορές, που αγωνιστήκαμε στην εν λόγω κορυφαία διοργάνωση. Από την πρώτη φορά το 1986 στην Ισπανία και την έκπληξη της 10ης θέσης, μέχρι την επιστροφή... στην ίδια χώρα το 2014, όταν στο πρώτο «χιαστί» χαθήκαμε, οι αναμνήσεις είναι πολλές. Το «θαύμα» της 6ης θέσης το 1990, η χαμένη ευκαιρία του 1998, η «κατατρόπωση» των Αμερικανών το 2006, και η... επιλογή αντιπάλου που μας ξεπληρώθηκε από την Ισπανία το 2010. Όλο αυτό το κουβάρι ξετυλίγεται...
Ισπανία, 1986: Η χρονιά που… άλλαξε ρότα το ελληνικό μπάσκετ
Πολλοί θεωρούν το 1987 ως το έτος, όπου άλλαξε για πάντα το ελληνικό μπάσκετ, με το 103-101 επί της Σοβιετικής Ένωσης να το αναγάγει σε… εθνικό άθλημα. Δεν είναι, όμως, η χρονιά όπου αλλάζει και η ροή της ιστορίας του αθλήματος. Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν το 1986, στην πρώτη μας παρουσία σε Παγκόσμιο Κύπελλο, όταν η ταλαντούχα πλην άπειρη ομάδα του Κώστα Πολίτη έβαζε μέσω της 10ης θέσης που πήρε στην Ισπανία, τις βάσεις για το θρίαμβο στο ΣΕΦ την επόμενη χρονιά.
Στον πρώτο όμιλο κατάφερε ήδη να πετύχει μια μεγάλη υπέρβαση, υπερτερώντας στην ισοβαθμία της και τότε ισχυρής Γαλλίας και παίρνοντας την 3η θέση. Στο 2ο γύρο, όμως, δεν κατάφερε να πάρει νίκη, με το 0-5 να την οδηγεί στο να διεκδικεί τις θέσεις 9-12. Νίκησε την Αργεντινή με 102-88, αλλά στο ματς της 9ης θέσης η Κίνα επικράτησε στον πόντο (112-111).
Αργεντινή, 1990: Όταν «έχτισε» τον χαρακτήρα της
Η Εθνική, μετά τις τεράστιες επιτυχίες στα Ευρωμπάσκετ των 1987 και 1989, πήγε στην Αργεντινή δίχως την παρουσία του τραυματία Νίκου Γκάλη. Η απώλεια ήταν τεράστια, ωστόσο οι εναπομείναντες έκαναν εξαιρετική δουλειά, πάλεψαν και, με τον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου έφτασαν μέχρι την 6η θέση, που δημιούργησε αίσθηση κόντρα σε κάθε προγνωστικό. Από την άλλη, βέβαια, ήταν και μια απόδειξη του ότι είχαν μπει τα «θεμέλια» για να βρεθούμε σταθερά στην ελίτ του παγκοσμίου μπάσκετ.
Στον όμιλο κοντέψαμε να κερδίσουμε τους Αμερικανούς, αλλά στην πρεμιέρα χάσαμε στην παράταση. Περάσαμε, όμως, τους Ισπανούς, αλλά στο 2ο γύρο τα εμπόδια των Σοβιετικών και των Γιουγκοσλάβων ήταν απροσπέραστα, αν και τουλάχιστον ήμασταν πάνω από τη Βραζιλία του τεράστιου Όσκαρ Σμιντ. Στους αγώνες κατάταξης νικήσαμε τους οικοδεσπότες Αργεντίνους με 81-78, αλλά δεν τα καταφέραμε με την Αυστραλία (98-84).
Καναδάς, 1994: Κοντά στο «θαύμα» του μεταλλίου
Άλλη μια εξαιρετική ομάδα στις οδηγίες του Μάκη Δενδρινού, η οποία μπορεί πάλι να μην είχε τον Γκάλη, αλλά πλέον είχε συνηθίσει και είχε προχωρήσει τη ζωή της. Και δεν κατάφερε μόνο αυτό, αλλά και να πάει «τρένο» μέχρι τα ημιτελικά, φτάνοντας σε ένα επίτευγμα παραπλήσιο του Ευρωμπάσκετ του 1987.
Στον πρώτο όμιλο, βέβαια, κοντέψαμε να υποστούμε το «σοκ», αλλά στην τριπλή ισοβαθμία με Πουέρτο Ρίκο και Γερμανία υπερτερούσαμε. Στη συνέχεια μπήκαμε σε «τροχιά» μεγάλων επιτυχιών, αφού «εξοστρακίσαμε» τους οικοδεσπότες Καναδούς, μένοντας πίσω μόνο από την τρομερή Κροατία του Κούκοτς, του Ράτζα και του Βράνκοβιτς. Μέχρι… εκεί, όμως, αφού στους «4» βρήκαμε την Team USA, που με τον Ουίλκινς ηγέτη ήταν ασταμάτητη, ενώ στο μικρό τελικό δεν αντέξαμε ξαναβρίσκοντας τους Κροάτες.
Ελλάδα, 1998: Η χαμένη ευκαιρία
Κάπου στην Ελλάδα, σήμερα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης θα… τραβά ακόμη τα μαλλιά του για την χαμένη μας ευκαιρία ακόμη και για χρυσό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ που εμείς διοργανώσαμε. Ο δρόμος έμοιαζε… στρωμένος με «ροδοπέταλα» για πρώτη φορά και μάλιστα μπροστά στο ελληνικό κοινό, που «διψούσε» για μια επιτυχία ακόμη μεγαλύτερη από το Ευρωμπάσκετ του 1987, αλλά καταφέραμε να… φάμε τα μούτρα μας μόνοι μας.
Στον πρώτο όμιλο η Εθνική προχώρησε «τρένο» με «3 στα 3» απέναντι σε Ιταλία, Καναδά και Σενεγάλη. Η συνέχεια ήταν λίγο πιο δύσκολη, καθώς βρήκαμε μπροστά μας Γιουγκοσλαβία και Ρωσία, αλλά περάσαμε και αυτό το «εμπόδιο», όπως και των Ισπανών στα προημιτελικά. Μετά την τελευταία εκείνη νίκη, αλλά και την έκπληξη των Ρώσων απέναντι στις ΗΠΑ, όλοι πίστευαν, ότι τους έχουμε. Η Γιουγκοσλαβία του Ομπράντοβιτς, του Μποντιρόγκα και των υπόλοιπων, όμως, είχε άλλη άποψη και στον ημιτελικό μας έκανε «κηδεία» στο ΟΑΚΑ με 78-73 στην παράταση. Στο μικρό τελικό η Team USA… δεν αστειεύτηκε και μας πήρε και το χάλκινο μετάλλιο.
Ιαπωνία, 2006: Εθνική ηδονή!
Θυμάται κανείς, ότι στον τελικό χάσαμε με 23 πόντους από τους Ισπανούς; Μπα! Κι αυτό, γιατί στον ημιτελικό της Σαϊτάμα γράφτηκε η μεγαλύτερη μάλλον επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικό επίπεδο, με την νίκη και την «κατοστάρα» στους Αμερικανούς, με τους δώδεκα θεούς και τον Παναγιώτη Γιαννάκη «μαέστρο» να πραγματοποιούν το ακατόρθωτο απέναντι στην αρμάδα του ΛεΜπρόν, του Ουέιντ, του «Μέλο» και όλων των άλλων σούπερ σταρ του ΝΒΑ.
Τουρκία, Λιθουανία, Αυστραλία, Βραζιλία, Κατάρ, Κίνα και Γαλλία πέρασαν από το δρόμο μας, μέχρι το ιστορικό 101-95 απέναντι στην Team USA, που έδωσε αφορμή για… συρτάκι μέχρι τέλους. Εξουθενωμένοι, πια, δεν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε στον τελικό με την Ισπανία, χάνοντας με 70-47. Και πώς νοιάζεται; Η εθνική ηδονή που νιώσαμε με τους Αμερικανούς δε συγκρίνεται με τίποτα!
Τουρκία, 2010: Μας τιμώρησε για τα «εγκλήματα» ο… κακός δαίμονας
Ήταν η τελευταία χρονιά, όπου εκείνη η «μαγική» ομάδα της περιόδου 2005-2010 μπορούσε να φέρει άλλη μια μεγάλη επιτυχία. Φευ… Εκείνο το καλοκαίρι γίναμε… Κροάτες, η κατάσταση στα αποδυτήρια δεν ήταν τέλεια ελέω Καζλάουσκας, «κλονιζόμενη» πολύ περισσότερο μετά την ήττα από τους Ρώσους, που έκανε «μπαμ» από μακριά, ότι διαλέγαμε αντίπαλο.
Κάπως έτσι, γυρίσαμε πρόωρα σπίτι μας και καλά πάθαμε! Η επιλογή της 3ης θέσης δε μας βγήκε, κι αυτό γιατί βρήκαμε την Ισπανία, που ήδη μας είχε πάρει μια σειρά από νίκες, ούσα ο «κακός δαίμονάς» μας. Μας νίκησε στους «16» με 80-72 και, παρά τη μεγάλη μας «μάχη», πήραμε αυτό που αξίζαμε. Κρίμα για τον Δημήτρη Διαμαντίδη, βέβαια, που την ίδια μέρα ανακοίνωσε το «αντίο» από τη «γαλανόλευκη», κλείνοντας ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο.
Ισπανία, 2014: Όλα καλά… μέχρι το χιαστί!
Η Εθνική από το 2010 περνούσε μια περίοδο κρίσης, όπου έψαχνε ξανά την ταυτότητά της. Πολύ περισσότερο, δε, έψαχνε να βρει την… υγεία στις τάξεις της. Αυτή ήταν και η πιο σημαντική προσφορά του Φώτη Κατσικάρη. Τα αποδυτήρια δούλευαν ρολόι, φαινόμενα τύπου… Νιγηρίας τελείωσαν στην εποχή του και πήγαμε επιτέλους με αισιοδοξία σε μεγάλη διοργάνωση, χωρίς Σπανούλη αλλά με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να υπόσχεται πολλά για το μέλλον.
Στον όμιλο, δε, «πετούσαμε»! Φτάσαμε το «5 στα 5», «πατήσαμε» τους Αργεντίνους και τους υπόλοιπους και φαινόμασταν ικανοί για κάτι μεγάλο. Το κακό, όμως, είναι στο «χιαστί» της φάσης των «16» βρήκαμε τη Σερβία. Με τον Σάσα Τζόρτζεβιτς να διαδέχεται τη «βαριά» κληρονομιά του Ντούσαν Ίβκοβιτς, είχε βρει τα «πατήματά» της και απέναντι στην Εθνική μας, αυτή η υπερομάδα μας «διέλυσε» με 90-72, φτάνοντας μάλιστα έως τον τελικό. Οι ίδιοι έχουν εγκαθιδρυθεί πια ως 2η μεγαλύτερη δύναμη μετά τις ΗΠΑ και τώρα διεκδικούν ακόμη και το «θρόνο».
