Στα 15 σου χρόνια, εκείνη τη στιγμή που φυσάς τα κεράκια στην τούρτα να σβήσουν πολλές ευχές μπορεί να περνάνε από το μυαλό σου. Ο Σι Τζέμ ΜακΚόλουμ είχε μόνο μία: Να ψηλώσει! Το όνειρό του ήταν να παίξει μπάσκετ και αυτό το 1.60 το οποίο έδειχνε να έχει κολλήσει η... μεζούρα δεν θα τον βοηθούσε σίγουρα. Το θέμα όμως είναι αυτό το όνειρο που έχεις να το θέλεις πραγματικά, να το κυνηγάς, να μην το εγκαταλείπεις. Και σίγουρα μετά την παράσταση που έδωσε στο 7ο παιχνίδι των ημιτελικών της Δύσης, οδηγώντας τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς στον τελικό θα χαμογελάει ευχαριστημένος σε εκείνο το 15χρονο στο Οχάιο.
Το μπέιζμπολ και η πίστη των γονιών
Το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκε δεν ήταν το μπάσκετ. Το ρόπαλο του μπέιζμπολ ήταν αυτό που έπιασε πρώτα στα χέρια του. Και τα πήγαινε μια χαρά. Έλα όμως που ο μεγαλύτερος αδελφός Έρικ είχε ήδη μια σχέση αγάπης με την πορτοκαλί μπάλα. Ο μικρός άρχισε να τον παρακολουθεί περισσότερο, άρχισαν τα μεταξύ τους μονά και, ε, δεν θέλει και πολύ για να αγαπήσεις το μπάσκετ. Ο μικρός το λάτρεψε και παρά το ύψος, τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.
Ήταν ένας μικρός «διάολος» με την μπάλα. Γρήγορος, ακριβής, ατρόμητος. Η μητέρα του, Κάθι Άντριους, δεν ανησύχησε ποτέ για το ύψος. «Υπήρχε ύψος στην οικογένεια, οπότε το μόνο που έμενε ήταν να έρθει εκείνη η στιγμή που θα ψηλώσει».
Το Οχάιο και ο Άιβερσον
Ο Σι Τζέι μεγάλωνε στο Κάντον, δίπλα στο Άκρον του ΛεΜπρον Τζέιμς και του Στέφεν Κάρι και στο γυνάσιο τα πάντα ήταν μπάσκετ γι’ αυτόν. Για να κάνει το βήμα μπροστά έπρεπε να δολεύει διπλά από τους συνομίληκους του. Ποιος του έδινε ελπίδα; Ο Άλεν Άιβερσον. Ένας μικρόσωμος τύπος που έκανε το ΝΒΑ να χορεύει στους δικούς του ρυθμούς. Από εκεί του έμεινε και το 3 που φοράει.
Έπαιξε μπάσκετ στο Glen Oak στο Γυμνάσιο. Εκεί άρχισε να βλέπει και την ευχή του να πραγματοποιείται. Σε δύο χρόνια πήρε 23 εκατοστά ύψος και έφτασε στο 1.83. Και πάλι δεν ήταν το «κατάλληλο» ύψος για το ΝΒΑ, αλλά από το 1.60, ε, το λες και κάπως καλύτερο. Αλλά το βασικότερο ήταν πως ήθελε να πετύχει. Ήθελε να παίξει μπάσκετ. Έκανε κάποια εκπληκτικά παιχνίδια στο γυμνάσιο, μπορούσε να σκοράρει όπως ήθελε. Οι σκάουτ όμως δεν έβλεπαν ούτε την ικανότητά του επιθετικά, ούτε την εκρηκτικότητά του, ούτε αυτό το «feeling» που είχε για το παιχνίδι. Έβλεπαν το 1.83. Ο πατέρας του, Έρικ κι αυτός, δήλωνε πως «θα πρέπει να είσαι τυφλός για να μην βλέπεις τι μπορεί να κάνει». Θα πεις μπαμπάς είναι, τι να πει για τον κανακάρη του; Κάποιος όμως τελικά δεν ήταν τυφλός και ο μπαμπάς μάλλον είχε κάποιο δίκιο.
Χρειάζεται να σε πιστέψει μόνος ένας
Ο Ματ Λότζι ήταν αυτός που άλλαξε την ζωή του ΜακΚόλουμ. Πρώην φοιτητής του Lehigh και σκάουτ για την ομάδα του Μπρετ Ριντ είδε τον «μικρό» στο παρκέ τον Απρίλιο του 2008 και άρχισε να κρατά σημειώσεις. Το συμπέρασμα; «Το αγωνιστικό προφίλ του μοιάζει με αυτό του Στέφεν Κάρι».
Ο ΜακΚόλουμ είναι ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του Πανεπιστημίου και όπως λέει ο Λότζι, «άλλαξε το πρόγραμμα μπάσκετ του σχολείου για πάντα». Ο Ριντ εντυπωσιάστηκε με τον μικρό που είχαν εντοπίσει και τον βοήθησε με τη σειρά του όσο μπορούσε. «Μπορούσε να «δει» το παιχνίδι, είχε αίσθηση του ίδιου του παιχνιδιού ανά πάσα στιγμή». Το γεγονός ότι είχε ζητήσει τα κλειδιά του γυμναστηρίου και περνούσε εκεί τα βράδια μετά τα μαθήματα, σίγουρα έπαιξε κι αυτό το ρόλο του και στην άποψη του προπονητή του, αλλά και στην δική του βελτίωση.
Ο αγώνας «δήλωση»
Την περίοδο 2011-12 το LeHigh έκανε το ντεμπούτο του απέναντι στο θρυλικό Ντιουκ. Δεδομένο φαβορί της αναμέτρησης και από τα φαβορί συνολικά στο NCAA. Ο Σι Τζέι ΜακΚάλουμ δεν φοβήθηκε. Ποτέ δεν φοβήθηκε άλλωστε... Σημείωσε 30 πόντους, είχε 6 ασίστ και 6 ριμπάουντ και οδήγησε την δική του ομάδα στη νίκη. Ο κόουτς Σιζέφσκι του απέδωσε τα εύσημα μετά το παιχνίδι: «Είχαν τον καλύτερο παίκτη πάνω στο παρκέ. Ο ΜακΚόλουμ ήταν εκπληκτικός κι ένας από τους κορυφαίους της χώρας».
Συνέχισε στον ίδιο δρόμο, με 22 πόντους μέσο όρο, αλλά πτυχίο στην δημοσιογραφία. Για να το καταφέρει έμεινε στο Πανεπιστήμιο να τελειώσει τις σπουδές του, παρά τη διαφαινόμενη επιλογή του στο ντραφτ. Ο ίδιος δήλωσε πως το είχε υποσχεθεί στη μητέρα του: «Δούλεψαν πολύ σκληρά κι αυτή και ο πατέρας μου για να μας μεγαλώσουν και να ζήσουμε καλά».
Ήρθε η ώρα του ντραφτ και του ΝΒΑ
Η επόμενη αγωνιστική περίοδος ήταν εξίσου καλή για τον ίδιο με 24 πόντους μέσο όρο και 52% στα σουτ τριών πόντων, αλλά σε μόλις 12 αγώνες. Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς τον είχαν το μπλοκάκι τους και υπολόγιζαν πως οι άλλες ομάδες θα τον προσπερνούσαν, κυρίως εξαιτίας της σωματοδομής του. Και αυτό έγινε. Έγινε δική τους επιλογή στο νούμερο 10. Ο ίδιος ευχαρίστησε πρώτα από όλα το Lehigh αναγνωρίζοντας πως «αυτό ήταν που του έδωσε την ευκαιρία». Όλα αυτά το 2013.
Το ΝΒΑ είναι παιχνίδι μπάσκετ, αλλά και υπομονής. Και όχι μόνο το ΝΒΑ για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους. Το ρόστερ ήταν γεμάτο, οι θέσεις στη περιφέρεια «πιασμένες» και ο Λίλαρντ το αστέρι. Με αυτόν τον τελευταίο έχτισε μια εξαιρετική σχέση, προσπαθώντας να μάθει όσα περισσότερα μπορεί. Η ευκαιρία ήρθε στα πλέι οφ του 2015. Ο τραματισμός του Ουές Μάθιους έφερε τον ΜακΚόλουμ στο παρκέ με εντολή του Τέρι Στοτς. Άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά με 77 πόντους σε τρεις αγώνες. Σημείωσε 33 πόντους στο τελευταίο και είχε 7/11 τρίποντα.
Batman και Robin
Ο ΜακΚόλουμ είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων, λάτρευαν όλοι τον τρόπο που δούλευε, το πόσο σκληρά προσπαθούσε και σιωπηρά. Ήταν πάντα εκεί. Ο Στοτς είχε το πλάνο να τον βάλει δίπλα στον Λίλαρντ. Αν το μεγάλο τους αστέρι ήταν ο Batman, τότε ο Σι Τζέι θα γινόταν ο Ρόμπιν του.
Ο ΜακΚόλουμ απλά κατάλαβε πως έπρεπε να δουλέψει ακόμη περισσότερο. Τι έκανε; Πέρασε έναν μήνα στο Τορόντο, όπου δούλευε καθημερινά με τον Στιβ Νας! Έπρεπε κάποιος να του δείξει πως να στήνει, αλλά και να απαντά στο pick n roll.
Η παρουσία του στους υποψήφιους για πιο βελτιωμένο παίκτη της χρονιάς λέει πολλά για το τι κατάφερε εκείνο το καλοκαίρι. Ο Στοτς από την πλευρά του είχε αλλάξει το σύστημα των Τρέιλ Μπλέιζερς γι’ αυτόν και είχε δικαιωθεί και με το παραπάνω. Όπως και ο ίδιος ο Σι Τζέι ΜακΚόλουμ που δεν βρήκε τίποτα έτοιμο, πάλεψε όχι για κάθε λεπτό στο παρκέ, αλλά για να παίξει το ίδιο άθλημα που λάτρεψε.
«Δεν ήξερα αν το ύψος μου θα μου επιτρέψει να παίξει μπάσκετ», έλεγε το 2012 στο ESPN. Πλέον την απάντηση δεν την ξέρει μόνο ο ίδιος, αλλά όλος ο πλανήτης. Και χαίρεται μαζί του!
*Στοιχεία από: ESPN, KIAenZona, ΝΒΑ
