Το Final 4 της Ευρωλίγκας βρήκε δίκαιη πρωταθλήτρια Ευρώπης την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και θριαμβευτή τον Δημήτρη Ιτούδη.
Ο Έλληνας τεχνικός δεν ακολουθεί απλά την εξέλιξη του αθλήματος αλλά προσπαθεί μαζί με το επιτελείο του να δημιουργήσει μία νέα τάση αν και πολλοί τον έχουν αμφισβητήσει. Η ομάδα του νίκησε στον τελικό κατά κύριο λόγο επειδή σούταρε με τρομερό ποσοστό (63,6%) έξω από τη γραμμή του τριπόντου.
Όλη τη σεζόν οι Μοσχοβίτες δεν... τρόμαζαν, αλλά δούλευαν με σκοπό να είναι έτοιμοι τη μεγάλη ώρα. Και ήταν πιο έτοιμοι απ' όλους τους αντιπάλους τους.
Το σύγχρονο μπάσκετ επιτάσσει να στηρίζονται οι ομάδες στο ταλέντο και στις επιθετικές δυνατότητες των παικτών τους. Όχι στο «κατς» στην άμυνα και στο -δήθεν- σκεπτόμενο μπάσκετ που κρατάς την μπάλα 20'' στην επίθεση χωρίς να σ' ενδιαφέρει τι θα κάνεις και «δέρνεις» στην άλλη πλευρά του παρκέ.
Αυτός ο τρόπος παιχνιδιού ευτυχώς αποδείχτηκε ξανά ότι έχει «πεθάνει». Να ζήσουμε να το θυμόμαστε.
Ο Ιτούδης διαχειρίστηκε ένα μεγάλο μπάτζετ, αλλά έχτισε το ρόστερ του ακριβώς όπως έπρεπε. Κάθε παίκτης είχε το ρόλο του κι όλοι μαζί δημιούργησαν ένα υπέροχο σύνολο που ήταν ικανό να σκοράρει κάθε βράδυ περισσότερους από 90 πόντους απέναντι σε κορυφαίες ομάδες και τον ενδιέφερε να δεχτεί λιγότερους.
Είχε την ικανότητα και το καθαρό μυαλό να κρατήσει στο παρκέ ολόκληρο Σέρχιο Ροντρίγκεθ μόνο για 15 λεπτά! Και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε πανηγυρικά. Διότι σε μία πεντάδα χρειάζεται κι ένας «εξολοθρευτής» και ο Ντάνιελ Χάκετ είναι τέτοιος. Δεν πας πουθενά πάντως μόνο με τέτοιους.
Το τρόπαιο όμως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας το σήκωσε για 8η φορά στην ιστορία της επειδή έπαιξε σωστό μπάσκετ στην επίθεση κι επειδή ο ίδιος ο προπονητής της ομάδας πίστεψε το ταλέντο και την ικανότητα των παικτών του, δίνοντάς τους την ελευθερία να εκτελούν σε κάθε πιθανή ευκαιρία. Κι αυτοί ανταπέδωσαν με το φοβερό και τρομερό 14/22 τρίποντα, χωρίς η άμυνα της Αναντολού Εφές να ήταν κακή.
Και οι Τούρκοι όμως έπαιζαν αντίστοιχο μπάσκετ με λίγο χειρότερα «υλικά». Όλη τη σεζόν ο Εργκίν Αταμάν λάνσαρε έναν τρόπο παιχνιδιού που έκανε την ομάδα της Κωνσταντινούπολης να είναι η πιο ευχάριστη για να την παρακολουθήσει ένας ουδέτερος θεατής.
Γρήγορα, δυνατά και θεαματικά. Και γι' αυτό πέτυχε, διότι αυτό είναι το μπάσκετ του παρόντος πλέον αλλά του μέλλοντος.
Και προς τα εκεί πρέπει να κινηθούν άπαντες. Τα μικρά παιδιά δεν θα πρέπει να μαθαίνουν πως θα παίξουν άμυνα και πως θα κάνουν ένα σύστημα. Τρία βασικά πράγματα δημιουργούν τα ταλέντα και τα εξελίσσουν. Ντρίμπλα, πάσα, σουτ.
Όταν τα έχεις αυτά, βρίσκοντας τη «σκληράδα» στη συνέχεια θα φτάσεις στην κορυφή, χωρίς αυτά, θα μένουμε να κοιτάμε τους ξένους παίκτες που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο -που είναι προφανής- είναι πολύ καλύτεροι από τους Έλληνες.
Όποιος είδε τον τελικό θα πρέπει να πήρε το... μήνυμα. Το μπάσκετ-κατς πέθανε. Στο ΝΒΑ το ξέρουν καλά εδώ και πολύ καιρό άλλωστε.
