Οι μοναχές που... παίζουν μπάσκετ στην Ισπανία κέρδισαν τις εντυπώσεις μεταξύ των φίλων του αθλήματος και το Basketa.gr «σκαλίζει» λίγο παραπάνω το πώς η «πορτοκαλί θεά» έγινε μια λατρεμένη συνήθεια στην ιστορική μονή από τη Σεβίλλη, η οποία δε δίστασε να μπει και στην πρώτη γραμμή, στη «μάχη» εναντίον του κορονοϊού.
Πρόκειται για ένα ιστορικό μέρος, που κρατά από το πολύ μακρινό 1295. Ναι, έχει προλάβει την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τον Πάπα να εκβιάζει το Βυζάντιο στην πολιορκία της Πόλης από τον Μωάμεθ Β’, την Οθομανική Αυτοκρατορία, την Ιερά Εξέταση, τη Γαλλική Επανάσταση με όσες άλλες ακολούθησαν, τους Παγκοσμίους Πολέμους και πολλά ακόμη.
Το ίδιο μέρος, μάλιστα, είναι υπεύθυνο για μια από τις διάσημες συνταγές της Ισπανίας, τους κρόκους του Σαν Λεάντρο, οι οποίοι έχουν ως βάση το αβγό και τη ζάχαρη και εξελίσσεται μέσα στους αιώνες. Αυτή η μονή, λοιπόν, που βρίσκεται στη Σεβίλλη, είναι ένα ξεχωριστό σημείο και… συνδέεται με το μπάσκετ.
Έτσι έγινε... λατρεμένη συνήθεια το μπάσκετ
Και αυτή η συνήθεια διόλου καινούργια είναι για τις μοναχές. Πρόσφατα, μάλιστα, βγήκε στο φώς της δημοσιότητας το ότι έπαιζαν… με τη βοήθεια του Θεού, αλλά πρόκειται για μια παράδοση στα λημέρα τους, που κρατά εδώ και μερικές δεκαετίες, κάτι που εξήγησε η Ηγουμένη αυτής της μονής, η Σορ Νατιβιδάδ.
«Είχαμε κάποια καλάθια πολύ παλιά, από τότε που είχαν έρθει κάποιες καινούργιες, επειδή συνήθιζαν να αθλούνται στην Αφρική. Η αλήθεια είναι, ότι υπήρχαν κανονικά εκεί, αλλά τα κορίτσια έπαιζαν όποτε μπορούσαν. Η ζωή μας είναι πολύ καθιστική, γιατί είτε καθόμαστε κανονικά είτε είμαστε στα γόνατα. Για αυτό το λόγο, λοιπόν, και δη οι πιο νέες, έχουμε την ανάγκη να αθλούμαστε και να κινούμαστε», είπε στο ραδιόφωνο η ίδια, αποκαλύπτοντας τη δραστηριότητά τους, που περιέχει την «πορτοκαλί θεά».
Κάπως έτσι, το μπάσκετ, όπως αναφέρει η Ηγουμένη, έγινε κομμάτι της καθημερινότητας της μονής, η οποία ιδρύθηκε, αν το σκεφτεί κανείς, περίπου 600 χρόνια προτού ο Τζέιμς Νέισμιθ εφεύρει το άθλημα. «Μας αρέσει να παίζουμε το βράδυ στο διάλειμμα, γιατί το βράδυ κάνει πολλή ζέστη για να κάτσουμε μέσα, ή καμιά φορά και σε κάποια γιορτή, μετά το φαγητό. Είμαστε 18 σε αυτή τη μονή και κάνουμε δύο ομάδες των εννέα», σημείωσε η Σορ Νατιβιδάδ.
Η πρωτοβουλία αυτή, βέβαια, όπως θα παραδεχθεί και η ίδια, τους δίνει μια εξαιρετική ευκαιρία να ξεφεύγουν από τη ρουτίνα τους και να κάνουν κάτι, που θα απολαύσουν με την ψυχή τους. Γιατί στην κυριολεξία, αναφορικά με την περίπτωσή τους, το πολύ το… Κύριε Ελέησον, το βαριέται και ο παπάς. Στην περίπτωσή μας, οι μοναχές…
«Αν είμαστε μερικές φορές κουρασμένες από τη δουλειά, παίζουμε για να ξεκουραστούμε λίγο», αναφέρει η Ηγουμένη, η οποία έχει εντοπίσει και… δύο ταλεντάκια, λέγοντας πως «είναι πολύ καλές, η πιο νέα έπαιζε στο κολλέγιο της και είναι η καλύτερη από όλες».
Τα τελευταία έξι χρόνια, μάλιστα, το υλικό που έχουν οι μοναχές για να παίζουν το αγαπημένο τους άθλημα, κάθε φορά γίνεται και καλύτερο. Οι ίδιες έκαναν το 2014 τον τότε Δήμαρχο και σημερινό Ευρωβουλευτή, Χουάν Ιγκνάθιο Θόιδο να συγκινηθεί και να θελήσει να τις ενισχύσει από την τότε θέση του.
«Είδε τις μπασκέτες και μας είπε, ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να παίζουμε σε αυτές, οπότε θα ζητούσε από την Ισπανική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης και την Εθνική, να μας βοηθήσουν», αναφέρει η Ηγουμένη. Και πράγματι, στο πλαίσιο ενός φιλικού της «Φούρια Ρόχα» απέναντι στην Ανγκόλα για το Μουντομπάσκετ του 2014, που έγινε στην χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου, μια αντιπροσωπεία της Ομοσπονδίας επισκέφθηκε τη μονή και έκανε δωρεά για μπάλες και δύο μπασκέτες. Μεταξύ των παρόντων, ήταν και ο μύθος του ισπανικού μπάσκετ και σημερινός πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Χόρχε Γκαρμπαχόσα.
Η προτεραιότητα της υγειονομικής κρίσης
Όλα αυτά, βέβαια, δε σημαίνουν πως η προτεραιότητά τους είναι το μπάσκετ, πόσο μάλλον στην εποχή της πανδημίας του κορονοϊού, η οποία άλλαξε πλήρως την καθημερινότητά τους. «Μετά από όλα αυτά κι επειδή κανείς δεν ερχόταν να αγοράσει τους κρόκους, αρχίσαμε να φτιάχνουμε μάσκες για να καλυφθούν οι υγειονομικές ανάγκες», εξηγεί η Σορ Νατιβιδάδ, και συνεχίζει ως εξής: «φτιάχνουμε περίπου 600 κάθε μέρα και έχουμε φτιάξει στο σύνολο πάνω από 10.000 μάσκες για τα νοσοκομεία, τα άσυλα, τους αστυνομικούς. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποφέρουν».
Όπως παραθέτει, μάλιστα, οι μοναχές δεν κάνουν καμία εξαίρεση σε όποιον ζητήσει μάσκα. «Είναι μια δουλειά αλτρουιστική, για την οποία δε ζητάμε τίποτα σαν αντάλλαγμα. Μακάρι να έρθει ο καιρός να γυρίσουμε πίσω στη βασική μας δουλειά», τόνισε, αναφερόμενη στο υπέροχο έδεσμα, που προσφέρει η μονή της.
Ε, δεν είναι και το μόνο που θα ήθελαν να κάνουν ξανά. Τους λείπει και το μπασκετάκι, όπως σε όλους μας…
EN VÍDEO | Las monjas jugando al baloncesto ?.
— MiHermandad.com (@MiHermandad) April 16, 2020
Curiosa imagen de un partido de basket en este Convento, con sus lanzamientos de dos y triples a canasta.
¿Alguna llegará a ser como Michael Jordan?. pic.twitter.com/gfpSMr9DpV
