Πρωτάθλημα χωρίς ρουτίνα, είναι ενδιαφέρον πρωτάθλημα. Υπό αυτή την έννοια, η Basket League δικαιούται σε διάρκεια και ένα παράσημο, αφού μπορεί το επίπεδο να είναι χαμηλό και τα περιφερειακά προβλήματα αμέτρητα, αλλά τουλάχιστον να πλήξουμε δεν μας αφήνει.
Οσοι είναι... μερακλήδες και επίμονοι και καταφέρνουν να «ξετρυπώσουν» στον διαδικτυακό λαβύρινθο της ΕΡΤ τα ματσάκια, που θέλουν και επιπλέον ψάξιμο αφού ούτε καν τα σωστά κανάλια του ΕΡΤflix δεν ανακοινώνονται, μέχρι και ΕΡΤ sports3 που δεν υπάρχει είδαμε στο πρόγραμμα της 9ης αγωνιστικής, όλο και κάπως αποζημιώνονται. Κι ας μην είναι το θέαμα αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις.
Ο μεγαλύτερος σαματάς αυτή την αγωνιστική ήρθε από το Αλεξάνδρειο και ξαναφούντωσε τη γνωστή ιστορία για τη διαιτησία. Κακά τα ψέματα, το ματς δεν κρίθηκε από τη διαιτησία. Κλάση ανώτερος ήταν ο Κολοσσός και δεν θα έχανε μια βδομάδα να παίζανε.
Κακά τα ψέματα επίσης, κάποια μαζεμένα σφυρίγματα στο τελευταίο δεκάλεπτο έδωσαν αφορμές. Και προκάλεσαν και απορίες, αφού μια διαιτησία που έχει ρυθμό και σωστές υποδείξεις για 30-35 λεπτά, δύσκολα το χάνει απότομα και σε ματς που γενικά είναι χαλαρό.
Από 'κει και πέρα, δε βγαίνει άκρη. Ο Αρης το παρατράβηξε μάλλον προσπαθώντας να πετάξει αλλού το μπαλάκι από τη γκέλα του. Βρήκε όμως και τα έκανε. Γιατί όταν «πατάς» στην ελληνική διαιτησία, είναι εύκολο να γίνει πιστευτός. Και μόνο δηλαδή που διαβάζεις την επόμενη ημέρα ως ανεπίσημη απάντηση ότι ο παρατηρητής τα βρήκε όλα σωστά και παρατηρητής είναι ένας από αυτούς που ορίζουν τους διαιτητές, τελειώνει η κουβέντα.
Στο δια ταύτα, ο Αρης έχει μεγαλύτερο καθημερινό πρόβλημα από την όποια διαιτησία ενός αγώνα. Οι απουσίες που του προέκυψαν, βασικότατες, τον κάνουν πολύ ευάλωτο. Και τα χρέη του παρελθόντος δε γίνεται συνέχεια να ξεπερνιούνται με... μαγικό τρόπο για να πάρει παίκτη να καλύψει τα κενά. Καλύτερα λοιπόν να ψαχτούν εκεί πώς θα γίνει να θωρακίσουν την ομάδα στο αγωνιστικό παρά να δείχνουν αλλού και να χάνουν τον προσανατολισμό τους.
Η δεύτερη ομάδα που έχει χάσει τον μπούσουλα κι αυτή χωρίς να είναι λαβωμένη είναι το Περιστέρι. Πολύ κακή εικόνα, που το παράδοξο είναι ότι γίνεται και χειρότερη παρά τις ηχηρές μεταγραφές που έχουν γίνει εκεί και που πλέον έχει περάσει ο καιρός και θα έπρεπε να παρουσιάζουν μια ομοιογένεια.
Είναι άσχημη η εικόνα, πέρα από τα συνεχόμενα άσχημα αποτελέσματα, μιας ομάδας που έπαιζε πολύ καλύτερα πριν τις μαζικές αλλαγές. Το Περιστέρι είναι ακριβή ομάδα, πολύ ακριβή πλέον, τα πρόσωπα που υπάρχουν εκεί είναι όλα έμπειρα και αξίας και είναι πραγματικά απορίας άξια αυτή η εικόνα. Το χειρότερο ίσως είναι ότι δεν βγαίνει προς τα έξω ότι περνάνε καλά και αυτό μάλλον είναι το βασικό που θέλει διόρθωση. Χρόνος υπάρχει βέβαια, αφού ακόμα και ο πρώτος στόχος που θα κριθεί, αυτός του BCL είναι σε ένα μήνα το καθοριστικό παιχνίδι στη Ρίγα.
Η τρίτη ομάδα προς... παρατήρηση είναι το Μεσολόγγι που καλείται να διαχειριστεί πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ολες πρωτόγνωρες είναι δηλαδή εκεί, αφού παίζουν για πρώτη φορά στην κατηγορία, αλλά το να πρέπει να στήσουν νέα ομάδα στη μέση της χρονιάς, είναι ζόρι ακόμα και για τους πιο περπατημένους. Ο Γκότσερ είναι δυνατή κίνηση, τέσσερα σε ένα, αφού είναι καλός παίκτης, όχι ανενεργός φέτος, ξέρει την Ελλάδα και ξέρει και τον Καλαμπάκο. Από την άλλη, καλές είναι οι προσθήκες, αλλά εκεί θα ζουν με την αγωνία των αποχωρήσεων. Τα νούμερα που κάνουν ο Γκριν με τον Μπράουν σε συνδυασμό με τα κασέ τους αποκλείεται να έχουν περάσει απαρατήρητα στην Ευρώπη, όπου τώρα είναι η εποχή των μαζικών αλλαγών.
