Ο Γιώργος Μπόγρης μέσα από το προσωπικό του Blog στον ΕΣΑΚΕ προτιμά να στέλνει διάφορα μηνύματα και να μην εστιάζει στο καθιερωμένο, δηλαδή στις προσεχείς αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας του, του Προμηθέα Πάτρας.
Αυτήν την φορά ο διεθνής σέντερ θέλησε να περάσει ένα κοινωνικό μήνυμα για τους ανθρώπους με αναπηρία.
Αναλυτικά το κείμενό του:
«Καλό μήνα σε όλους!
Ακόμα μια βδομάδα που τα λέμε από εδώ!
Σήμερα επέλεξα να σας πω μια ιστορία...
Ο κύριος Λαζαρος Εαυτούλης ζει ευτυχισμένος στην χώρα «τιμενοιαζειεμενα». Μια μέρα πάει σε ένα κατάστημα να αγοράσει παπούτσια και αφήνει το αυτοκίνητό του πάνω στη ράμπα των αναπήρων. Επιστρέφοντας μετά από αρκετή ώρα στο αυτοκίνητο του, γλιστρά, πέφτει κάτω και ξαφνικά ξυπνά και βρίσκεται σε μια χώρα που ονομάζεται «τροχηλάτη δημοκρατία του μπορώ».
Είναι μια χώρα που όλοι οι άνθρωποι κινούνται σε τροχοκάθισμα, και έτσι όλα σε αυτή τη χώρα είναι διαρρυθμισμένα με τρόπο που να ικανοποιούνται οι άνθρωποι αυτοί, π.χ τα κτήρια και τα σπίτια έχουν το μισό ύψος ενός συνηθισμένου ορόφου, δεν υπάρχουν σκάλες, αλλά χειροκίνητα συστήματά ανάβασης, και γάντζοι που ανεβάζουν τα τροχοκαθισματα και λειτουργούν ως μέσα μαζικής μεταφοράς. Όλα αυτά προκαλούν άγχος και πανικό στον κύριο Λάζαρο Εαυτούλη, κάνοντας τον να θέλει να φύγει από αυτή τη χώρα γρήγορα. Ξαφνικά ξυπνά κ συνειδητοποιεί ότι έχει λιποθυμήσει και έβλεπε εφιάλτη. Τότε κάποιος άνθρωπος σε τροχοκαθισμα διαμαρτύρεται στον κύριο Λάζαρο Εαυτούλη για το ότι έχει σταθμεύσει το αυτοκίνητο του πάνω στη ράμπα για ανάπηρους, εμποδίζοντας έτσι την μετακίνηση του. Ντροπιασμένος ο κύριος Λάζαρος Εαυτουλης απολογείται και συνειδητοποιεί τις συνέπειες των πράξεων του, αφού τώρα είναι και ο ίδιος γνωστής του σημαίνει να έχεις δυσκολίες στη διακίνηση.
Ο λόγος που σας είπα αυτή την ιστορία και απώτερος σκοπός της είναι η καλλιέργεια του σεβασμού προς τα άτομα με αναπηρίες και η συνειδητοποίηση των εμποδίων που τους βάζει το κοινωνικό πλαίσιο. Ο συνδυασμός των δυο θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά τους και θα ορίσει το βοηθητικό ρόλο που μπορούμε όλοι να έχουμε απέναντι τους.
Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην πρόοδο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στον κλάδο της ειδικής αγωγής στη χώρα μας και στη Σημαντική προσπάθεια της το παιδί να ενταχθεί στην κοινωνία σαν ένα μη εξαρτημένο αλλά παραγωγικό μέλος της.
Μην ξεχνάμε: «όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι»
Προσωπική μου συμβουλή: εξοικειώστε τα παιδιά σας με κάθε μορφή αναπηρίας. Φέρτε τους σε επαφή με την διαφορετικότητα μέσω της αγάπης δημιουργώντας έτσι την αφετηρια για ένα καλύτερα βιώσιμο μέλλον. Δεν θα μπορούσε να γίνει άλλωστε καλύτερη αρχή από την ανάγνωση ενός παραμυθιού.
Και θα επιμείνω στην αγάπη γιατί όποτε μπαίνει στην εξίσωση τα αποτελέσματα είναι μόνο θετικά. Η αγάπη δυναμώνει τα αισθήματα της προσφοράς και της δοτικοτητας, αποβάλλει απ’ όλους μας το αίσθημα της εγωπάθειας και του ατομικισμού, καλλιεργεί την ανεκτικότητα και τον σεβασμό απέναντι στο διαφορετικό, όλα αυτά λοιπον την κάνουν πιο σημαντική απ' όλα για την εξέλιξη μας.
Η ιστορία που σας είπα είναι από το βιβλίο του Νικόλα Ανδρικόπουλου: “Δυο παπούτσια με καρότσι”, Εκδόσεις: “Ελληνικά γράμματα” Αθήνα, 2007 σε εικονογράφηση του ίδιου του συγγραφέα.
Εις το επανιδείν».
