Η αρχή για τον Παναθηναϊκό είχε γίνει στο Παρίσι. Η όρεξη είχε ανοίξει για τα καλά και όλοι στην ομάδα ανυπομονούσαν για το δεύτερο. Αυτό ήταν γραφτό να κατηφόριζε από... κοντά... Από τη Θεσσαλονίκη. Την πόλη που θα φιλοξενούσε το φάιναλ φορ του 2000 σε ένα ολοκαίνουριο γήπεδο, αυτό του ΠΑΟΚ στην Πυλαία.
Το ποδαρικό για τους «πράσινους» στο εν λόγω γήπεδο δεν ήταν ιδανικό. Λίγες μέρες πριν το τζάμπολ του Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας ο Παναθηναϊκός έχανε εκεί, στο ίδιο παρκέ το Κύπελλο Ελλάδας από την ΑΕΚ. Και αρκετοί απορούσαν βλέποντας το γήπεδο, αλλά και τα... γύρω γύρω, πώς θα ήταν δυνατόν σε μια εβδομάδα να είναι έτοιμο 100% για αυτό το μεγάλο ραντεβού που είχε αναλάβει. Παρτέρια γεμάτα χώματα και μπάζα, δρομάκια που δεν είχαν διαμορφωθεί ακόμη, κάποια... μερεμέτια μέσα στο γήπεδο. Κάποιες μικρές είναι η αλήθεια, ανησυχίες είχαν εκφραστεί και από τους ανθρώπους της FIBA. Παρένθεση: Μην ξεχνάμε, είμαστε προ Ευρωλίγκας, προ διάσπασης, προ διχασμού... Για τη ακρίβεια, εκεί, στη Θεσσαλονίκη ουσιαστικά ανακοινώθηκε και οριστικοποιήθηκε η διάσπαση που ακολούθησε με τη Σουπρολίγκα να έρχεται. Κλείνει η παρένθεση... Οι όποιος ανησυχίες καθησυχάστηκαν, ακούστηκε και το κλασσικό «στην Ελλάδα είμαστε, όλα θα είναι έτοιμα, αλλά την τελευταία στιγμή» και όντως για πολλοστή φορά, αυτό έγινε.
Στρίβοντας από την κεντρική οδό για να μπεις στο δρόμο του γηπέδου, όλα φαίνονταν διαφορετικά: Γεμάτα λουλούδια τα παρτέρια, βαμμένες οι τελευταίες λεπτομέρειες, σημαίες και πανό κρεμασμένα να δίνουν αυτή τη γιορτινή ατμόσφαιρα των final four, πουθενά χώματα και μπάζα. Και το γήπεδο πραγματικά πανέμορφο και πολύ... μπασκετικό. Και ήσυχο σχετικά... Μέχρι την επόμενη μέρα.
Όπως ήταν αναμενόμενο οι φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν κάνει κατάληψη, αυτοί της Μακάμπι Τελ Αβίβ ακολουθούσαν σε αριθμό, λίγα πράγματα από Έφες Πίλσεν και Μπαρτσελόνα. Κλασικά πράγματα δηλαδή.
Την τιμητική του πάντως είχε και ο Ευθύμης Ρεντζιάς, ο οποίος είχε θητεύσει στον ΠΑΟΚ, αγωνιζόταν στην Μπαρτσελόνα και κάποιοι φίλοι του «δικεφάλου» είχαν συνταχθεί, για χάρη του, με αυτούς των «μπλαουγκράνα». Χωρίς ποτέ να προκαλέσουν ή να δημιουργηθεί κάποιο θέμα. Άλλωστε ήταν πάντα αγαπητός από όλους.
Η πορεία είχε αρχίσει, όπως και το 1996 από μια αναμέτρηση με τη Ζαλγίρις Κάουνας, για να τερματίσει πρώτος στον όμιλο. Απέκλεισε την Μπουντούτσνοστ (2-1), την Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ (2-0) και προσγειώθηκε στη Θεσσαλονίκη. Κι επειδή δεν το ξεχάσαμε, κάπου εδώ θα πρέπει να βάλουμε στην εξίσωση ένα όνομα που έμελλε να βαδίσει παράλληλα με τους «πράσινους» για 13 ολόκληρα χρόνια.
Ήταν η πρώτη χρονιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (και του Δημήτρη Ιτούδη φυσικά) στον Παναθηναϊκό. Οι δύο πλευρές είχαν δώσει τα χέρια το 1999, υπέγραψαν το συμβόλαιο εν μέσω του Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας και από την πρώτη αυτή σεζόν συνεργασίας έφτασαν μαζί στο φάιναλ φορ και σε έναν τίτλο, βοηθώντας ο ένας τον άλλον να χτίσουν και να γιγαντώσουν τον μύθο τους. Γιατί έτσι έγινε: Ο Ομπράντοβιτς έδειξε το δρόμο στον Παναθηναϊκό εντός και εκτός παρκέ με την προσωπικότητά του και τους «κανόνες» του, αλλά και ο Παναθηναϊκός έδωσε όλα τα εχέγγυα στον Ομπράντοβιτς να δουλέψει και να έχει αυτούς που ήθελε στα χέρια του και στην ομάδα.
Άντε να κλείσουμε κι αυτή την παρένθεση και να φτάσουμε στον ημιτελικό. Εκεί όπου αναμετρήθηκε με την Έφες Πίλσεν του Ιμπραήμ Κουτλουάι. Ενός παίκτη που δύο χρόνια αργότερα θα έπαιζε το δικό του ρόλο στην κατάκτηση του τρίτου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό, στην Μπολόνια. Οι «πράσινοι» δεν απειλήθηκαν ουσιαστικά σε κανένα σημείο από τους Τούρκους, σφραγίζοντας την παρουσία τους στους τελικούς με το τελικό 81-71. Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Ζέλικο Ρέμπρατσα και Φραγκίσκος Αλβέρτης ήταν η τριπλέτα που έδειξε το δρόμο.
O τελικός ήταν μια διαφορετική ιστορία. Η Μακάμπι Τελ Αβίβ είναι πάντα ένας δύσκολος αντίπαλος, είναι ένας μπασκετικός αντίπαλος και επίσης είναι μια ομάδα που ποτέ δεν τα παρατάει. Και το έδειξε και στον τελικό, όπου είχε φτάσει αποκλείοντας «χαλαρά» την Μπαρτσελόνα. Οι δύο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια στο ημίχρονο στο Χ (36-36), ο Παναθηναϊκός βγήκε μπροστά στο δεύτερο μισό με τον Οντέτ Κάτας να παίζει στο δικό του «Κράμερ εναντίον Κράμερ».
Ο Κάτας είχε φορέσει τα πράσινα μετά από τέσσερα χρόνια στη Μακάμπι Τελ Αβίβ και πώς τα έφερε η... μοίρα, αυτός ήταν που ουσιαστικά έδωσε τη χαριστική βολή στην πρώην ομάδα του, στους συμπατριώτες του, με ένα εύστοχο συτ ακριβώς μπροστά στη δική του εξέδρα. H συναισθηματική του φόρτιση ήταν τεράστια μετά το τέλος της αναμέτρησης, ξεσπώντας σε κλάμματα, την ώρα που γνώριζε την αποθέωση από τους φίλους του Παναθηναϊκού, αλλά και από αυτούς της Μακάμπι, που φώναζαν το όνομά του. Όχι πως δεν το γιόρτασε μετά μαζί με την ομάδα τόσο στα αποδυτήρια, όσο και στα μπουζούκια.
Είναι ίσως και ο λόγος που τον θυμούνται περισσότερο ίσως και από αυτόν τον MVP του Final Four, τον Ζέλικο Ρέμπρατσα.
Ημιτελικοί
Παναθηναϊκός-Έφες Πίλσεν 81-71 (41-33)
Παναθηναϊκός (Ομπράντοβιτς): Μποντιρόγκα 22, Ρέμπρατσα 15, Αλβέρτης 11, Ρότζερς 9, Τζεντίλε 7, Κάτας 5, Φώτσης 5, Μπερκ 4, Κοχ 3
Έφες Πίλσεν (Αταμάν): Τούρκογλου 15, Μουλαομέροβιτς 14, Μπεσόκ 13, Ντρόμπνιακ 11, Κουτλουάι 8, Γουίνσλοου 4, Ονάν 3, Βεκίλογλου 3
Μακάμπι Τελ Αβίβ-Μπαρτσελόνα 65-51 (38-22)
Μακάμπι Τελ Αβίβ (Γκέρσον): Χάφμαν 24, Μπρίσκερ 15, Σέφερ 12, ΜακΝτόναλντ 5, Σαρπ 5, Χένεφελντ 2, Κόμετζις 2
Μπαρτσελόνα (Ρενέσες): Γκόλντγουαϊρ 13, Ντε Λα Φουέντε 10, Άλστον 7, Ντουένιας 6, Γκούροβιτς 5, Ρεντζιάς 4, Έλσον 2, Γκασόλ 2, Ναβάρο 2, Ροντρίγκεθ
Μικρός Τελικός
Έφες Πίλσεν-Μπαρτσελόνα 75-69
Έφες Πίλσεν (Αταμάν): Μπεσόκ 22, Ντρόμπνιακ 16, Τούρκογλου 15, Κουτλουάι 14, Μουλαομέροβιτς 5, Ονάν 3, Γουίνσλοου
Μπαρτσελόνα (Ρενέσες): Ρεντζιάς 29, Γκούροβιτς 13, Άλστον 9, Ντε Λα Φουέντε 6, Γκόλντγουαϊρ 4, Έλσον 4, Ντιγκμπέ 2 Γκασόλ 2, Ροντρίγκεθ
Τελικός
Παναθηναϊκός-Μακάμπι Τελ Αβίβ 73-67 (36-36)
Παναθηναϊκός (Ομπράντοβιτς): Τζεντίλε 3, Αλβέρτης 4, Μποντιρόγκα 9, Ρότζερς 4, Ρέμπρατσα 20, Κάτας 17, Φώτσης 9, Μπερκ 7, Κοχ
Μακάμπι Τελ Αβίβ (Γκέρσον): ΜακΝτόναλντ 11, Σαρπ 5, Χένεφελντ, Χάφμαν 26, Κόμετζις 3, Μπρίσκερ 13, Τζάμσι 3, Σέφερ 6, Σέλεφ, Πόπα
