Ο Παναθηναϊκός έχασε μια δεύτερη ευκαιρία σε 48 ώρες. Ο τρόπος δεν ήταν ακριβώς ο ίδιος, αλλά τελικά ήταν ο ίδιος. Αν υπήρχαν διαφορές από το πρώτο στο δεύτερο παιχνίδι, ναι υπήρχαν. Και για τις δύο ομάδες. Η Φενέρμπαχτσε έδειξε πως έχει περισσότερο αυτό που αποκαλούμε «χημεία» και πως οι παίκτες που δεν «κολλάνε», απλά παρκάρονται στον πάγκο. Δεν είναι κάτι καινούριο για τον Ομπράντοβιτς.
Το περίφημο rotation έκλεινε δραματικά από το Φεβρουάριο και μετά και με αυτό πήγαινε. Όπως επίσης, όποιος τον ξέρει, γνωρίζει πως είχε τα δικά του μικρά τρικ που μπορούν να αλλάξουν καταστάσεις. Όμως ειλικρινά, με απεριόριστο σεβασμό στο πρόσωπό του, μια λαμπάδα στον Μπογκντάνοβιτς θα πρέπει να την ανάψει, όπως και στον Άγιο προστάτη των 6μ75: Ο Σέρβος μέτρησε 10/14 τρίποντα σε δύο αγώνες και συνολικά οι Τούρκοι είχαν 24/44... Κοινώς 55%... Και πώς να χάσει που λένε. Όχι πως αυτό το 0-2 γεννήθηκε μόνο από τη μακρινή απόσταση. Ούτε καν. Ρωτήστε και τον Ούντοχ (ή τον Σλούκα ή ακόμη και τον Ντίξον).
Το θέμα είναι πως ακόμη κι έτσι ο Παναθηναϊκός έδειξε πως μπορεί... Ή μήπως έδειξε πως δεν μπορεί. Εκεί είναι που μπερδευόμαστε όλοι και αρχίζουμε τα «ναι μεν, αλλά». Δείχνει ξανά και ξανά πως μπορεί. Αλλιώς δεν θα έφτανε να πάρει και το πλεονέκτημα στη φετινή Ευρωλίγκα. Το θέμα είναι πως το ένστικτο που μπορεί να τον οδηγήσει στην κορυφή όταν τα «παλαβά» σουτ, ή η δίχως λογική διεισδύσεις βρουν το στόχο, μπορούν πολύ πιο εύκολα να τον οδηγήσουν σε αντίθετη πορεία. Ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος όσο το μυαλό υπερτερεί, το οποίο όμως δεν ισχύει όσο τα λεπτά κυλούν. Το ζητούμενο παραμένει αυτό. Μαζί και η ψυχραιμία.
Οι προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί ήταν πολύ υψηλές και θα πρέπει να είναι όταν μιλάμε για τη συγκεκριμένη ομάδα. Το θέμα είναι στην εξίσωση να μπαίνει η πραγματικότητα και αυτό που επιχειρείται εδώ και κάτι μήνες. Οι ομάδες που φτάνουν final four και κατακτούν τίτλους χτίζονται. Έχουν παίκτες που θυσιάζονται για την ομάδα, κάνουν το παραπάνω φάουλ, δίνουν την έξτρα πάσα, στήνονται για το επιθετικό, βουτάνε στο παρκέ, κάνουν τα μπλοκ άουτ για να πάρει ο συμπαίκτης τους το ριμπάουντ. Είναι αυτά τα μικρά που δεν θα γράψει ποτέ η στατιστική και κάνουν τη μεγάλη διαφορά.
Ο χρόνος και η υπομονή είναι απαραίτητα συστατικά. Η προσγείωση στην πραγματικότητα θα πρέπει να είναι ομαλή. Τα κατεβασμένα κεφάλια «κονταροχτυπιούνταν» με τα νεύρα σήμερα μετά τον αγώνα και μπορεί αυτή η μίξη να διαλύσει τα πάντα, αλλά μπορεί να φέρει και κάτι πολύ καλύτερο για τη συνέχεια. Γιατί αν υπάρχει ένα κοινό γνώρισμα για κάθε καλή ομάδα στον πλανήτη, αυτός είναι ο εγωισμός.
Αυτό που έβγαλε ο Τζέιμς Γκιστ στα αποδυτήρια με την ατάκα «όποιος δεν πιστεύει στην ανατροπή δεν θέλω να τον ξαναδώ μπροστά μου». Το θέμα είναι πως μετά το 0-2 και με δύο παιχνίδια να παίζονται εκεί που θα φιλοξενηθεί και το Final Four τα πράγματα δεν τα λες και εύκολα... Το αν θα καταφέρει να (εισ)ακουστεί ο Γκιστ θα φανεί. Όπως και τι μπορεί να αλλάξει μέσα σε τέσσερις μέρες.
