Τρεις μέρες κοντά στην Εθνική Γυναικών ήταν αρκετές για να καταλάβει κάποιος το ρόλο του ηγέτη σε μια ομάδα και πόσο απαραίτητος είναι αυτός τελικά. Μην βιαστείτε να δώσετε τη δική σας εξήγηση στη λέξη «ηγέτης». Προσωπικό σχόλιο είναι, οπότε θα μου επιτρέψετε να δώσω τη δική μου. Και για να σας προλάβω δεν χρειάζεται καν να είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, ή να έχει το συμβόλαιο με τα περισσότερα μηδενικά.
Ηγέτης είναι αυτός που όταν κάνει λάθος σηκώνει πρώτος το χέρι και δεν κατηγορεί τον συμπαίκτη, τον ουρανό, τον ανάδρομο Ερμή, το παρκέ, την μπασκέτα, τον διαιτητή. Και ζητάει συγνώμη από την ομάδα του, με μια κίνηση και την έκφραση που έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπο. Η ευθύνη είναι πάντα πρώτα δική του.
Ηγέτης είναι αυτός που όταν κάνει λάθος ένας συμπαίκτης θα τρέξει πρώτος να δώσει το χέρι, να του μιλήσει και να τον χειροκροτήσει, ανεβάζοντας ξανά την ψυχολογία του, η οποία στους αθλητές –όσο κι αν λέμε πως είναι επαγγελματίες- είναι από τις πλέον εύθραυστες και ευμετάβλητες και ουδεμία σχέση έχει με το λογαριασμό τους στην τράπεζα ή την ηλικία τους.
Ηγέτης είναι αυτός που όταν βρίσκεται η ομάδα στο -5, στο -10 θα κοιτάξει τον πίνακα και θα κουνήσει μόνος του το κεφάλι, μονολογώντας ουσιαστικά «έλα πάμε, γίνεται!» και να το πει πιο δυνατά στη συνέχεια, πείθοντας και τους συμπαίκτες του.
Ηγέτης είναι αυτός που θα μεταδώσει την αγάπη για την ομάδα, στην προκειμένη περίπτωση για την Εθνική Ομάδα και στον τελευταίο (αν υπάρχει τέτοιος) παίκτη. Αυτός που θα βάλει στο «παιχνίδι» τους πιο νέους, για να νιώσουν σημαντικοί, αλλά κυρίως για να υπάρχει συνέχεια. Γιατί ο πραγματικός ηγέτης θέλει να δει την ομάδα να συνεχίζει όταν η δική του πορεία φτάσει στο τέλος και όχι να διαλύεται. Αν γίνει κάτι τέτοιο δεν θα είναι σαν και το δικό του έργο να μην έχει αντίκρυσμα;
Ηγέτης είναι αυτός που θα μαζέψει γύρω του τους υπόλοιπους και θα γίνουν ένα: Μια παρέα (εντάξει, ακόμη κι αν υπάρχουν... αμέτρητες selfie), μια ομάδα, με ένα στόχο.
Και ένα τελευταίο, ίσως το πιο βασικό: Να έχει το σεβασμό αυτών με τους οποίους θα πορευτεί σε μια πολύ δύσκολη διαδρομή. Να δουλεύει περισσότερο από όλους για να δίνει το παράδειγμα, να ακούει περισσότερο από όλους, να βγάζει το «εγώ» στο παρκέ απέναντι στους άλλους, αλλά όχι μέσα στην ομάδα...
Η Εθνική Γυναικών έχει βρει αυτόν τον ηγέτη στο πρόσωπο της Εβίνας Μάλτση και φαίνεται σε κάθε κίνηση. Είτε απέναντι στις –εξίσου πολύτιμες-έμπειρες συμπαίκτριες, είτε απέναντι στις νεότερες που θα βρουν ένα ήδη χαραγμένο δρόμο να περπατήσουν. Ίσως με τον τρόπο της η ομάδα αυτή δείχνει τον δρόμο και τον τρόπο και σε άλλες ομάδες.
Υ.Γ.1 Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει όσες δηλώσεις κι αν διαβάσει, τι πραγματικά νιώθουν αυτές οι κοπέλες για την Εθνική Ομάδα. Για τη φανέλα που φοράνε. Μόνο αν τις δεις την ώρα που μιλάνε γι’ αυτό. Και μόνο που θα κάνεις την ερώτηση κι αλλάζει το ύφος τους όλο. Είναι αυτό το ΕΝΑ απαραίτητο συστατικό για οποιαδήποτε Εθνική Ομάδα θέλει να πετύχει: Όσοι είναι εκεί να το θέλουν, να το νιώθουν, να καταλαβαίνουν γιατί είναι εκεί και να γίνονται ένα.
Υ.Γ.2 Και κάτι ακόμη που μας δίδαξε η Εθνική Γυναικών αυτές τις μέρες στην Πάτρα. Δεν έχουν την πίεση των ανδρικών ομάδων όλη τη χρονιά με την έννοια της δημοσιότητας, της προβολής. Όμως και πάλι... Μετά από ένα τριήμερο δυνατών αγώνων και προπονήσεων με την προετοιμασία για το Ευρωμπάσκετ να φτάνει στο τέλος της, έμειναν στο παρκέ όσο χρειαζόταν για να βγουν φωτογραφία και με τον τελευταίο που τους το ζήτησε, μίλησαν σε κορίτσια και αγόρια Ακαδημιών, έβαλαν αυτόγραφα και όλα αυτά με το χαμόγελο, λέγοντας και «ευχαριστώ». Γιατί ήξεραν πως είναι σημαντικό ξεχωριστά για κάθε παιδί. Σε ποια «στροφή» χάθηκε για τους «μεγάλους» αυτή η μία στιγμή για την οποία το κάθε παιδί θα μιλάει για εβδομάδες αργότερα;
