Το ότι η συνεργασία της ΑΕΚ με τον Ηλία Παπαθεοδώρου τερματίστηκε «με προσωπική απόφαση του Μάκη Αγγελόπουλου» όπως με έμφαση ανέφερε η επίσημη ενημέρωση ήταν μάλλον περιττό. Δεν θα μπορούσε να τερματιστεί με κάποιου άλλου την απόφαση, αφού μιλάμε για τερματισμό από την πλευρά της ΑΕΚ.
Ο τονισμός της παρέμβασης Αγγελόπουλου ήταν περισσότερο για τη σημειολογία. Το «μην ανησυχείτε, ο πρόεδρος είναι εδώ και θα κάνει ό,τι πρέπει». Εκεί όμως είναι το θέμα. Τι πρέπει; Σε ποιο σημείο δηλαδή βρίσκεται η ΑΕΚ τελειώνοντας τη συνεργασία της με τον Παπαθεοδώρου;
Η προσέγγιση της (σχεδόν) διετίας του Παπαθεοδώρου στην ΑΕΚ έχει φανεί ότι χωράει συζήτηση. Διαφορετικά πρίσματα, διαφορετικά συμπεράσματα. Το βέβαιο είναι ένα. Οτι το αποτέλεσμα κανείς δεν έχει μπορέσει να το ξεπεράσει στον αθλητισμό. Και ειδικά την ήττα.
Προφανώς και δεν ήταν η ήττα στη Ρόδο που προκάλεσε το τέλος της συνεργασίας. Αυτή απλά έδωσε την αφορμή μιας απόφασης που επίσης προφανώς «ψηνόταν» από καιρό. Διότι στην ΑΕΚ ήταν φανερό ότι είχε αυξηθεί η πίεση λόγω των αποτελεσμάτων. Το ότι έφτασε στον τελικό του BCL καλύφθηκε από το ότι χάθηκε το τρόπαιο. Το ότι το Super cup επί της ουσίας ήταν ένα τουρνουά προετοιμασίας καλύφθηκε από το ότι χάθηκε κι άλλο τρόπαιο. Που για να λέμε την αλήθεια, στην ΑΕΚ είχαν «ανεβάσει τα ντεσιμπέλ» στην αρχή της χρονιάς, βάζοντας όλους τους πιθανούς στόχους σε ένα πακέτο διεκδικήσεων. Αρα και ό,τι χανόταν, βάραινε.
Εχει πολλά να συζητηθούν και για τη διάρκεια της σεζόν με τις απανωτές ατυχίες που έπληξαν την ΑΕΚ. Το δια ταύτα όμως είναι ένα. Οτι ένα μακρόπνοο πλάνο, όπως είχε αναλυθεί στην παρουσίασή του, που άρχιζε με τη συνεργασία με τον Παπαθεοδώρου, έληξε άδοξα και η ΑΕΚ βρίσκεται πάλι σε μια νέα αφετηρία. Πρέπει να βρει νέο προπονητή, να οριοθετήσει εκ νέου στόχους. Είπαμε, το βάρος του αποτελέσματος σπάνια και ελάχιστοι μπορούν να το διαχειριστούν.
Αδοξα έληξε χθες το βράδυ και η παρθενική παρουσία του Μεσολογγίου στη μεγάλη κατηγορία. Πάλι το αποτέλεσμα είναι αυτό που τα καλύπτει όλα. Κακά τα ψέματα, αν έλεγε κάποιος στην αρχή της σεζόν ότι θα είναι «ζωντανή» μια ομάδα με αυτό το ρόστερ μέχρι την προτελευταία αγωνιστική, θα τον κοίταζαν περίεργα.
Εκαναν υπερβάσεις ο Καλαμπάκος με τους παίκτες του, αντιμετώπισαν σοβαρές ατυχίες, με δεδομένα το πώς ξεκίνησαν έκαναν πορεία άνω των προσδοκιών κατά διαστήματα. Επεσαν όμως και αυτό θα γράψει. Σίγουρα με ψηλά το κεφάλι όπως έσπευσαν να δηλώσουν αρκετοί μέσα από την ομάδα, αλλά έπεσαν. Το θέμα πλέον εκεί είναι για τους ανθρώπους που «τρέχουν την ομάδα» αν έχουν κουράγιο να διεκδικήσουν επιστροφή και αν έμαθαν από τα λάθη απειρίας που έγιναν και στοίχισαν.
Το αποτέλεσμα λοιπόν, πάντα καλύπτει όσα έχουν προηγηθεί. Οπως έλεγε και ο αλήστου μνήμης Ζέλικο Παβλίσεβιτς, απαντώντας στο... κράξιμο που έτρωγε στην Ελλάδα, «two cups my friend, two cups». Κι άντε να του έλεγες ότι είχε άδικο...
Τελειώνοντας, κάποιες συγκρίσεις που αναπόφευκτα γίνονται. Πήρε χώρο και δίκαια και φυσιολογικά σε ένα «διψασμένο» για νέα πρόσωπα, νέους πρωταγωνιστές, νέες προοπτικές πρωτάθλημα ο Ομηρος Νετζήπογλου με την πληθωρική του παρουσία στον αγώνα του Αρη με τον Ιωνικό. Εγινε κουβέντα και μεγάλη μάλιστα τις τελευταίες εβδομάδες για το αν ο Μωραϊτης έχει πάρει τις ευκαιρίες που πρέπει στην ΑΕΚ για να αναδειχθεί και αν ήταν καψώνι ή κάτι άλλο αυτό που συνέβη στα δύο τελευταία ματς. Για τον... 22χρονο Μωραϊτη, συζητάμε ακόμα για ευκαιρίες, καθιέρωση και τα λοιπά.
Στο ίδιο διάστημα, στην Ισπανία γινόταν ένα απολαυστικό παιχνίδι με τη Ρεάλ να παίρνει μεγάλη νίκη μέσα στη Βαρκελώνη, με τους Βούσκεβιτς και Γκαρούμπα να έχουν χρόνο, χώρο, ρόλο και πρωταγωνιστικό αέρα. Τόλμη; Προγραμματισμός; Μέθοδος; Οργάνωση; Πείτε το όπως θέλετε, αλλά οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Από απλά γεγονότα, μέχρι τη συνολική εικόνα ομάδων και διοργανώσεων.
