Όπου σταθούν κι όπου βρεθούν ο Τζόρντι Μπερτομέου και οι συνεργάτες του στο επιτελείο της Βαρκελώνης εκφράζουν την απόλυτη δικαίωσή τους για την έμπνευσή τους να αυξήσουν τον αριθμό των αγώνων της Ευρωλίγκας και αποδεικνύουν με αριθμούς την επιτυχία του εγχειρήματος της κανονικής περιόδου των 30 αγωνιστικών. Μόνο που τους διαφεύγει μια σημαντική λεπτομέρεια. Για να μπορέσει να έχει συνέχεια όλο αυτό, χρειάζονται και παίκτες. Κι έτσι όπως πάει, δεν θα μείνει κανένας καλός από δαύτους στην Ευρώπη!
Ας πάρουμε για παράδειγμα το σούπερ ντέρμπι μεταξύ Φενερμπαχτσέ και ΤΣΣΚΑ, των δύο πιο πλούσιων ομάδων της διοργάνωσης και βασικών διεκδικητριών του τίτλου. Τη νέα σεζόν δεν θα υπάρχουν σε αυτό ο φετινός MVP του φάιναλ φορ, Έκπε Ούντο, και οι δύο Σέρβοι σούπερ σταρ, Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς και Μίλος Τεόντοσιτς. Όλοι τους κίνησαν για το ΝΒΑ. Αντ' αυτών ποιοι θα παίξουν; Κλάιμπερν, Βέστερμαν, Οθέλο Χάντερ, Μέλι και να δούμε ποιον ψηλό θα πάρει ο Ομπράντοβιτς στη θέση του Ούντο. Πες αλήθεια, φίλε του μπάσκετ που θα καθήσεις στην τηλεόραση να δεις αυτό το παιχνίδι. Είναι το ίδιο;
Το πρόβλημα για την Ευρωλίγκα δεν είναι ότι φυλλορροεί, αλλά ότι δεν μπορεί να αντικαταστήσει τους σταρ που φεύγουν. Τα στελέχη των ομάδων, που σχεδιάζουν αυτόν τον καιρό τα ρόστερ της νέας σεζόν, βρίσκονται περίπου σε απόγνωση. "Δεν υπάρχουν παίκτες", θα σου πουν αν τους ρωτήσεις. Δεν υπάρχουν παίκτες για να αγωνιστούν στην κορυφαία και πολυδιαφημισμένη ευρωπαϊκή διοργάνωση! Ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι.
Δείτε τον Ολυμπιακό, που ψάχνει τόσον καιρό για έναν γκαρντ και κατέληξε να έχει ως βασική επιλογή τον... ξεζουμισμένο ΜακΚόλουμ. Δείτε ποιον γκαρντ πήρε ο Παναθηναϊκός μετά από μακροχρόνια επίσης αναζήτηση. Τον Ντέτμον, που δεν έχει εμπειρία από Ευρωλίγκα και μετά από πέντε χρόνια στην Ευρώπη η καλύτερη ομάδα που έχει παίξει είναι η γαλλική Σαλόν. Δείτε η Μακάμπι, που υποτίθεται ότι θέλει να επανακάμψει δριμύτερη, αλλά μέχρι στιγμής, με εξαίρεση τον Τάιους, έχει πάρει κάποιους τους οποίους με δυσκολία αναγνωρίζει η ίδια η μάνα τους! Δείτε η Μπαρτσελόνα, που έχει διώξει τη μισή ομάδα και σπρώχνει πολύ χρήμα για να επανέλθει στην κορυφή, αλλά μέχρι στιγμής έχει πάρει τον τρελο-Ερτέλ και τον Μοερμάν.
Πράγματι, δεν υπάρχουν παίκτες. Και τούτο διότι η Ευρωλίγκα έχει βρεθεί ανάμεσα σε δύο συμπληγάδες, απέναντι στη μία εκ των οποίων η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το ΝΒΑ, όποτε ήθελε να πάρει κάτι από την Ευρώπη, το έπαιρνε και λογαριασμό δεν έδινε. Έχοντας πείσει κάθε καλαθοσφαιριστή ότι η συμμετοχή του στο πρωτάθλημά του είναι ένα όνειρο που πρέπει να κάνει πραγματικότητα, αρκούσε πάντα να κάνει ένα νεύμα και ο καλαθοσφαιριστής αυτός να τρέξει στην αγκαλιά του. Πόσω μάλλον τώρα που με τη νέα συλλογική σύμβαση εργασίας μπορεί να του δώσει και πολύ περισσότερα χρήματα. Με το salary cap τους να αγγίζει πλέον τα 100 εκ. Ευρώ, οι ομάδες του ΝΒΑ μπορούν να προσφέρουν στους Ευρωπαίους παίκτες πλουσιοπάροχα συμβόλαια, όπως αυτό που πήρε ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς από τους Κινγκς. Τα 12 εκ. δολάρια που θα πάρει ετησίως στο Σακραμέντο δεν υπήρχε περίπτωση να τα βρει ποτέ και πουθενά στην από δω πλευρά του Ατλαντικού. Συν τοις άλλοις, τα καινούρια two way contracts μεταξύ ΝΒΑ και G-League δίνουν έξτρα κίνητρο στους καλούς Αμερικανούς να παραμείνουν στη χώρα τους και να διεκδικήσουν ως την ύστατη στιγμή το όνειρό τους.
Η δεύτερη συμπληγάδα είναι η Κίνα, προς την οποία υπάρχει αθρόα μετακίνηση καλών παικτών, ειδικά φέτος. Αλλά για τούτο η ευθύνη βαραίνει την Ευρωλίγκα. Το κινέζικο πρωτάθλημα, το CBA, έχει μόνο χρήμα. Ούτε οργάνωση συγκρίσιμη με τα ευρωπαϊκά δεδομένα ούτε πρεστίζ ούτε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο. Έχει όμως και κάτι άλλο που, σε συνδυασμό με το χρήμα, το καθιστά σπουδαία επαγγελματική επιλογή. Μικρή διάρκεια και σχετικά λίγους αγώνες.
Η κανονική περίοδος του CBA περιλαμβάνει 38 αγώνες. Αν η ομάδα περάσει στα πλέι οφ, μπορεί να φτάσει τους 50. Αυτοί είναι. Οι μισοί, ή λίγο παραπάνω από τους μισούς, σε σχέση με αυτούς που δίνουν οι ομάδες στην Ευρώπη, σε εθνικά πρωταθλήματα και Ευρωλίγκα. Και με πολύ υψηλότερες, διπλάσιες σε πολλές περιπτώσεις, απολαβές! Διπλά λεφτά, δηλαδή, για τους μισούς αγώνες. Κι αν η ομάδα στην Κίνα δεν περάσει στα πλέι οφ, ή αποκλειστεί νωρίς, προλαβαίνει ο παίκτης να επιστρέψει στην Ευρώπη και να βγάλει ένα έξτρα μεροκάματο παίζοντας σε κάποια από τα εγχώρια πλέι οφ.
Η ιδανική επαγγελματική επιλογή, ειδικά για παίκτες που έχουν περάσει τα 30 χρόνια τους, έχουν γράψει την ιστορία τους στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και δεν έχουν να αποδείξουν πια τίποτα και σε κανέναν. Παίκτες όπως ο Μπουρούσης, ο Άαρον Τζάκσον και ο Κέβιν Λάνγκφορντ, οι οποίοι θα μπορούσαν να πρωταγωνιστούν ακόμα στην Ευρωλίγκα, αλλά έφυγαν τρέχοντας όταν συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να βγάλουν αλλού πολύ περισσότερα χρήματα με πολύ μικρότερη καταπόνηση.
Κι είναι βέβαιο πως αυτό τον σύγχρονο "δρόμο του μεταξιού" θα τον ακολουθήσουν κι άλλοι πρωτοκλασάτοι παίκτες στο μέλλον, αν ο Τζόρντι Μπερτομέου και οι συνεργάτες του δεν κάνουν κάτι. Αυτοί είναι που πρέπει να ενεργήσουν. Τα εθνικά πρωταθλήματα προϋπήρχαν, η Ευρωλίγκα είναι αυτή που ήρθε μετά και με τα καινά δαιμόνιά της αναδιαμόρφωσε το χάρτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αυτή λοιπόν πρέπει να αναζητήσει τις λύσεις, άλλωστε το δικό της "προϊόν" κινδυνεύει άμεσα.
Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι λύσεις; Είτε θα έρθει σε πλήρη ρήξη με τη FIBA, θα αποσχιστεί εντελώς και θα διοργανώνει την Ευρωλίγκα μόνη της, ως ένα κλειστό πρωτάθλημα, που δεν θα έχει καμία σχέση με τις εθνικές λίγκες και πρωταθλήματα. Είτε θα βάλει νερό στο κρασί της και θα καθήσει να βρει τρόπο με τη FIBA για να συνεργαστούν. Αυτό το τελευταίο σενάριο, όμως, προϋποθέτει οπωσδήποτε μείωση των αγώνων που δίνουν οι ομάδες μέσα στη σεζόν και ελάφρυνση του απάνθρωπου, όπως έχει τώρα, καλενταριού.
Αν δεν γίνει κάτι από αυτά τα δύο, το παιχνίδι είναι χαμένο. Και θα φροντίσουν οι παίκτες γι' αυτό...
