Τρομερή σύμπτωση το ίδιο βράδυ όπου η εθνική μας ομάδα ολοκλήρωνε μια μαγευτική προκριματική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, να απονέμονται τα βραβεία Οσκαρ !
Η ταινία «Το Πράσινο Βιβλίο» του Πίτερ Φαρέλι έκλεψε την παράσταση καθώς απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας ενώ πήρε άλλα δύο αγαλματίδια, αυτά του Β’ ανδρικού ρόλου και του πρωτότυπου σεναρίου.
Ο σκηνοθέτης Πίτερ Φαρέλι στην απονομή μίλησε για το νόημα της αγάπης και ευχαρίστηκε τους ηθοποιούς του επειδή έδειξαν αυταπάρνηση και επαγγελματισμό ενσαρκώνοντας ιδιαίτερα ρεαλιστικά την – βασισμένη σε αληθινή ιστορία – πορεία του βιρτουόζου Ντον Σέρλι, ενός Αφροαμερικανού πιανίστα της τζαζ ο οποίος, σε πείσμα των φυλετικών διακρίσεων της δεκαετίας του '60, αποφασίζει να πραγματοποιήσει μια ριψοκίνδυνη μουσική περιοδεία σε μερικές από τις πιο πολιτείες του αμερικανικού Νότου όπου ο ρατσισμός είναι πιο κραταιός.
Αλήθεια σας θυμίζει τίποτε η βραδιά των Οσκαρ που είχε και έντονο ελληνικό χρώμα και με μπασκετικές ρίζες λόγω του Γιώργου Λάνθιμου ;
Λές και ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτής της απίστευτης περιπέτειας των δύο χρόνων της εθνικής μας ομάδας.
Ως άλλος Πίτερ Φαρέλι, ο Θανάσης Σκουρτόπουλος σκηνοθέτησε μια “ταινία” για Οσκαρ (“Το γαλανόλευκο βιβλίο” θα μπορούσε να είναι ο τίτλος), όχι μόνο πρωτότυπου σεναρίου -εδώ και αν είχαμε πρωτοτυπίες - αλλά γεμάτη αγαλματίδια Β’ ανδρικού ρόλου, αλλά και Γ’ και Δ’ αν θέλετε καθώς σε αυτό το “φίλμ” αγωνίστηκαν και παίκτες που δεν θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες να φορέσουν το τιμημένο εθνόσημο.
Εδώ μάλιστα, εάν είχαμε αντίστοιχη επιτροπή απονομής των βραβείων θα είχε βραχυκυλώσει, διότι αλήθεια σε ποιόν παίκτη θα πρωτοέδινε βραβείο ;
Δεν θα έδινε στον Γιάννη Μπουρούση ο οποίος προς τη δύση της καριέρας του έκανε τη διαδρομή Κίνα-Ελλάδα, σε Παγκράτι-Κολιάτσου ακόμα και για ένα Σαββατοκύριακο ;
Δεν θα έπαιρνε αγαλματίδιο ένας από τους πιο χαρισματικούς παίκτες στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, όπως ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος (ναι όταν φτάνεις σε αυτό το επίπεδο έχοντας επιβιώσει από έξι σοβαρά χειρουργεία, έχεις θέση δίπλα στους κορυφαίους όλων των εποχών) ;
Η μήπως ο Γιάννης Αθηναίου δεν θα είχε εξασφαλισμένο το βραβείο για το διασκευασμένο σενάριο, αφού το δικό του τρίποντο στο Λέστερ άλλαξε με το…καλησπέρα αυτής της προκριματικής φάσης όλη την πορεία. Ουσιαστικά ξεπέρασε ανώδυνα το…τράκ της πρεμιέρας.
Αλλά ποιόν να αφήσεις έξω ; Τον Γκίκα, τον Λαρεντζάκη, τον Μαργαρίτη, τον Μποχωρίδη, τον Κόνιαρη, τον Χρυσικόπουλο, τον Μαυροειδή (άλλος Βασιλόπουλος που κάποιοι γιατροί του είχαν πει να ξεχάσει το μπάσκετ…), τον Σαλούστρο, τον Κασελάκη.
Η εικόνα με τον Νίκο Ζήση και τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο δίπλα δίπλα (με τον τελευταίο να λέει για τον πρώην συμπαίκτη του στην εθνική: “Θα τον ήθελα ως πρότυπο για τους γιούς μου” και να αποχωρεί συγκινημένος) είναι το καλύτερο επιστέγασμα για το τι σημαίνει εθνική ομάδα.
Και επειδή μπορεί κάποια πράγματα να είναι αυτονόητα, δεν σημαίνει ότι δεν τα επιβραβεύουμε όταν συμβαίνουν (και αναφερόμαστε στη βράβευση του Νίκου Ζήση από την ομοσπονδία).
Πλέον το DVD αυτής της προκριματικής φάσης, θα είναι περιζήτητο και θα μπορούσαν άνετα να το χρησιμοποιήσουν ως «φροντιστήριο» ο Αγγελος Αναστασιάδης στην εθνική ποδοσφαίρου, ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος στην εθνική βόλεϊ και ο Θοδωρής Βλάχος στην αντίστοιχη ομάδα του πόλο.
Διότι αυτό που πέτυχαν τα παιδιά του μπάσκετ υπό αυτές τις συνθήκες (και με 11-1 νίκες), είναι πρωτοφανές και ξεπερνάει τα όρια της απλής αυταπάρνησης για το εθνόσημο.
Υ.Γ. Πιτσιρικάδες ήμασταν και θυμόμαστε τον Γιάννη Ιωαννίδη μετά από κάθε νίκη στη Γερμανία να ανάβει το τσιγάρο του (και ας τον κυνηγούσαν οι φύλακες καθώς στο εξωτερικό το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους απαγορευόταν εδώ και δεκαετίες) και να το απολαμβάνει.
«Εδώ οι νίκες μετράνε διπλές γιατί αυτοί οι άνθρωποι (έδειχνε τους Ελληνες στην εξέδρα) θα πάνε αύριο χαμογελαστοί στη δουλειά τους».
Πράγματι είναι μεγάλο πράγμα να δείχνεις έστω σε επίπεδο εθνικής ομάδας τις δυνατότητες (όταν ένας τομέας δουλεύει σωστά) αυτής της χώρας.
Σε ανθρώπους που εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα να μας κουνάνε το δάχτυλο ως τοποτηρητές και αυστηροί καθηγητές.
Ας προσέχαμε...
