Μία από τις κορυφαίες αθλήτριες παγκοσμίως, η Νταϊάνα Ταουράσι, μίλησε στο ESPN για το μπάσκετ γυναικών και το WNBA, για τις δυσκολίες, τις προκαταλήψεις που ακόμη υπάρχουν, ενώ ρωτήθηκε και για την περιπέτεια που είχε όταν κατηγορήθηκε για παράβαση των κανονισμών αντιντόπινγκ, μέχρι να φτάσει στη δικαίωση. Και όχι... Κόντρα στα -ίσως-στερεότυπα, δεν θέλει να γίνει προπονήτρια, ή GM όταν σταματήσει να παίζει. Θέλει να της ανήκει μία γαμ... ομάδα! Τα όσα λέει έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον ακόμη και για τις γυναίκες που φιγουράρουν ανάμεσα στις πιο πλούσιες του πλανήτη.
Η Ταουράσι είχε μια κουβέντα μέσω instagram live με μία ακόμη από τις κορυφαίες μπασκετμπολίστριες, τη Σου Μπερντ και τη σύντροφό της, Μέγκαν Ραπινό, που θεωρείται από τις κορυφαίες παίκτριες ποδοσφαίρου στον πλανήτη. Μέρος πήρε και η σύζυγος της Ταουράσι, Πένι Τέιλορ, η οποία είναι βοηθός προπονητή μετά από μια επιτυχημένη θητεία στο WNBA και τις Φίνιξ Μέρκιουρι.
"Είμαι απογοητευμένη από τις γυναίκες που έχουν πολλά χρήματα", τόνισε η Ταουράσι. "Μερικές φορές πρέπει επενδύεις σε πράγματα που μπορεί να μην αποδώσουν άμεσα οικονομικά, αλλά τα οποία θέλεις απλά να δεις να βελτιώνονται".
Η απάντηση της Ραπινό, η οποία ήταν από τις δυνατότερες φωνές στις διαπραγματεύσεις για τα συμβόλαια των αθλητριών στο ποδόσφαιρο με την αντίστοιχη ομοσπονδία, παρατήρησε πως "αν επενδύσεις στα γυναικεία σπορ, στην πραγματικότητα βγάζεις χρήματα".
Εκεί κάπου ήρθε και η ατάκα της Ταουράσι, η οποία βρίσκεται στα 38 της και αγωνίζεται ακόμη: "Όλοι μου λένε "τι θα κάνεις όταν σταματήσεις; Θα γίνεις προπονήτρια; Θα γίνεις GM; Όχι! Θέλω να μου ανήκει μία γαμ... ομάδα".
Ταουράσι και Μπερντ παραδέχθηκαν πως τα συμβόλαια που κάνουν στην Ευρώπη αποφέρουν πολύ περισσότερα χρήματα σε σχέση με αυτά που κάνουν στο WNBA, με την Μπερντ να προσθέτει πως έχουν γίνει πολλά θετικά βήματα και στο WNBA με τη νέα συλλογική σύμβαση.
"Όλοι εμείς παίξαμε στο WNBA από περηφάνεια. Παίζεις για να αποδείξεις την αξία σου ως μπασκετμπολίστρια. Από την παρουσία μας εκεί έρχονται και συμβόλαια στην Ευρώπη. Υπάρχει ένα κίνητρο".
Η Μπερντ είναι στα 39 της, ήταν νούμερο 1 στο ντραφτ του 2002 από το Σιάτλ, στο οποίο αγωνίζεται ακόμη και αντίστοιχα η Ταουράσι ήταν νούμερο 1 στο ντραφτ του 2004 από το Φίνιξ από το οποίο δεν έχει φύγει ποτέ. Στην ερώτηση αν θα έπαιζαν κάπου αλλού, η Ταουράσι ήταν κάτι παραπάνω από ειλικρινής: "Θα ήθελα να παίξω στο Λος Άντζελες (LA Sparks) γιατί εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά ο σύλλογος είναι εκεί είναι σκ...ά. Είναι απλά ένα χάλι".
Με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας οι χαρακτηρισμοί φαίνεται πως έχουν μια βάση: Η Κάντας Πάρκερ, από τα μεγαλύτερα αστέρια, καθηλώθηκε στον πάγκο από τον προπονητή Ντέρεκ Φίσερ, η GM Πένι Τόλερ απολύθηκε γιατί χρησιμοποιούσε ρατσιστικό λεξιλόγιο στα αποδυτήρια, αλλά αργότερα υπέβαλλε μήνυση για διακρίσεις βάσει φύλου στην ομάδα. Μια ωραία ατμόσφαιρα γενικά.
Ταουράσι και Μπερντ αντιμετώπισαν προβλήματα τραυματισμών το 2019 και ανυπομονούσαν για τη φετινή σεζόν που ακόμη βρίσκεται στον αέρα, αλλά και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, που πλέον θα γίνουν το 2021. Και οι δύο δεν θεωρούν δεδομένη την παρουσία τους στην ομάδα και πως θα πρέπει να αποδείξουν, παρά τα όσα έχουν κάνει μέχρι τώρα, την αξία τους: "Είμαι ρεαλίστρια... Αν δεν είμαι αρκετά καλή, δεν πρέπει να είμαι στην ομάδα. Θα πρέπει να φτιάξουν μια ομάδα που θα έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να νικήσει. Δεν είναι απαραίτητο να βρίσκονται οι καλύτρες παίκτριες, αλλά να δημιουργείται το καλύτερο σύνολο. Και αν πιστεύεις πως δεν μπορώ να στο δώσω αυτό, τότε θα πρέπει να μείνω εκτός. Έχω παίξει ήδη σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες και είμαι ευγνώμων!"
Η Ταουράσι μίλησε τέλος για την περιπέτεια που είχε όταν βρέθηκε θετιή σε χρήση Modafinil, το Δεκέμβριο του 2010 όταν αγωνιζόταν στην Τουρκία. Δικαιώθηκε το Φεβρουάριο του 2011, όπως και άλλοι αθλητές των οποίων οι εξετάσεις είχαν γίνει στο ίδιο εργαστήριο. Αν δεν είχε δικαιωθεί, θα αντιμετώπιζε ποινή αποκλειστού τεσσάρων ετών από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα: "¨Ελεγα από την αρχή πως δεν είχα πάρει τίποτα. Επέμεινα. Έφτασα ως το CAS για να δικαιωθώ. Ξόδεψα 250.000 δολλάρια σε δικηγόρους και βιοχημικούς για να αποδείξω πως ήμουν αθώα. Τελικά, αποδείχθηκε πως το πρόβλημα το είχε το εργαστήριο, το οποίο και έκλεισαν άμεσα".
