Ουσιαστικά το (άδοξο) φινάλε της ευρωπαϊκής πορείας του Ολυμπιακού σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής για τους Ερυθρόλευκους και ας βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη η σεζόν όπου θα κορυφωθεί με τους τελικούς του πρωταθλήματος. Αυτό δεν έχει να κάνει απαραίτητα μόνο με τα πρόσωπα (αν και θα υπάρξουν και εκεί σημαντικές αλλαγές και μάλιστα αναμένεται κάποιοι ξένοι να φύγουν άμεσα και μήπως έρθει και κανένας νέος) αλλά στο τρόπο λειτουργίας κάποιων πραγμάτων ακόμα και στο χτίσιμο της ομάδας για τη νέα χρονιά.
Ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια δημιούργησε σχολή "ψηλών" όχι μόνο σε ύψος (βλέπε τον Ηρακλή τσέπης τον Κάιλ Χάινς) αλλά και σε ενέργεια και αποτελεσματικότητα, με σχεδόν όλους (ακόμα και τον Ντόρσεϊ) να βρίσκουν στη συνέχεια εξαιρετικά συμβόλαια και να φτιάχνουν - μέσω της ομάδα του Πειραιά - την καριέρα τους στη συνέχεια (Χάινς, Ντάνστον, Χάντερ κ.λπ.) αν μη τι άλλο σίγουρα από οικονομικής πλευράς !
Σαφώς ο Τζαμέλ ΜακΛίν δεν μπαίνει σε αυτή την κατηγορία και είναι αλήθεια ότι οι Πειραιώτες "πόνεσαν" πολύ κάτω από τα καλάθια σε ενέργεια. Από τη στιγμή μάλιστα που αναμένεται να κάνει το ταξίδι για το ΝΒΑ και ο Μιλουτίνοφ θα πρέπει να βρεθεί και πάλι ένας ψηλός σημείο αναφοράς. Οπως και ένας Αμερικανός δίπλα στον Βασίλη Σπανούλη που να "σκοτώνει" και να νοιώθει μόνιμα την απειλή η αντίπαλη ομάδα.
Πράγματι βέβαια για αυτά υπάρχει χρόνος και το ζητούμενο είναι - όπως είπε ορθώς και ο Βασίλης Σπανούλης - να μαζέψει αυτή τη στιγμή η ομάδα τα κομμάτια της και να προσπαθήσει το συντομότερο δυνατό να γιάνει τις πληγές της, τόσο τις σωματικές όσο (εξίσου σημαντικό) και τις ψυχολογικές εν' όψει της συνέχειας του πρωταθλήματος.
Οπου ένας τίτλος θα έσβηνε σε μεγάλο βαθμό την απογοήτευση του κόσμο, αλλά αλήθεια πόσοι θα ποντάρανε στον εφετινό Ολυμπιακό που είχε θέμα όποτε έπαιζε με μια πιο αθλητική ομάδα, όπως είναι και ο Παναθηναϊκός ; Χωρίς να συνυπολογίσουμε εδώ το πόσο σημαντικό είναι το πλεονέκτημα έδρας, με βάση τη στατιστική , για τους Πράσινους. Οι οποίοι έχουν πάρει τα 11 τελευταία πρωταθλήματα στα οποία είχαν αβαντάζ έδρας και έχουν να χάσουν τίτλο με πλεονέκτημα από την περίοδο 1992-93 (από τον Ολυμπιακό).
Οπως και να έχει οι Ερυθρόλευκοι θα πρέπει να μπουν πλέον σε ρυθμούς πρωταθλήματος και το κυριότερο να αποθεραπεύσουν (όσο το δυνατόν καλύτερα) τους τραυματίες τους όσο η σεζόν φτάνει προς την τελική ευθεία. Πέρυσι επέστρεψαν "άδειοι" από ενέργεια από το φάιναλ φορ. Τώρα θα λείψουν από τη μεγάλη γιορτή κάτι που θα τους στοιχίσει ψυχολογικά αλλά μπορούν να προετοιμαστούν για ένα μήνα για τους τελικούς.
Για τη Ζαλγκίρις και για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους τι να πει κανείς. Προς τιμήν τους τα είπαν παίκτες και προπονητές του Ολυμπιακού και μπράβο τους που έδωσαν και τα συγχαρητήρια τη δύσκολη ώρα, λίγο μετά τον αποκλεισμό, στο γήπεδο και στα αποδυτήρια (Παπανικολάου). Αυτό που πέτυχε - ως τώρα - η Λιθουανική ομάδα είναι μεγαλύτερη έκπληξη ή αν θέλετε έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας ακόμα και από τον τίτλο της το 1999 στο Μόναχο. Διότι εκεί ήταν ένα ματς που ξάφνιασε τον Ολυμπιακό (ημιτελικό) και άλλο ένα που δεν έμαθε η Κίντερ (στον τελικό) από το πάθημα των Ερυθρολεύκων.
Εδώ όλοι την περίμεναν και νίκησε 5 φορές σε 6 παιχνίδια (τα δύο στο ΣΕΦ) μια από τις πιο σκληρές ομάδες της διοργάνωσης, όπως είναι ο Ολυμπιακός. Λέτε ο (εξαιρετικός) μαθητής Σαρούνας Γιασικεβίτσιους να σοκάρει τον δάσκαλό του, Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον ημιτελικό. Ε αυτό θα είναι ένα ακόμα θαύμα. Η παράδοση πάντως είναι μαζί τους καθώς η ομάδα που έχει περάσει στο φάιναλ φορ με σπάσιμο έδρας από το πρώτο παιχνίδι ενίοτε παίρνει και τον τίτλο (Ολυμπιακός 2012, Μακάμπι 2014, Φενέρμπαχτσε 2017).
Πάντως στη σειρά οι Λιθουανοί (και λόγω απαρτίας παικτών είναι αλήθεια αλλά όχι μόνο) ήταν πάντα ένα κλίκ μπροστά από τον Ολυμπιακό, ακόμα και όταν έχαναν 17 και 15 πόντους αντίστοιχα στο ΣΕΦ στα δύο παιχνίδια που τελικά κέρδισαν στην παράταση ήταν πάντα πιστοί στο πλάνο τους.
Photo Credit: Eurokinissi
