Ο Παναθηναϊκός συμπλήρωσε 500 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα και το Basketa.gr ανατρέχει στη διαδρομή 20 ετών, που με τα καλά και τα αρνητικά της, όλοι απόλαυσαν.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η ιστορία έγραψε και δεν πρόκειται να ξεγράψει. Για όλες τις όμορφες, έντονες συναισθηματικά στιγμές που πρόσφερε στο πέρασμα των ετών αυτή η ομάδα. Για τις σπουδαίες νίκες και τους τίτλους. Για τις κορυφαίες προσωπικότητες, που βρέθηκαν στο διάβα του συλλόγου και δημιούργησαν μια κληρονομιά, που θα μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.
Ο Παναθηναϊκός έφτασε στα 500 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, όπως τη γνωρίζουμε από το 2000 έως σήμερα, με τους «πράσινους» να μπαίνουν στο συνεταιρισμό του Τζόρντι Μπερτομέου από το 2001. Οι μεγάλες στιγμές σε αυτή την 20ετία και μέχρι αυτό το Ιωβηλαίο δεν μπορούν να μετρηθούν, ούτε αριθμητικά μα μήτε συναισθηματικά, με μία προς μία τις εποχές που μνημονεύονται, ή βιώνονται, να έχουν τη δική τους σημασία.
Το Basketa.gr, για αυτό το σκοπό, τις μάζεψε και τις παρουσιάζει για μια ομάδα, που έχει μάθει σε τέτοιες δόξες, που στα επόμενα 500 ματς, ακόμη κι αν αυτό δεν ήταν εφικτό, θα ήθελε να ξοδέψει… το διπλάσιο χρυσό για τις επόμενες σελίδες ιστορίας.
https://www.youtube.com/watch?v=Sb2SrJAWvOg&ab_channel=EUROLEAGUEBASKETBALL
Το πιο μάγκικο από όλα
Στην πρώτη κιόλας χρονιά του, ο Παναθηναϊκός ήρθε για να κάνει… ταραχή στην Ευρωλίγκα με κάθε έννοια. Μπορεί τα τελευταία χρόνια η σχέση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με τον Μπερτομέου να είναι «εκρηκτική», αλλά και οι προκάτοχοί του, Παύλος και Θανάσης, δεν έκαναν πίσω ως προς την αντιμετώπιση του Καταλανού παράγοντα, επισημαίνοντας το πότε υπάρχει άδικο στις αποφάσεις του.
Στο Final Four της Μπολόνια, άλλωστε, απείλησαν να… τινάξουν τα πάντα στον αέρα, σε μια από τις στιγμές έντασης μιας σχέσης που έχει περάσει από «σαράντα κύματα». Στο τέλος, όμως, όχι απλά ο Παναθηναϊκός συνέχισε στο Final Four, αλλά κατέκτησε και το ευρωπαϊκό, που οι περισσότεροι θεωρούν το πιο μάγκικο από όλα. Πρώτα νικά την εξίσου ισχυρή Μακάμπι και μετά ταπεινώνει την οικοδέσποινα Κίντερ του Μανού Τζινόμπιλι, για να πανηγυρίσει μια κούπα, για την οποία πριν ξεκινήσει η διοργάνωση δεν τον περίμενε κανείς.
https://www.youtube.com/watch?v=TOvFbe3s2r4&t=31s&ab_channel=PanathinaikosBC
Η εποχή των Πατησίων
Αμέσως μετά, το «τριφύλλι» μπήκε σε μια πολύ περίεργη συνθήκη. Τα ολυμπιακά έργα είχαν πάρει «φωτιά» στις προετοιμασίες τους και το κλειστό του ΟΑΚΑ, που χρησιμοποιούσε ως έδρα, έπρεπε να ανακαινιστεί, με συνέπεια να χρησιμοποιηθεί το Κλειστό του Σπόρτιγκ στον Άγιο Ελευθέριο, το οποίο μπορεί να γινόταν πανεύκολα μια «καυτή» έδρα, αλλά δε θα μπορούσε να στεγάσει κανένα όνειρο για «αυτοκρατορία».
«Τι κοτέτσι είναι αυτό εδώ;», είχε πει ο Μάικ Μπατίστ, που τελικά όχι μόνο θα έμενε, αλλά γινόταν και ο σπουδαιότερος ξένος σε αγωνιστικά προσφορά με διάρκεια στην ιστορία της ομάδας. Και άδικο δεν είχε, λόγω των στοιχείων που αναφέραμε νωρίτερα. Πρόκειται για ιστορική έδρα, αλλά όχι για σύλλογο του συγκεκριμένου διαμετρήματος. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγουν αρκετοί σπουδαίοι παίκτες, όπως ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, για τον οποίο δημιουργήθηκε σύνθημα στην επιστροφή ως αντίπαλος, ενώ μέχρι οι πορείες του Παναθηναϊκού δε θα έφταναν πέραν των «16».
https://www.youtube.com/watch?v=9VIE8Xr3wRo&ab_channel=GreenZone
Η επιστροφή και η δημιουργία της κορυφαίας ομάδας
Ο Παναθηναϊκός επιστρέφει το 2004 στο ΟΑΚΑ, αποκτά τον Δημήτρη Διαμαντίδη και αμέσως γίνεται εξαιρετικά ανταγωνιστικός. Το 2005 φτάνει μέχρι το Final Four της Μόσχας, στο πρώτο προειδοποιητικό καμπανάκι, ότι έχει επιστρέψει… για τα καλά και δύο χρόνια μετά βιώνει την απόλυτη λύτρωση μπροστά στους οπαδούς του, βάζοντας από κάτω την ΤΣΣΚΑ του Θοδωρή Παπαλουκά.
https://www.youtube.com/watch?v=T0QO0qGXGnY&t=2760s&ab_channel=PanathinaikosBC
Η μεγάλη «αυτοκρατορία» είχε πια δημιουργηθεί, με αποτέλεσμα ανάμεσα στο 2007 και το 2011 να κατακτήσει τρία ευρωπαϊκά, το ένα πιο υπέροχο από το άλλο. Το 2009, δε, σε έναν ακόμη αγωνιώδη τελικό με την «Αρκούδα», πολλοί ισχυρίζονται πως παρουσιάστηκε η κορυφαία ομάδα όλων των εποχών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με έναν προς έναν τους παίκτες να προκαλούν δέος. Η αλήθεια είναι, ότι όταν στον τελικό έχεις την ευκαιρία να ξεκινάς με τους Διαμαντίδη και Γιασικεβίτσιους στον πάγκο, τότε το ρόστερ σου είναι πραγματικά… το κάτι άλλο.
https://www.youtube.com/watch?v=a3CIWskxwz0&t=5s&ab_channel=EUROLEAGUEBASKETBALL
Ακόμη και με την αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη το 2010, όμως, και χωρίς την παρουσία του Σάρας, συνέχεια υπήρχε. Ο Διαμαντίδης το 2011 κάνει ένα μοναδικό… one man show, το έπος απέναντι στην οικοδέσποινα Μπαρτσελόνα του Πασκουάλ στα playoffs είναι γεγονός, παρότι μάλιστα οι Καταλανοί είχαν παρουσιάσει προηγουμένως μια «πυραυλοκίνητη» ομάδα, και το έκτο αστέρι ράβεται στην φανέλα, ολοκληρώνοντας μια υπέροχη εποχή.
https://www.youtube.com/watch?v=EigybGiRxZU&t=1s&ab_channel=PANATHINAIKOCLICK
Ο ημιτελικός που έφερε… τα πάνω κάτω
Η επόμενη χρονιά, από τη στιγμή που το ρόστερ ήταν ίδιο σχεδόν και ο Σάρας είχε επιστρέψει, στόχος ήταν δεδομένα ξανά η κατάκτηση της Ευρωλίγκα, με την ομάδα πράγματι να φτάνει μέχρι το Final Four της Κωνσταντινούπολης, έστω κι αν αυτό έγινε με «χιτσκοκικό» τρόπο απέναντι στη Μακάμπι.
Ο ημιτελικός με την ΤΣΣΚΑ, όμως, φέρνει «τσουνάμι» εξελίξεων. Η γκρίνια για τους διαιτητές και η παράλληλη αγωνιστική αποτυχία για την πρόκριση στον τελικό, αναγκάζουν σε αλλαγές, με τους Παύλο και Θανάση να μεταβιβάζουν τα ηνία στον Δημήτρη και τον Ομπράντοβιτς να αποχωρεί με μια σειρά παικτών, πλην Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή.
https://www.youtube.com/watch?v=Mxjxvx0T6o8&ab_channel=NatxoMendaza
Η ζωή του Παναθηναϊκού, κάπως έτσι, ήρθε… τούμπα και μια νέα πραγματικότητα, για την οποία ελάχιστοι ήταν έτοιμοι, «ανέτειλλε» μπροστά του.
Μετάβαση σε μια επόμενη εποχή
Το σοκ των προαναφερθεισών αλλαγών ήταν τέτοιο, που ο Παναθηναϊκός ψάχνει ακόμη και σήμερα έναν τρόπο να σταθεί και πάλι γερά στα πόδια του, έχοντας αξιώσεις. Άλλες φορές έφτασε να θυμίζει τον «Εξάστερο» από το 2012 έως τώρα, άλλες απείχε παρασάγγας και δημιουργούσε δυσαρέσκεια.
Χαρακτηριστικό είναι, δε, ότι μετά τα 13 χρόνια του Ομπράντοβιτς, ο μόνος που άντεξε για μια διετία, ήταν ο Τσάβι Πασκουάλ, με τον Καταλανό και άλλους έξι προπονητές να περνούν από τον πάγκο των «πρασίνων», ευρισκόμενοι πάντα σε μια σύγχυση με τη διοίκηση, που αμφιταλαντευόταν μεταξύ ανάγκης κατάκτησης τίτλων και ελληνοποίησης.
Η σωστή κατεύθυνση μοιάζει να έχει ξεκινήσει να υπάρχει από φέτος. Με «πυξίδα» τους δικούς του ανερχόμενους παίκτες και γνωρίζοντας, ότι ο δρόμος θα είναι γεμάτος κακοτοπιές, είναι έτοιμος να σαλπάρει προς ένα αύριο, που αυτή τη στιγμή είναι άγνωστο, αλλά ευελπιστεί να έχει σημαντικά στοιχεία σπουδαιότητας…
