Στις 25 Σεπτεμβρίου 2005 η Ελλάδα ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου σε ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, 18 χρόνια μετά την πρώτη. Ήταν μια επιτυχία που ήρθε ίσως λίγο νωρίτερα από όσο περίμενε η ΕΟΚ όταν δύο χρόνια νωρίτερα εμπιστευόταν τις τύχες της Εθνικής ομάδας στον Παναγιώτη Γιαννάκη με εντολή για ανανέωση και πλήρη αξιοποίηση της μιας ταλαντούχας φουρνιάς παικτών που ερχόταν από πίσω, αποτέλεσε ωστόσο το ξεκίνημα μιας χρυσής για το ελληνικό μπάσκετ πενταετίας.
Μιας πενταετίας που έφερε στην Ελλάδα τρία μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις, δύο συμμετοχές και πέμπτες θέσεις σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ιστορικές νίκες, όπως αυτή, επί των ΗΠΑ στη Σαϊτάμα, και καθιέρωσε την Εθνική ομάδα στην κορυφή του παγκοσμίου μπάσκετ.
Δώδεκα χρόνια μετά η 25η Σεπτεμβρίου 2005 αποτελεί ορόσημο για το ελληνικό μπάσκετ και το basketa.gr αποφάσισε να υπενθυμίσει στους πιο πολλούς, αλλά και να κάνει γνωστή στους 16άρηδες και 17άρηδες φίλους του μπάσκετ, που ενδεχομένως δεν έχουν μνήμες από εκείνη την περίοδο, βήμα βήμα την πορεία της Εθνικής ομάδας προς το πιο ψηλό σκαλί του βάθρου. Παραθέτοντας όλα τα βίντεο των αγώνων από την πρεμιέρα με τη Γαλλία ως τον τελικό με τη Γερμανία.
Οι οιωνοί
Μετά την ανανεώση της προηγούμενης χρονιάς και την πέμπτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η Εθνική έφυγε για το Βελιγράδι έχοντας ως στόχο να παίξει στα προημιτελικά. Κανείς δεν τολμούσε να ψιθυρίσει κάτι περισσότερο, ιδιαιτέρως από τη στιγμή που είχαν προηγηθεί οι παταγώδεις αποτυχίες στα Ευρωμπάσκετ του 1999 και του 2001. Μόνον ο αρχηγός, Μιχάλης Κακιούζης, είχε δει το όνειρο. "Εννοείται πως πάμε για το χρυσό! Και δεν κάνω πλάκα...", είπε στο αεροδρόμιο κατά την αναχώρηση της αποστολής και όλοι τον κοιτούσαν σαν τρελό. Αλλά όντως, δεν έκανε πλάκα...
Ο δεύτερος οιωνός ήταν ο αντίπαλός μας στην πρεμιέρα. Η Γαλλία ήταν πολύ δυνατή σε εκείνο το τουρνουά, αλλά από το 1987 και μετά δεν μας είχε κερδίσει ποτε σε μεγαλο τουρνουά, χώρια που όποτε τη βρίσκαμε μπροστά μας, όλο και κάτι καλό μάς συνέβαινε στο τέλο. Δεν μας κέρδισε ούτε σε εκείνη την πρεμιέρα. Το τελικό 64-50 σηματοδότησε ένα ξεκίνημα ιδανικό.
Η Σλοβενία τη 2η αγωνιστική μάς προσγείωσε στην πραγματικότητα. Η ήττα με 68-56 υπενθύμισε στους παίκτες της Εθνικής ότι ο δρόμος προς τη δόξα δεν επρόκειτο να είναι εύκολος.
Η Βοσνία ποτέ δεν ήταν μεγαθήριο, έτσι η Εθνική μας παίζοντας με την απαιτούμενη σοβαρότητα και με όπλο πάντα την πολύ καλή άμυνα, την κέρδισε με 67-50 και προκρίθηκε στα νοκ άουτ.
Με την καλή ψυχολογία που είχε η Εθνική μετά την πρώτη φάση, το Ισραήλ έμοιαζε με εύκολη λεία στο πρώτο νοκ άουτ. Αλλά δεν ήταν. Η ελληνική ομάδα ξεκίνησε καλά, προηγήθηκε με 25-14 στο ημίχρονο δίνοντας αμυντικό ρεσιτάλ, αλλά στο δεύτερο μέρος το σκηνικό άλλαξε. Το Ισραήλ με τους μαχητές παίκτες του "ροκάνισε" τη διαφορά, μείωσε μέχρι και στους 4 πόντους (62-58), αλλά σε εκείνο το σημείο οι Διαμαντίδης και Ζήσης έδωσαν τις λύσεις εκείνες που ήταν απαραίτητες για να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη και η Εθνική να νικήσει με 67-61 και να περάσει στα προημιτελικά.
O βασικός στόχος είχε επιτευχθεί. Η Εθνική ήταν στην πρώτη οκτάδα, αλλά επειδή τρώγωντας ανοίγει η όρεξη, κανείς δεν θα έλεγε όχι σε μια νέα νίκη επί της Ρωσίας, που θα έδινε τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε ένα μετάλλιο. Ο σημερινός πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας, Αντρέι Κιριλένκο, είχε φροντίσει να δώσει έξτρα κίνητρο στους διεθνείς μας λέγοντας πριν τον αγώνα ότι ήθελε την Ελλάδα ως αντίπαλο στον προημιτελικό κι εκείνοι δεν του χάλασαν το χατίρι. Με πρωταγωνιστή τον Θοδωρή Παπαλουκά, που έπαιζε τότε στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, κι ένα καταπληκτικό δεύτερο ημίχρονο, η Εθνική ανέτρεψε το προβάδισμα των Ρώσων και πήρε τη νίκη (66-61), που την έβαλε στην τετράδα.
H Γαλλία έμοιαζε με ιδανικό αντίπαλο στον ημιτελικό. Είπαμε, όποτε τους βρίσκαμε μπροστά μας, κάτι καλό μας συνέβαινε. Κι ήταν κανόνας αυτός, ακόμα κι όταν όλα πήγαιναν στραβά. Όπως σε εκείνο τον ημιτελικό. Το σκορ είναι 55-62 κι ενώ απομένουν 47'' για τη λήξη. Τέτοια παιχνίδια δεν γυρίζουν, αλλά... Κάτι η οξυδέρκεια του Παπαλουκά, κάτι η αστοχία των Γάλλων στις βολές (τέσσερις έχασαν σε αυτό το διάστημα), λίγο κι η βλακεία του Ντιαό, που έκανε ένα εντελώς αχρείαστο φάουλ στον Παπαλουκά 13'' πριν από τη λήξη, φτάσαμε στον... "βάλτο αγόρι μου", που είπε ο Σκουντής και πέρασε στην ιστορία. Ο Διαμαντίδης το έβαλε, οι Γάλλοι έπεσαν... σέκος και η Εθνική μας πέρασε στον τελικό. Με μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές όλων των εποχών.
Μετά από τέτοια πρόκριση η Εθνική ήταν αδύνατο να χάσει το χρυσό. Άλλωστε η Γερμανία ήταν κάτι παραπάνω από... στα μέτρα της. Αν της έβγαζες τον τεράστιο Νοβίτσκι, δεν ήταν παρά μια μέτρια ομάδα. Δεν είχαν οι διεθνείς μας παρά να παίξουν καλή άμυνα στον σούπερ σταρ των Ντάλας Μάβερικς και να φορέσουν στο λαιμό τους το χρυσό. Όπερ και εγένετο. Ο Νοβίτσκι δεν μπόρεσε να απειλήσει ιδιαίτερα την ελληνική άμυνα, μάλιστα 3,5 λεπτά πριν από το τέλος ο κόουτς Ντιρκ Μπάουερμαν τον απέσυρε από το παρκέ και όλο το γήπεδο για τρία λεπτά του χάρισε μοναδική αποθέωση. Και μετά από αυτόν αποθέωσε την ελληνική ομάδα, που ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου σε εκείνο το Ευρωμπάσκετ. Το τελικό 78-62 ήρθε άνετα, πειστικά, ωραία και χάρισε στην Ελλάδα ένα μοναδικό επίτευγμα. Για την επόμενη διετία, μέχρι το 2007, ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης στα δύο πιο δημοφιλή ομαδικά αθλήματα: το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ! Άθλος μοναδικός για μία χώρα μόλις 10 εκατομμυρίων...
Photo Credits: Eurokinissi
