Η δυνατότητα εκκίνησης κάποιων ακόμα πρωταθλημάτων σε διάφορα αθλήματα, μεταξύ των οποίων η Α1 γυναικών και σε επίπεδο προπονήσεων η Α2 ανδρών δημιουργεί την αίσθηση ότι μια διαδικασία επιστροφής στην κανονικότητα είναι σε εξέλιξη.
Ας μη γελιόμαστε, έχουμε να δούμε πολλά ακόμα μιλώντας για το μπάσκετ από τα επόμενα 24ωρα. Ηδη οι πληροφορίες αναφέρουν πολλά για την Α2. Από διευρυμένες συζητήσεις χωρίς συμφωνία για το μίνιμουμ διάστημα που απαιτείται προπόνηση πριν την αγωνιστική δράση μέχρι και απορίες διοικήεων που θα πρέπει να ξαναβρούν σπίτια, να ξανακαλέσουν παίκτες και πολλά άλλα ουσιαστικά διαδικαστικά.
Θα έχει και κόντρες η επόμενη ημέρα και μεταξύ αυτών που δικαιούνται κάποιας μορφής επανεκκίνηση και μεταξύ αυτών και άλλων που δεν δικαιούνται. Αλλά ας κρατήσουμε το κάπως αισιόδοξο της ιστορίας, το ότι ο αθλητισμός μπήκε μαζικά στην κουβέντα για επιστροφή στα συνηθισμένα και ας πάμε παραπέρα.
Την ώρα που διάφοροι «σπρώχνονται» να πανηγυρίσουν με ποιανου τις ενέργειες μπορεί να υπάρξει επιστροφή στα γήπεδα, άλλα είναι αυτά που καίνε. Επειδή φάνηκε απότομα, βίαια, άκομψα, απροειδοποίητα ότι στη ζωή όλα μπορούν να συμβούν, επειδή ποτέ πια δεν ξέρεις τι άλλο θα μας βρεις, καλό θα είναι αν υπάρξει τέτοια φορά να... γνωριζόμαστε.
Τα ερμαφρόδιτα καθεστώτα σε κατηγορίες του ελληνικού μπάσκετ πρέπει να τελειώσουν. Να κάτσουν όλοι μαζί κάτω, κυρίως όμως οι επαγγελματίες του χώρου και οι παράγοντες και να αποφασίσουν πώς θα θεσμοθετήσουν ξεκάθαρες σχέσεις.
Κανείς δεν είχε προσωπικά με τους προπονητές και τους παίκτες των μικρότερων κατηγοριών και δεν τους έβαζε στο επίδομα. Πολύ απλά, με τα ισχύοντα όλοι αυτοί φαίνονται ότι κάνουν χόμπι. Πιο σωστά, οι περισσότεροι. Ελάχιστες ομάδες έχουν δηλωμένους ως εργαζόμενους. Και γι' αυτό μην ψάχνετε ευθύνες. Ολοι έχουν από λίγη. Μα όλοι.
Ξεκαθάρισμα λοιπόν. Σε τίποτα δε χρησιμεύουν στις εθνικές κατηγορίες όχι οι 150 ομάδες που είχε φέτος λόγω πανδημίας, αλλά ούτε οι 50. Μόνο προβλήματα δημιουργούν. Να καθίσουν όλοι μαζί, μα όλοι, να συμφωνήσουν τι είναι εφικτό, βιώσιμο ρεαλιστικό και αυτό που θα καταλήξουν να αποκτήσει ένα κατά το δυνατόν οχυρωμένο καθεστώς λειτουργίας. Να μιλήσουν και ανοιχτά και όχι να θάβουν ο ένας τον άλλο κάθε φορά που φεύγουν από τυπικές συσκέψεις δήθεν ομοψυχίας και πετάνε ο ένας το μπαλάκι στον άλλο για διάφορα.
Δεν είναι απαραίτητα οι παραπάνω σκέψεις οι σωστές. Μπορεί να συμφωνήσουν ότι χρειάζονται 200 ομάδες και ότι δε χρειάζεται κάποια σύμβαση και διάφορα άλλα. Το θέμα είναι να το έχουν συναποφασίσει. Και αν ω μη γένοιτο ξανασυμβεί οποιοδήποτε πρόβλημα, ας μην είναι και τόσο εγάλο, να υπάρχει «αυτόματος πιλότος» αντιμετώπισης και να μην ψάχνει ο κόσμος να βρει ποιός είναι τι...
