Ο Σπύρος Διαμαντόπουλος αποτελεί έναν από τους αθλητές που έχουν δώσει το στίγμα τους στις ομάδες που αγωνίστηκαν, κάτι που επιθυμεί να κάνει και στο Κουκάκι, το οποίο του άλλαξε την αρχική απόφαση να αποσυρθεί από το μπάσκετ, όταν ολοκλήρωνε την πορεία του στον Αμύντα.
Ο 38χρονος φόργουορντ μεγαλώνοντας στην περιοχή της Γούβας, ξεκίνησε το μπάσκετ στον Αρίωνα, για να συνεχίσει στον Γκυζιακό, αλλά να δεθεί περισσότερο με Νέα Κηφισιά και Αμύντα. Στην ΑΕΝΚ βρέθηκε το 2007 και από την Α' ΕΣΚΑ βρέθηκε να αγωνίζεται στα σαλόνια της Α1, για να αποχωρήσει το 2014 για να συνεχίσει στον Υμηττό με τον Αμύντα, με τον οποίο κατάφερε να κερδίσει την άνοδο από την Β' Εθνική , με τους «πορτοκαλί» να καθιερώνοντας στην Α2.
Το καλοκαίρι του 2019, και ενώ είχε αποφασίσει να αποσυρθεί, θέλοντας να αφοσιωθεί στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, το Κουκάκι τον έπεισε να αγωνιστεί στην Β' ΕΣΚΑ, και αποτέλεσε τον ηγέτη στην άνοδο της Αθηναϊκής ομάδας, πριν η πανδημία βάλει ένα τέλος στα πρωταθλήματα.
Ο έμπειρος αθλητής, ο οποίος μαζί με την σύζυγο του νοσεί από τον Covid-19 μίλησε στο basketa.gr για το πόσο ανυπομονεί να επιστρέψει, τα πεπραγμένα στο Ελληνικό μπάσκετ, και το πόσο απαραίτητες είναι οι αλλαγές σε αυτό, αλλά και για τους σταθμούς της καριέρας του.
Μετά από τόσα χρόνια ενεργή καριέρα φέτος αγωνίστηκες μόλις σε ένα παιχνίδι στην Α' ΕΣΚΑ με το Κουκάκι. Πως σχολιάζεις την φετινή χρονιά και όλη αυτή την κατάσταση : «Η ομάδα μας έδωσε δύο παιχνίδια όλα και όλα στο πρωτάθλημα της Α' ΕΣΚΑ, αλλά εγώ αγωνίστηκα μόλις σε ένα γιατί είχα σπάσει το δάχτυλο το ποδιού μου. Η αλήθεια είναι ότι για εμάς ξεκίνησε πολύ περίεργα η χρονιά, πολλά παιδιά είχαν τον φόβο του Covid-19, δεν έκαναν προπονήσεις, κυρίως βρισκόμασταν για να τρέχουμε, και πολύ λιγότερο για προπόνηση μπάσκετ. Η κατάσταση ήταν και είναι δύσκολη για τα τοπικά πρωταθλήματα, και βλέπουμε ως σήμερα δεν έχει ανοίξει τίποτα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό».
Πως πέρασες την καραντίνα, και να περιμένεις να ανοίξουν οι προπονήσεις και να επιστρέψεις στα παρκέ. Πως κρίνεις την απόφαση της πολιτείας και των ειδικών να επιτρέψουν μόνο στην Α2 να συνεχίσει και να σταματήσει τα υπόλοιπα πρωταθλήματα. Βλέπεις φως στον ορίζοντα : «Η συγκεκριμένη καραντίνα με βρίσκει στο σπίτι μου, καθώς νοσώ τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου από Covid-19, καθώς δεν την γλυτώσαμε ούτε εμείς, και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα αποκατασταθεί η υγεία μας, και το χρονικό όριο που θα πάρει αυτό, και λιγότερο το πως θα γυρίσουμε στο γήπεδο, γιατί αυτό θα γίνει κάποια στιγμή. Αναφορικά με την έναρξη μόνο της Α2, θεωρώ ότι ήταν άδικο για τους παίκτες της Β' και της Γ' Εθνικής, καθώς θα μπορούσαν να ισχύσουν και σε αυτές τις κατηγορίες τα ίδια υγειονομικά πρωτόκολλα. Αυτό που στενοχωρεί είναι το η αθλητική ηγεσία δεν είχε πλάνο για κάτι τόσο δύσκολο, αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψεις μια τέτοια πανδημία. Αυτό που ωστόσο τους χρεώνουν όλοι ήταν η μη ετοιμότητα τους».
Πριν από λίγες ημέρες έκλεισες τα 38 σου χρονια. Πως αισθάνεσαι τον εαυτό σου, έχεις τα κουράγια και την όρεξη να συνεχίσεις : «Αν δεν είχα τις υψηλές επαγγελματικές υποχρεώσεις, αυτές που έχω εδώ και μια τριετία, δεν θα είχα σταματήσει από το υψηλό επίπεδο και θα συνέχιζα κατά πάσα πιθανότητα με την φανέλα του Αμύντα. Δεν ήθελα 100% μέσα μου να σταματήσω, ήταν κάτι όμως που έπρεπε να γίνει. Ακόμη παραμένω ακμαίος με μεγάλη διάθεση, αλλά οι υποχρεώσεις με αναγκάζουν να παίζω σε μικρότερη κατηγορία. Ωστόσο, αυτό δεν με δυσαρεστεί, το αντίθετο, καθώς με τα παιδιά στου Κουκάκι κάναμε μια τρομερή πορεία πέρυσι με την άνοδο από την Β' προς την Α΄ΕΣΚΑ, και θα την συνεχίσουμε όταν με το καλό ξεκινήσουν και πάλι τα πρωταθλήματα».
Μετά το τέλος της συνεργασίας σου με τον Αμύντα, είχες αποφασίσει να αποσυρθείς. Πως και αποφάσισες να συνεχίσεις στην Β' ΕΣΚΑ και το Κουκάκι. Ήταν η αγάπη σου για το άθλημα που σε έκανε να πεις το ναι : «Όντως τελειώνοντας από τον Αμύντα είχα πει ότι δεν θα ξανά αγωνιστώ, αλλά αυτή απόφαση κράτησε κανά δυο ημέρες μέσα μου, καθώς ήταν δύσκολο να κόψω μαχαίρι τον επαγγελματικό η μη επαγγελματικό αθλητισμό από την ζωή μου. Τυχαία θα έλεγα ότι βρήκα μια παρέα παικτών στο Κουκάκι, με τον φίλο μου τον Λεωνίδα Δήμου να συμβάλει τα μέγιστα προς αυτή την κατεύθυνση, και έτσι αποφάσισα να κάνω κάτι που ως εκείνη την ώρα δεν είχα σκεφτεί ως δεδομένο, να αγωνιστώ στην Β' ΕΣΚΑ. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, καθώς είναι ένα πρωτάθλημα που έχει μπάσκετ, έχει δικό του κοινό, και ανυπομονώ να συνεχίσω και στην Α' ΕΣΚΑ και να παίξω ακόμη ένα τέτοιο πρωτάθλημα».
Από την Α2 στην Β' ΕΣΚΑ. Πως ήταν η μετάβαση και τι συνθήκες συνάντησες. Σκέφτεσαι την προπονητική για το μέλλον : «Δεν μπορώ να σου κρύψω ότι οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές από το πως στήνεται μια προπόνηση και ένας αγώνας. Μάλιστα, στο Κουκάκι που έχουμε ως έδρα το Ρουφ έπρεπε μέσα σε μια ώρα και δέκα λεπτά να έχουμε τελειώσει ζέσταμα κυρίως μέρος προπόνησης, ομιλία από τον προπονητή και μπάνιο, και όχι σε καθημερινή βάση. Όπως γίνεται αντιληπτό ένα πολιτιστικό σοκ το έπαθα, αλλά επειδή μου άρεσε πάρα πολύ η όλη κατάσταση και η ομάδα, έκανα στην άκρη κάποια πράγματα που με ενοχλούσαν. Αναφορικά με την προπονητική, δεν μπορώ να σου πω ότι το σκέφτομαι σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά είμαι προπονητής στο σχολείο όπου δουλεύω, ασχολούμενος με παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου και τα κατεβάζω στο αντίστοιχο πρωτάθλημα των ιδιωτικών σχολείων».
Αν έπρεπε να διαλέξεις τις καλύτερες στιγμές από την καριέρα σου, ποιες θα επέλεγες : «Δυο πολύ σημαντικές στιγμές μου έρχονται αμέσως στο μυαλό όταν με ρωτάνε κάτι τέτοιο. Η μία ήταν με την Νέα Κηφισιά τον Απρίλιο του 2013, που σε εκείνο το τρομερό παιχνίδι που χρειάστηκε τρεις παρατάσεις να τελειώσει, κερδίσαμε τον Φιλαθλητικό των Αντεντοκούμπο, του Γκίκα, του Σαλούστρου, του Γεωργιάδη, του Γιαννουλάκου, του Καμπερίδη, και κερδίσαμε την άνοδο μας στην Α1, κάτι το οποίο ήταν ένα πολύ μεγάλο μου όνειρο, δηλαδή να καταφέρω να παίξω στην Α1. Και φυσικά η επόμενη χρονιά (2013-2014), που βρέθηκα στην μεγάλη κατηγορία, και έζησα όλο αυτό το ταξίδι το να είσαι αθλητής μια ομάδα που αγωνίζεται στο κορυφαίο επίπεδο. Η δεύτερη στιγμή είναι η άνοδο στην Α2 με τον Αμύντα τον Μάιο του 2016, όταν στην Αταλάντη κερδίσαμε στο μπαράζ ανόδου την ΑΕ Λάρισας, και όντας μια τρομερή παρέα καταφέραμε να ανέβουμε από την Β' Εθνική».
Με την τεράστια εμπειρία σου πως κρίνεις την επόμενη ημέρα του Ελληνικού μπάσκετ, και αν είναι απαραίτητη μια αλλαγή στην δομή του : «Νομίζω ότι κατά κοινή ομολογία το μπάσκετ στην Ελλάδα έχει τρομερά πτωτική πορεία τα τελευταία χρόνια, και αρκετοί λένε ότι «έχουμε πιάσει πάτο», κάτι στο οποίο δεν θα διαφωνήσω . Αχτίδα αισιοδοξίας φαίνεται να είναι οι εκλογές που θα διεξαχθούν στην ΕΟΚ, και θέλω να ελπίζω η νέα ηγεσία να κάνει πράγματα για το μπάσκετ, να κάνει για το αναπτυξιακό κομμάτι, αλλά και την ασφάλιση και διασφάλιση των παικτών που παίζουν στις Εθνικές κατηγορίες, και μετά από τόσα χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε ασφάλιση αθλητών, οι οποίοι κάθε ημέρα βάζουν σε κίνδυνο την σωματική τους ακεραιότητα. Αυτό πρέπει να λυθεί και ελπίζω η νέα διοίκηση να ενσκήψει πάνω από τα δύο σημαντικά θέματα».
