…“ Όταν ανακύπτουν συγκρούσεις μεταξύ ατόμων, στο εσωτερικό μιας ομάδας, ο πιο συνήθης τρόπος επίλυσής τους είναι η συνεργασία για την εξεύρεση μιας λύσης που θα είναι αποδεκτή από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Αυτή η διαδικασία είναι γνωστή ως διαπραγμάτευση (negotiation).
Προφανώς, η διαπραγμάτευση δεν επιτυγχάνει όταν τα μέρη εμμένουν άκαμπτα στις θέσεις τους, χωρίς να μετατοπίζονται, δηλαδή, όταν «αρνούνται να παραδώσουν τα όπλα». Για να είναι μια διαπραγμάτευση αποτελεσματική, τα εμπλεκόμενα μέρη πρέπει να πρέπει να έχουν την προθυμία να προσαρμόσουν τις θέσεις τους για τα εκάστοτε ζητήματα. Και, για να μπορέσουν οι άνθρωποι που εμπλέκονται να κάνουν τέτοιες αλλαγές, πρέπει να πιστεύουν ότι έχουν βρει ένα αποδεκτό αποτέλεσμα, το οποίο θα τους επιτρέπει να ισχυριστούν ότι κέρδισαν τη διαδικασία διαπραγμάτευσης. Για να είναι πιο αποτελεσματική η διαπραγμάτευση στη μείωση της σύγκρουσης, θα πρέπει να μπορούν όλες οι πλευρές να πιστεύουν ότι ωφελήθηκαν. Δηλαδή, πρέπει να βρεθούν για όλους λύσεις που θα τους επιτρέπουν να πιστεύουν ότι έχουν «κερδίσει» στη διαδικασία διαπραγμάτευσης, οι οποίες είναι γνωστές ως λύσεις κέρδους – κέρδους (win-win solutions). Στις λύσεις κέρδους-κέρδους όλοι κερδίζουν όπως υποδηλώνει και το όνομα.
Παράλληλα, μία διαφωνία στον εργασιακό χώρο μπορεί να γίνει το έναυσμα για μια παραγωγική συζήτηση και διαπραγμάτευση πάνω σε κάποιο θέμα. Ως αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης μπορεί ακόμα και να βελτιωθούν οι σχέσεις εντός της ομάδας αλλά και η ποιότητα των αποφάσεων που προέκυψαν από τις κοινές προσπάθειες. Αν μπορεί κανείς να ταυτιστεί με αυτό το ενδεχόμενο τότε αναγνωρίζουμε ένα σημαντικό γεγονός για την ογανωσιακή σύγκρουση, ότι δηλαδή μερικά από τα αποτελέσματα της είναι θετικά.
Υπάρχουν μάλιστα ένθερμοι υποστηρικτές της σπουδαιότητας των εντάσεων στο πλαίσιο του εργασιακού χώρου. Η οργανωσιακή σύγκρουση μπορεί να αποτελέσει πηγή πολλών οφελών και συμβάλλει στην αποκάλυψη και επίλυση προβλημάτων που είχαν αγνοηθεί στο παρελθόν. Μπορεί να παρακινήσει τους εργαζομένους να εκτιμήσουν πληρέστερα ο ένας τις θέσεις του άλλου. Επιπλέον, μια σύγκρουση στο εργασιακό περιβάλλον μπορεί να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να εξετάσουν νέες ιδέες, διευκολύνοντας με τον τρόπο αυτό την αλλαγή και εξέλιξη.
Ομάδα ορίζεται ως ένα σύνολο ανθρώπων που αλληλεπιδρούν με σταθερή μορφή σχέσεων μεταξύ τους, μοιράζονται κοινούς στόχους και αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως ένα οργανωμένο σύνολο. Οι ομάδες δεν δημιουργούνται μόνο για την υλοποίηση κοινών στόχων, αλλά συχνά και γιατί θέλουν να προστατευθούν από άλλες ομάδες. Οι άνθρωποι ενώνονται σε ομάδες, επειδή επιζητούν την ασφάλεια που εξασφαλίζει η συμμετοχή τους σε αυτές.
Επιπλέον, οι ομάδες υπάρχουν επειδή ανταποκρίνονται στη βασική ψυχολογική ανάγκη του ατόμου να λειτουργεί ως κοινωνικό ον, οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα και νιώθουν ως ουσιαστική την ανάγκη να συνάπτουν σχέσεις και διαπροσωπικές επαφές με τους άλλους.
Ένας προφανής καθοριστικός παράγοντας της δομής οποιασδήποτε ομάδας είναι η συνοχή της – η δύναμη της επιθυμίας των μελών της να παραμείνουν σε αυτή. Οι ομάδες με υψηλή συνοχή είναι εκείνες στις οποίες τα μέλη συνδέονται μεταξύ τους, αποδέχονται τους στόχους της ομάδας και συντελούν στην εκπλήρωσή τους. Αντίθετα σε ομάδες με πολύ χαμηλή συνοχή, τα μέλη δεν έχουν την ίδια εκτίμηση ή συμπάθεια το ένα για το άλλο καθώς μπορεί ακόμη και να εργάζονται έχοντας αντίθετες επιδιώξεις. Στην ουσία, η συνοχή αναφέρεται στο αίσθημα του «εμείς», στο ομαδικό πνεύμα, στην αίσθηση ότι ανήκουμε σε μία ομάδα”…
Εχει σχέση το παραπάνω εισαγωγικό σημείωμα με την εθνική ομάδα και την προσπάθειά της στο φετινό Ευρωμπάσκετ; Σκεφτείτε το λιγάκι πριν απαντήσετε. Και …κρατείστε το. Για να πάμε παρακάτω…
Τι έχει παρακάτω; Ένα…σπαρτιάτικο (ηρωικό και ένδοξο) μετάλλιο!!!
Γιατί σπαρτιάτικο; Διότι, πολύ απλά , για πρώτη φορά η εθνική πηγαίνει ως αουτσάιντερ σε ένα μεγάλο τουρνουά. Διότι , οι περισσότεροι διεθνείς (κυρίως αυτοί που προέρχονται από τον Ολυμπιακό) έχουν βιώσει αυτή τη διαδρομή πολλές φορές στην Ευρωλίγκα ( είτε με τη διπλή κατάκτηση του 12 και του 13 , είτε με τη διπλή συμμετοχή στους τελικούς του 15 και του 17). Διότι, η φετινή προσπάθεια της «επίσημης αγαπημένης» έχει πολλά στοιχεία ηρωισμού , μετά την απόφαση της μη συμμετοχής του Γιάννη. Διότι , ο όμιλος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και για να ανοίξει ο δρόμος για τη ζώνη των μεταλλίων , θα πρέπει να νικήσουμε τη Γαλλία (και όχι μόνο). Σε διαφορετική περίπτωση; Στους οκτώ συναντάμε την Ισπανία , ή τη Σερβία . Διαλέξτε…
Συνεπώς , για να είμαστε συνεννοημένοι: Οσος χρόνος (περιμένοντας τον Γιάννη) χάθηκε , χάθηκε!
Μην στεναχωριέστε για κάτι που δεν γίνεται , ούτε για κάτι που γίνεται…
Τώρα η εθνική πρέπει να τρέξει. Να βελτιωθεί από παιχνίδι σε παιχνίδι. Και να χτυπήσει εκεί που δεν την περιμένουν. Με Καλάθη και Σλούκα ιδανικό δίδυμο στην περιφέρεια , με Παππά και Μάντζαρη να δίνουν τις επιπλέον λύσεις στα γκαρντ, με «νταμπλ Παπ» και …ασανσέρ Θανάση στα φόργουρντ , με τα ποσταρίσματα και τα πεταχτάρια του Πρίντεζη , με Αγραβάνη για τις αλλαγές στην pnr άμυνα , με Μπουρούση, Big Papa και Μπόγρη στο «5».
Με λίγα λόγια: Με ξεκάθαρους , διακριτούς ρόλους , η εθνική που τώρα παίζει στο 50% , θα φτάσει στο μάξιμουμ μέσα στο τουρνουά. Στο παρελθόν το έχει κάνει. Μένει να δούμε εάν μπορεί να το επαναλάβει. Κι αυτό είναι δουλειά και ευθύνη όλων: Διοίκησης , τεχνικής ηγεσίας και παικτών. Οι μέρες είναι μετρημένες, τα παιχνίδια επίσης. Και ο ελληνικός τελικός (μην το ξεχνάτε) είναι ο …προημιτελικός!
Μέχρι τότε , να περνάτε καλά. Απολαύστε το Ευρωμπάσκετ , (υπο)στηρίξτε την ομάδα μας και όλα θα πάνε καλά!!!
