Το ότι είναι πιο δύσκολο να σταθείς στην κορυφή απ' ό,τι να φτάσεις σε αυτήν είναι τόσο κλισέ, που το ξέρουν όλοι. Μόνο που εδώ θα μιλήσουμε για το τι ορίζει ο καθένας κορυφή. Άλλωστε όλων των βουνών οι κορυφές δεν έχουν το ίδιο ύψος.
Το βουνό που άρχισε να ανεβαίνει η ΑΕΚ από τότε που επέστρεψε στην Α1 και τις τύχες της ανέλαβε ο Μάκης Αγγελόπουλος είχε την κορυφή του λίγο πιο κάτω από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Σε πρώτη φάση, ο στόχος που τέθηκε ήταν η ομάδα να καθιερωθεί πίσω από τους δύο "αιώνιους" και να γίνει ανταγωνιστική ως προς αυτούς. Ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε - ή, αν θέλετε, η κορυφή αυτή κατακτήθηκε - πέρυσι με την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Φέτος η ΑΕΚ έκανε το πιο δύσκολο. Στάθηκε σε αυτή την κορυφή.
Θα έλεγε μάλιστα κανείς ότι τα αποτελέσματά της ήταν λίγο καλύτερα από τα περσινά. Στο πρωτάθλημα, εκτός από την τρίτη θέση, πέτυχε και μια νίκη, που δεν την είχε πετύχει πέρυσι. Αυτή επί του Παναθηναϊκού. Στο Κύπελλο αποκλείστηκε από τον Άρη στον ημιτελικό, ενώ πέρυσι είχε αποκλειστεί στον προημιτελικό. Στην Ευρώπη δε, έφτασε στους "16" της διοργάνωσης στην οποία μετείχε, ενώ πέρυσι είχε μείνει έξω από την πρώτη φάση.
Πάσα ένσταση επί αυτών δεκτή. Ότι τον Άρη φέτος τον... είχε περισσότερο σε σχέση με πέρυσι, άρα έχασε μεγάλη ευκαιρία να παίξει στον τελικό του Κυπέλλου, ότι το Champions League δεν είναι Eurocup και ότι επίσης θα μπορούσε να είχε φτάσει ψηλότερα, όλες αυτές οι ενστάσεις έχουν επιχειρήματα, που είναι σεβαστά.
Η ουσία, όμως, είναι ότι η ΑΕΚ δεν πήγε χειρότερα από πέρυσι. Και ότι πολύ καλύτερα δεν θα μπορούσε να πάει με δεδομένες τις παρούσες οικονομικές δυνατότητές της. Άρα σταθεροποιήθηκε στο επίπεδο που ήθελε να φτάσει εξ αρχής. Καθαρά πίσω από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό και καθαρά μπροστά από τους υπόλοιπους. Κι αυτό από μόνο του συνιστά επιτυχία. Διότι, όπως είπαμε, το πιο δύσκολο είναι να σταθείς κάπου, παρά να πατήσεις εκεί.
Το ερώτημα από εδώ και πέρα είναι αν και πότε θα αλλάξει στόχο. Αν και πότε θα αποφασίσει να γίνει ευθέως ανταγωνιστική σε όλα τα επίπεδα με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Γι' αυτό χρειάζονται χρήματα. Με μπάτζετ πέντε κι έξι φορές μικρότερο από αυτό των δύο "αιωνίων" αντιπάλων, δεν μπορεί να τους κοιτάξει στα μάτια ούτε αγωνιστικά ούτε οργανωτικά ούτε πουθενά. Πρέπει να επενδύσει ανάλογα χρηματικά ποσά για να το καταφέρει.
Αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα του Μάκη Αγγελόπουλου. Αυτός βάζει τα λεφτά, αυτός ξέρει πότε θα ανεβάσει τον πήχη. Το περιβάλλον του λέει πως αν δεν φτιάξει το γήπεδο, δεν πρόκειται να το κάνει και μοιάζει απολύτως λογικό ως σκεπτικό. Το γήπεδο είναι αυτό που θα φέρει έσοδα και θα μεγαλώσει τις δυνατότητες της ΑΕΚ ως οργανισμού συνολικά.
Σε κάθε περίπτωση μόνον ο Αγγελόπουλος μπορεί να αποφασίσει για το επόμενο βήμα. Αυτό που πρέπει να εποικοινωνήσει στους φίλους της ομάδας, όμως, είναι ότι αυτή η ΑΕΚ έπιασε το ταβάνι της. Πολύ περισσότερα δεν μπορεί να καταφέρει, παρά μόνο αν πάρει την απόφαση να αρχίσει να σκαρφαλώνει σε ένα ψηλότερο βουνό...
