Είναι αλήθεια ότι στις μεγαλύτερες στιγμές του ελληνικού μπάσκετ, η Ρωσία είχε πάντα περίοπτη θέση. Είτε ως Σοβιετική Ενωση, στον άθλο του χρυσού μεταλλίου του 1987 στον Πειραιά και στο ασημένιο δύο χρόνια αργότερα στο Ζάγκρεμπ, είτε με τη σημερινή της μορφή στον άλλο αξέχαστο άθλο και το χρυσό μετάλλιο στο Βελιγράδι το 2005.
Το πιο εντυπωσιακό σε αυτές τις μεγάλες (και διαχρονικές) επιτυχίες της εθνικής μας ομάδας, είναι το γεγονός ότι ο αντίπαλος ήταν πανίσχυρος κι το κυριότερο ψυλλιασμένος. Δεν τον πιάσαμε στον ύπνο δηλαδή, αλλά τον νικήσαμε στα ίσια με το σπαθί μας.
Διότι το 1987 είχαμε συναντηθεί πριν τον αξέχαστο τελικό, στους αγώνες του ομίλου, όπου οι πανίσχυροι Σοβιετικοί του Αλεξάντερ Γκομέλσι είχαν χρειαστεί και το χεράκι της διαιτησίας για να φύγουν αλώβητοι. Αρα στον τελικό ήξεραν τι θα αντιμετώπιζαν από πλευράς αξίας ομάδας, αλλά και από θέμα καυτής έδρας και όμως δεν τα κατάφεραν χάρις στις βολές του Αργύρη Καμπούρη μένοντας στο αργυρό μετάλλιο για πρώτη φορά από άλλη χώρα εκτός της Γιουγκοσλαβίας !
Δύο χρόνια αργότερα έχοντας πλέον και τον Αρβιντας Σαμπόνις στη συνθεσή της η χρυσή ολυμπιονίκης της Σεούλ (1988) ήθελε να πάρει εκδίκηση και να διεκδικήσει το τελευταίο της μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ, αφού λίγο αργότερα η Σοβιετική Ενωση θα διαλυόταν. Αυτή ήταν η τελευταία της συμμετοχή σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και είδε και πάλι την πλάτη της "ασημένιας" Ελλάδας χάρις στο τρίποντο του Φάνη Χριστοδούλου από τη μαγική πάσα του Νίκου Γκάλη.
Το 2005 στο Βελιγράδι, ήταν πλέον σε προημιτελικό (όπως και απόψε) η κόντρα των δύο ομάδων με την εθνική μας να "πληγώνει" και πάλι τη Ρωσική αρκούδα με ήρωα τον "Ρώσο" (έπαιζε στην ΤΣΣΚΑ) Θοδωρή Παπαλουκά και να φτάνει μέχρι το τέλος του δρόμου κατακτώντας και το δεύτερο χρυσό μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ !
Ο νυν ηγέτης της ρωσικής ομοσπονδίας, Αντρει Κιριλένκο, που έπαιζε τότε, ευχήθηκε να μην επαναληφθεί η ιστορία και κάλεσε μάλιστα τον Ρώσο πρόεδρο Βλάντιμιρ Πούτιν στον αγώνα, μην κρύβοντας την αισιοδοξία του για την έκβαση του αγώνα.
Η εθνική δεν μπορεί απλά να ζει με τις αναμνήσεις, αλλά επιβάλλεται να εμπνέεται από αυτές και να δημιουργεί νέες που με τη σειρά τους θα εμπνέουν τις επόμενες γενιές.
Απόψε το βράδυ έχει μια ευκαιρία να γράψει - εκ νέου - ιστορία και να επιστρέψει μετά το 2009 σε τετράδα μεγάλης διοργάνωσης, αλλά προς θεού το έργο της ομάδας του Κώστα Μίσσα κάθε άλλο παρά εύκολο θα είναι.
Η Ρωσία επιστρέφει από την αφάνεια των δύο τελευταίων Ευρωμπάσκετ όπου αποκλείστηκε από τους ομίλους (21η και 17η αντίστοιχα !) σε ένα νέο πλάνο και στα χέρια του πρώην μεγάλου άσου της, του Σεργκέι Μπαζάρεβιτς, προσπαθώντας να αλλάξει πολλά στη νοοτροπία κάτι που έχει γίνει.
Ακριβώς εκεί είναι και το μυστικό της αλλαγής της Ρωσίας, στο γεγονός ότι πλέον οι Ρώσοι παίκτες έχουν γίνει πιο σοβαροί στην αγωνιστική τους συμπεριφορά και αυτό το οφείλουν σε μεγάλο βαθμό σε συμπατριώτες των αποψινών αντιπάλων τους.
Ο Δημήτρης Ιτούδης (στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας), ο Γιώργος Μπαρτζώκας (στη Λοκομοτίβ Κουμπάν και τώρα στη Χίμκι) και ο Φώτης Κατσικάρης (παλαιότερα στην Ούνιξ) έβαλαν το χεράκι τους - για το όφελος των ομάδων τους βέβαια - και βοήθησαν τους Ρώσους παίκτες να γίνουν πιο σοβαροί και κατ΄επέκταση και πιο συνεπείς στο ραντεβού τους με την επιτυχία. Μάλιστα τώρα πήγε και ο Δημήτρης Πρίφτης στην Ούνιξ Καζάν.
Οπως και να έχει οι διεθνείς μας θα πρέπει να παρουσιάσουν στοιχεία που έδειξαν κόντρα στη Λιθουανία που δεν έχουν να κάνουν τόσο με αγωνιστικα τρίκ.
Απίστευτη πνευματική συγκέντρωση, ομαδικότητα, τρομερή αλληλοκάλυψη, πάθος και καρδιά. Αν όλα αυτά τα έχει και τα τηρήσει με θρησκευτική ευλάβεια, θα έχει μεγάλη πιθανότητα να εμπλουτίσει από απόψε τις όμορφες αναμνήσεις της από τις μεγάλες διοργανώσεις. Ανεξάρτητα από το ποιος (ή πως) θα μαρκάρει τον Αλεξέι Σβέντ, τον ηγέτη της σημερινής Ρωσίας.
Photo Credit :Eurokinissi
