Ο Ντέιβιντ Μπλατ γύρισε το χρόνο στα παιδικά του χρόνια και θυμήθηκε πώς ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ, το πρώτο του καλάθι που ήταν στη… λάθος μπασκέτα και το μέντορά του, Φιλ Μορέσι.
O 59χρονος προπονητής του Ολυμπιακού έγραψε στη «Γωνιά του προπονητή», μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της Ευρωλίγκας, για τις πρώτες αναμνήσεις του από το άθλημα, τις αδερφές του που ήθελε να τις ανταγωνιστεί και τον Μπιλ Ράσελ που μεσουρανούσε τότε με τους Μπόστον Σέλτικς. Πρόσθεσε, επίσης, πως ασχολήθηκε για πρώτη φορά με την προπονητική στα 22 του, ενώ μόλις είχε μεταγραφεί στη Μακάμπι Χάιφα, και αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά στα 33 του, μετά τον τραυματισμό του στον αχίλλειο τένοντα που τον ανάγκασε να κρεμάσει τη φανέλα του ως παίκτης.
Αναλυτικά όλα όσα έγραψε: «Η πρώτη ανάμνηση που έχω είναι από πολύ μικρή ηλικία, περίπου 6-7 ετών. Πήγαινα στο γήπεδο που έπαιζαν τα παιδιά κι εκεί έκανα τα πρώτα μου σουτ. Απλά ήταν στη λάθος μπασκέτα. Αυτομάτως πήρα πολλά μαθήματα από αυτό το λάθος μου. Έπρεπε να καταλαβαίνεις τι κάνεις. Δεν είναι μόνο να κάνει το σωστό πράγμα. Πρέπει να κάνει το σωστό πράγμα τη σωστή στιγμή και στο σωστό μέρος. Επίσης, δεν μπορείς να επιτρέψεις στην απογοήτευση να επηρεάσει την αγάπη σου για οτιδήποτε. Το δεύτερο πράγμα έχει να κάνει με τις μεγαλύτερε αδερφές μου, που έπαιζαν μπάσκετ. Έπαιζαν στην αυλή του σπιτιού και πήγαινα κι εγώ να τις δω να προπονούνται. Πολύ γρήγορα έγινα ανταγωνιστικός, γιατί ήθελα να γίνω καλύτερος από αυτές.
Σαν παιδί ασχολήθηκα με πολλά αθλήματα. Η Βοστώνη φημίζεται για τα σπορ. Άκουγα στο ραδιόφωνο τους Σέλτικς να παίζουν στη σπουδαία εποχή του Μπιλ Ράσελ. Ερωτεύτηκα τα σπορ, έπαιξε μπάσκετ, αμερικανικό ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, χόκεϊ... Στο λύκειο κατέληξα στο μπάσκετ. Είχα επιτυχίες και έγινα αναγνωρίσιμος, οπότε αυτομάτως μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ πιο σοβαρά μήπως έβρισκα κάποια υποτροφία σε πανεπιστήμιο. Ο προπονητής μου στο λύκειο, Φιλ Μόρεσι με κοούτσαρε από τα 14 έως τα 18 μου. Υπήρξε η μεγαλύτερη επιρροή για εμένα. Μου έμαθε το παιχνίδι και τα βασικά του αθλήματος. Ήταν ο μέντοράς μου και μια πατρική φιγούρα για εμένα, διότι ο πατέρας μου είχε εγκαταλείψει το σπίτι μας όταν ήμουν πολύ μικρός. Είχα ανάγκη αυτή την επίδραση πάνω μου.
Όταν ξεκίνησα, στα 22 μου, την επαγγελματική μου καριέρα στη Μακάμπι Χάιφα παράλληλα προπονούσα μια εφηβική ομάδα. Αυτό το έκανα κάθε χρόνο. Το ζητούσα από την εκάστοτε ομάδα που αγωνιζόμουν, να μου έδινε ένα τμήμα υποδομής. Στα 33 μου τραυματίστηκα στον αχίλλειο τένοντα και ολοκληρώθηκε η καριέρα μου ως παίκτης. Τότε ξεκίνησα επαγγελματικά την προπονητική. Μέχρι τότε δεν το σκεφτόμουν σοβαρά, δεν το είχα στα σχέδιά μου, είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου, όμως το μπάσκετ επικράτησε».
