Πρώτα πάσαρε και μετά ντρίπλαρε

Αν μπορούσε να διαγράψει μια φάση από το χθεσινό αγώνα ο κόουτς του Ολυμπιακού Γιώργος Μπαρτζώκας θα ήταν αναμφίβολα εκείνη που τραυματίστηκε (δυστυχώς φαίνεται αρκετά σοβαρό) ο Ααρον Χάρισον. Ποια φάση όμως θα κρατούσε ; Εφόσον λειτουργούσε ως οπαδός του Ολυμπιακού (που ποτέ δεν αρνήθηκε ότι είναι πριν καν κάτσει για πρώτη φορά στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας το καλοκαίρι του 2012) σίγουρα το εκπληκτικό κάρφωμα του ΜακΚίσικ μπροστά σε δύο αντιπάλους ή ενδεχομένως το μεγάλο τρίποντο του Σπανούλη ή του Βεζένκοφ εκεί που η Ζενίτ είχε πλησιάσει στους τρεις πόντους. Επειδή όμως είναι ο προπονητής μόνο μια φάση θα «έκοβε» από το βίντεο όλου του αγώνα και αυτή θα ήταν ένας εύκολο καλάθι της Ζενίτ στον αιφνιδιασμό ! Μπερδευτήκατε ; Μα ήταν η φάση που από τα χέρια του Μάρτιν έγινε το λάθος και βγήκε ο αιφνιδιασμός για την ομάδα του Πασκουάλ. Με τη διαφορά ότι ο σέντερ των Πειραιωτών ήταν ο 3ος και τελευταίος παικτης των Ερυθρολεύκων που είχε «βουτήξει» στο παρκέ για να σώσει μια χαμένη μπαλιά και ακόμα και ο έμπειρος Λαμόνικα που ήταν μπροστά στη φάση δεν σφύριξε (ως όφειλε) «τζάμπολ» πολύ απλά γιατί και αυτός είχε ξαφνιαστεί από τη φάση και ενδεχομένως είχε την περιέργεια να αφήσει να εξελιχθεί ως το τέλος για να δει εάν θα σωζόταν μια χαμένη φάση. Είναι από αυτές που ξεσηκώνουν τον κόσμο στις εξέδρες (τι όμορφα που ήταν που είχε 2300 σε αυτές της Ζενίτ) και ας μην είναι κάρφωμα ή τρίποντο. Δείχνει την ομαδική προσήλωση μιας ομάδας και κυρίως το πάθος όχι απλά για τη νίκη, αλλά για την κάθε κατοχή, την κάθε φάση. Από εκεί και πέρα το ρητό «Πρώτα πάσαρε και μετά...ντρίπλαρε» που είναι σαφώς από τα αγαπημένα του Έλληνα προπονητή εφαρμόστηκε κατά γράμμα στην Αγία Πετρούπολη από τους παίκτες του και έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε ένα μεγάλο «διπλό» που θα φανεί σε βάθος χρόνου όταν αγωνιστούν εκεί και άλλες ομάδες (ήδη το «τρένο» της Ευρωλίγκας, η Μπαρτσελόνα είχε γνωρίσει εκεί τη μοναδική της ήττα). Οι Πειραιώτες αυτή τη φορά έπαιξαν γρήγορα αλλά με μυαλό ακόμα πιο γρήγορο και καθαρό και με εξαίρεση το σημείο όπου μπλοκάρισαν στη ζώνη των γηπεδούχων (όπου το +17 κατέβηκε στο +3) τα έκαναν σχεδόν όλα τέλεια. Ο εκ των κορυφαίων Χασάν Μάρτιν, ναι μεν είχε 7/7 σούτ, αλλά τα περισσότερα ήταν...πάρε βάλε από τους συμπάικτες του και ιδιαίτερα τον πολυτιμότερο ίσως παίκτη του αγώνα, Βασίλη Σπανούλη που λες και θέλει σε κάθε παιχνίδι να αποδεικνύει ότι σε αυτή την ηλικία δεν παίζει με...μέσο. Μα τι λες ρε Βασίλη, σε αυτό το υψηλό επίπεδο (Ευρωλίγκα) η ίδια η διοργάνωση σε εκθέτει και το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα. Για αυτό ισχύει για σένα το: «Τι 30, τι 40, τι 50» με τη βασική διαφορά ότι σε σχέση με τον μεγάλο Λάμπρο Κωνσταντάρα που ενσάρκωνε το βασικό ρόλο στην ταινία, ο Βασίλης δεν μοιράζει γέλιο, αλλά...πίκρα στους αντιπάλους του. Και μέχρι να «συνέλθει» και να μπει στο ρόλο που θέλουν όλοι στον Ολυμπιακό αλλά και πρώτος απ’ όλους ο ίδιος ο Κώστας Σλούκας, ο αρχηγός είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητος. Υ.Γ. Σαφώς η εξαιρετική συνεργασία Βενένκοφ (στο 4) και Πρίντεζη (στο 5) αλλά και η γεμάτη εμφάνιση τόσο μπροστά όσο και (κυρίως) στα μετόπισθεν είναι από τα πολύ θετικά που κρατάει ο κόουτς Μπαρτζώκας Υ.Γ. 2 Το ξαναλέμε. Πόσο όμορφα είναι οι αγώνες με (έστω λίγο) κόσμο