Ο Τζαμάρι Τρέιλορ έρχεται στην Κύμη κουβαλώντας ως παράσημο μια κουβέντα που είπε γι' αυτόν ο Μπιλ Σελφ. "Είναι από τους πιο αγαπημένους μου παίκτες". Και ξέρετε ποιος είναι ο Μπιλ Σελφ. Ένας από τους καλύτερους προπονητές όλων των εποχών στο NCAA, μέλος του Hall of Fame, προπονητής στο Κάνσας, ένα από τα καλύτερα κολεγιακά προγράμματα στις ΗΠΑ, από το 2003 και μετά, διάστημα στο οποίο έχουν περάσει από τα χέρια του ένα σωρό παικταράδες. Ο Μάριο Τσάλμερς, ο Μπράντον Ρας, ο Άντριου Ουίγκινς, ο Ντάρελ Άρθουρ είναι μόνο μερικοί από αυτούς. Κι όμως ο Τζαμάρι Τρέιλορ είναι από τους αγαπημένους παίκτες του...
Όχι για τα κατορθώματά του στο παρκέ. Υπήρξαν πολλοί άλλοι στο Κάνσας που μπορούσαν να κάνουν πολύ καλύτερα πράγματα με την μπάλα στα χέρια απ' ό,τι αυτός. Αλλά για τη δύναμη του χαρακτήρα του. "Αν υπήρχε ένα παιδί που θα έλεγε ότι δεν τα κατάφερε και θα ήταν απόλυτα δικαοιλογημένο, θα ήταν αυτό το παιδί. Κι όμως, τα κατάφερε", έλεγε ο Σελφ στους παίκτες του Κάνσας δείχνοντας τον Τρέιλορ. Διότι πριν κλείσει καν τα 20 χρόνια του είχε ήδη αναδειχθεί σε πρωταθλητή της ζωής...
Όταν ο μπαμπάς μπήκε στη φυλακή...
Ως παιδί ο Τζαμάρι Τρέιλορ έζησε μια μάλλον φυσιολογική ζωή. Οι γονείς του, ο Τζέσι Τρέιλορ και η Τρέισι Γκόλσον, δεν ήταν παντρεμένοι, αλλά ζούσαν μαζί σε μια γειτονιά του Σικάγο και εκτός από τον Τζαμάρι, είχαν έναν ακόμα μικρότερο γιο, τον Τζαμάνι. Χρήματα πολλά δεν έμπαιναν στο σπίτι, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το φαγητό, τα ρούχα και τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης δεν έλειψαν ποτέ από τα δύο παιδιά.
H Τρέισι Γκόλσον δούλευε σε σωληνουργείο και ο Τζέσι Τρέιλορ προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με διάφορες μικροδουλειές. Το πρόβλημα ήταν ότι παράλληλα διακινούσε και ναρκωτικά στην γειτονιά, είχε συλληφθεί κανά δυο φορές κι αυτό τον εμπόδιζε να βρει μια κανονική δουλειά. Παρ' όλα αυτά ήταν εξαιρετικά δεμένος με τα παιδιά του. Ο Τζαμάρι τού είχε μεγάλη αδυναμία και χαιρόταν να παίζει μαζί του μπάσκετ στην αυλή του σπιτιού ή να πηγαίνουν στο γήπεδο να βλέπουν την ομάδα μπέιζμπολ του Σικάγο, τους Ουάιτ Σοξ.
Όλα κυλούσαν μάλλον φυσιολογικά, ώσπου μια μέρα του Ιουνίου του 2008 ο Τζέσι Τρέιλορ εξαφανίστηκε. Έτσι ξαφνικά, χωρίς καμία ειδοποίηση. Δεν απαντούσε στο τηλέφωνο, δεν βρισκόταν σε κανένα από τα στέκια του, λες και είχε ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Οι μέρες περνούσαν δίχως να δίνει κανένα σημάδι ζωής και η οικογένειά του πείστηκε σχεδόν ότι είχε πεθάνει. Όμως πέντε μήνες μετά την εξαφάνισή του, η οικογένεια ειδοποιήθηκε ότι ο Τζέσι είχε συλληφθεί με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών, είχε φυλακιστεί και περίμενε να δικαστεί!
Η φυλακή απείχε δύο ώρες από το Σικάγο, ο Τζαμάρι μαζί με τη μητέρα του τον επισκέφθηκαν αμέσως. Κι ήταν τότε που ο Τζέσι είπε στον γιο του, όταν αυτός τον ρώτησε πότε θα βγει: "Δεν νομίζω ότι θα βγω αυτή τη φορά. Θα φάω ισόβια"! Ο Τζαμάρι δεν πίστευε στα αυτιά του. Εξοργισμένος, σηκώθηκε κι άρχισε να ουρλιάζει και να χτυπάει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Οι φύλακες μετά βίας μπόρεσαν να τον συγκρατήσουν.
Πράγματι, ο Τζέσι Τρέιλορ καταδικάστηκε το 2009 σε ισόβια κάθειρξη. Οι κατηγορίες ήταν βαριές, είχε βρεθεί πάνω του ένα κιλό κοκαΐνης. Κι εκτός αυτού, ήταν υπότροπος, καθώς είχε καταδικαστεί άλλες δύο φορές για διακίνηση ναρκωτικών. Ο νόμος στις ΗΠΑ γι' αυτές τις περιπτώσεις είναι αμείλικτος. Ο Τζαμάρι δεν μπορούσε να το πιστέψει. Η ζωή του στα 15 χρόνια του, με την εφηβεία να έχει αναστατώσει έτσι κι αλλιώς την ψυχή και τον οργανισμό του, άλλαζε δραματικά. Και δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αυτή την αλλαγή.
Όταν η μαμά τον πέταξε έξω με τις κλωτσιές...
Αίφνης έγινε βίαιος και εντελώς απρόθυμος να συνεργαστεί σε οτιδήποτε. Ξεσπούσε με συνεχές bullying πάνω στον μικρό αδερφό του, ενώ με τη μητέρα του τσακωνόταν για το παραμικρό. Τα πράγματα έφταναν πολλές φορές στα άκρα. Και έγιναν ακόμα χειρότερα όταν η Τρέισι Γκόλσον απολύθηκε από τη δουλειά της. Η οικονομική ανέχεια και η εριστική συμπεριφορά του Τζαμάρι δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα μέσα στο σπίτι. Ο Τζαμάρι πήγαινε στο σχολείο φορώντας τα ίδια ρούχα, διότι δεν υπήρχαν λεφτά για να αγοράσει άλλα, οι συμμαθητές του τον κορόιδευαν και μετά επέστρεφε σπίτι και ξεσπούσε στη μάνα του. Μια φορά η Τρέισι φώναξε στο σπίτι τον ανιψιό της για να δείρει τον γιο της μην τυχόν και συνετιστεί!
Μάταια όμως. Ο Τζαμάρι είχε ξεφύγει. Κι ένα βράδυ η μητέρα του τού ζήτησε να πετάξει έξω τα σκουπίδια. Εκείνος αρνήθηκε κι εκείνη έγινε έξαλλη. Τον πέταξε έξω από το σπίτι με τις κλωτσιές. Του ζήτησε να φύγει και να μην ξαναγυρίσει. Μάλιστα, άλλαξε όλες τις κλειδαριές ώστε να μην μπορέσει ο γιος της να μπει ξανά μέσα, ενώ ζήτησε και από τις οικογένειες των φίλων του να μην τον φιλοξενήσουν!
Ο Τζαμάρι αιφνιδιάστηκε, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή. Έφυγε και άρχισε να τριγυρνά στους δρόμους του Σικάγο. Ήταν Δεκέμβρης, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, και το κρύο... ξύριζε. Σε ένα εγκαταλελειμμένο πλυντήριο αυτοκινήτων υπήρχε μια παρατημένη Μπιούικ. Έσπασε ένα παράθυρο, άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Κοιμήθηκε εκεί το βράδυ, με τα πόδια κολλημένα στο στήθος και το κρύο να τον κάνει να τρέμει.
Όταν ο δρόμος έγινε σπίτι του...
Από εκείνο το βράδυ και μετά η Μπιούικ έγινε ένα από τα καταλύματά του. Αν δεν κοιμόταν εκεί, θα έβρισκε στέγη σε διάφορα εγκαταλελειμμένα κτίρια κάνοντας τα υγρά πατώματά τους κρεβάτι. Στο σχολείο σταμάτησε να πηγαίνει. Ή μάλλον πήγαινε όταν ήθελε να φάει. Συναντούσε στην καφετέρια συμμαθητές του, που όλο και κάτι του έδιναν για να γεμίσει το στομάχι του. Το βράδυ πήγαινε σε ένα βενζινάδικο που είχε εντοπίσει και έκλεβε κανένα πατατάκι ή καμία σοκολάτα για να ξεγελάσει την πείνα του.
Ένα βράδυ επιχείρησε να επιστρέψει σπίτι του. Έφτασε έξω από την εξώπορτα και άρχισε να τη χτυπά με δύναμη. Η μητέρα του όχι μόνο δεν άνοιξε, αλλά κάλεσε και την αστυνομία! Λίγα λεπτά αργότερα οι αστυνομικοί έφτασαν και του ζήτησαν να φύγει!
Μια άλλη φορά επιχείρησε να μπει στο γυμναστήριο του σχολείου του. Οι φύλακες δεν του το επέτρεψαν κι όταν αυτός προσπάθησε να τους παρακάμψει, τον συνέλαβαν. Οδηγήθηκε με χειροπέδες στο κρατητήριο, όπου έμεινε για λίγη ώρα. Μετά από αυτό το περιστατικό επισκέφθηκε τον τοπικό δικαστή, που θέλησε να μάθει αν η συμπεριφορά του είχε βελτιωθεί. Στη συνάντηση αυτή ήταν και η μητέρα του, η οποία, όταν ρωτήθηκε σχετικά, απάντησε: "Όχι μόνο δεν βελτιώθηκε, αλλά έγινε χειρότερος. Τις προάλλες κόντεψε να γκρεμίσει την πόρτα"! Μετά από αυτό ο δικαστής επέβαλε στον Τζαμάρι ποινή εγκλεισμού σε σωφρονιστικό ίδρυμα για τρεις εβδομάδες. Και η μητέρα του επαύξησε: "Τους ζήτησα να τον κρατήσουν για όσο μεγαλύτερο διάστημα γινόταν εκεί μέσα. Ήθελα να του δώσω ένα μάθημα. Ήθελα να τον σώσω"!
Αυτή ήταν η ζωή του Τζαμάρι Τρέιλορ για κάμποσους μήνες. Άστεγος, άφραγκος, συχνός... θαμώνας των κρατητηρίων, απελπισμένος. Ένιωθε πως κανείς δεν νοιαζόταν γι' αυτόν. Ούτε καν η ίδια του η μάνα. Μόνο στα ναρκωτικά δεν είχε πέσει, αλλά κι αυτό ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Ώσπου αποφάσισε να πάει να γραφτεί σε ένα άλλο σχολείο από αυτό όπου φοιτούσε. Δοκιμαστικά. Για ένα εξάμηνο. Αλλά εκεί γνώρισε τον Λόρεν Τζάκσον. Και άλλαξε η ζωή του.
Όταν τον έσωσε το μπάσκετ...
Ο Λόρεν Τζάκσον είναι ένας προπονητής με πολύ καλό όνομα στην ευρύτερη περιοχή του Σικάγο. Είδε τον Τζαμάρι και του ζήτησε να περάσει από το γήπεδο για να κάνει προπόνηση. Μέχρι τότε δεν είχε παίξει ποτέ μπάσκετ σε ομάδα. Στα 16 του αποφάσισε να κάνει την πρώτη απόπειρα. "Κρίνοντας εκ των υστέρων, πρέπει να ήμουν ο χειρότερος παίκτης του κόσμου! Δεν ήξερα τι να κάνω την μπάλα. Αλλά ο Τζάκσον μου είπε ότι του άρεσα και ότι είχα δυνατότητες", είπε αργότερα.
Την επόμενη σεζόν ο Λόρεν Τζάκσον πήγε σε άλλο σχολείο, το Julian High, και ο Τζαμάρι δεν το σκέφτηκε λεπτό. Πήγε μαζί του και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Είχε τα προσόντα, μάθαινε γρήγορα το μπάσκετ και σιγά σιγά το όνομά του άρχισε να γίνεται γνωστό. Ένας καλός παίκτης κυκλοφορούσε στο Σικάγο και το ενδιαφέρον γι' αυτόν προοδευτικά μεγάλωνε. Κάποια στιγμή τα βρήκε ξανά με τη μητέρα του. Και ο Λόρεν Τζάκσον πήρε τη θέση του φυλακισμένου πατέρα του. "Ο Τζαμάρι ήθελε κάποιον να του δείξει ότι νοιάζεται γι' αυτόν. Η μαμά του μου επέτρεψε να πάρω τη θέση του πατέρα του. Αν έπρεπε να μείνουμε μέχρι τις 4 το πρωί για να τελειώσουμε μια εργασία του σχολείου, μέναμε μέχρι τις 4 το πρωί. Του εξηγούσα διαρκώς ότι αυτό το χάρισμα που είχε, μπορούσε να του αλλάξει όλη τη ζωή".
Εκτός από το μπάσκετ, ο Τζαμάρι άρχισε να δίνει τη δέουσα προσοχή και στα μαθήματα. Οι βαθμοί του βελτιώθηκαν θεαματικά και από κάποια στιγμή και μετά άρχισε να αντιμετωπίζει το θέμα του πανεπιστημίου. Άλλωστε οι μπασκετικές ικανότητές του είχαν ήδη επισημανθεί από αρκετά σπουδαία πανεπιστημιακά προγράμματα, όπως αυτά της Ιντιάνα, το Οκλαχόμα Στέιτ και το Τέξας Τεκ, που του πρόσφεραν υποτροφίες. Όμως ο Λόρεν Τζάκσον είναι φίλος με τον Μπιλ Σελφ και τον έπεισε να δει τον νεαρό. Ο προπονητής του Κάνσας ξετρελάθηκε με τα αθλητικά προσόντα του και τον κάλεσε στο Λόρενς για να δει τις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου. Ο Τζαμάρι έμεινε εκεί για ένα Σαββατοκύριακο, γνώρισε και συναναστράφηκε τους σταρ της ομάδας τότε, Ταϊσόν Τέιλορ και Τόμας Ρόμπινσον, και πήρε αμέσως την απόφασή του. "Όλα θύμιζαν μια οικογένεια. Αυτό ήθελα, αυτό χρειαζόμουν". Κι εκεί έμεινε νιώθοντας απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Λόρεν Τζάκσον: "Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι έκανε για μένα. Αν δεν υπήρχε αυτός, δεν ξέρω τι θα έκανα στη ζωή μου".
Όταν δάκρυσε ο Μπιλ Σελφ...
Ο Τζαμάρι Τρέιλορ έμεινε πέντε χρόνια στο πανεπιστήμιο του Κάνσας. Τον πρώτο χρόνο δεν έπαιξε, έκανε μόνο προπονήσεις, διότι το NCAA εξέταζε αν τα γραπτά του και οι βαθμοί του στο γυμνάσιο ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια είχε κάτι σαν 4 πόντους και 4 ριμπάουντ ανά αγώνα. Παρ' όλα αυτά αναδείχθηκε σε καταλύτη των Τζέιχοκς. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς, το παραδέχονται άλλωστε όλοι στο Λόρενς, πως τα πέντε πρωταθλήματα της περιφέρειας Big-12 και τον έναν τελικό φάιναλ φορ, που έπαιξαν οι Τζέιχοκς την πενταετία του Τρέιλορ στην ομάδα, τα οφείλουν σε αυτόν!
Όλα άρχισαν σε μία από τις πρώτες προπονήσεις που έκανε με την ομάδα. Η προπόνηση δεν εξελισσόταν καλά, ο Μπιλ Σελφ δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος από την προσπάθεια των παικτών του, οπότε τη διέκοψε και τους μάζεψε γύρω του. Όμως, αντί να αρχίσει να φωνάζει και να ωρύεται, άρχισε να τους μιλά για τον Τζαμάρι Τρέιλορ. Για τις περιπέτειές του ως έφηβος, για τον πατέρα του, για όλα. "Ο Τζαμάρι είναι ένα ζωντανό παράδειγμα του τι σημαίνει να μην τα παρατάς", είπε στο τέλος και βούρκωσε. Αυτό ήταν. Από εκείνη τη στιγμή και μετά το κουμπί στους Τζέιχοκς γύρισε και το σύνθημα "δεν τα παρατάω ποτέ" έγινε το μότο της ομάδας.
Ο Τζαμάρι ισχυρίζεται ότι αυτή η στιγμή ήταν κομβική και για τον ίδιον. "Από εκείνη τη στιγμή και μετά συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να παίξω για κανέναν άλλον προπονητή, παρά μόνο για τον Μπιλ Σελφ", είπε πέντε χρόνια αργότερα στην ομιλία του για την αποφοίτησή του αμέσως μετά τον τελευταίο εντός έδρας αγώνα του με τη φανέλα του Κάνσας κόντρα στο Αϊόβα Στέιτ. Το κοινό στις κατάμεστες εξέδρες τον χειροκρότησε θερμά και από κάτω ο Σελφ δεν μπορούσε για μια ακόμα φορά να κρύψει τα δάκρυά του. "Δεν είμαι συναισθηματικός τύπος ούτε δένομαι πολύ με τους παίκτες. Όμως βλέποντας τι έχει περάσει αυτό το παιδί στη ζωή του, δεν μπορώ παρά να νιώσω σεβασμό και θαυμασμό γι' αυτόν", δήλωσε μετά.
Όταν ο Ομπάμα τού έκανε το πιο μεγάλο δώρο...
Ο Τζαμάρι Τρέιλορ είχε βρει πλέον το δρόμο του. Είχε αφήσει οριστικά πίσω του την ταραγμένη εφηβεία του, είχε αποκαταστήσει πλήρως τις σχέσεις του με τη μητέρα του και έμενε μόνο ένα πράγμα να κάνει πια: να βγάλει από τη φυλακή τον πατέρα του. Μόλις αποφοίτησε από το Κάνσας, πέρυσι την άνοιξη, προσέλαβε τον δικηγόρο Καρλ Φόλσομ για να συμπληρώσει μια αίτηση επιείκειας προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Και ήταν τυχερός. Διότι μία εβδομάδα πριν παραδώσει την εξουσία στον Ντόναλντ Τραμπ, τον περασμένο Γενάρη, ο Μπαράκ Ομπάμα αποφάσισε να απονείμει χάρη ή να μετατρέψει τις ποινές προς το ελαφρύτερο σε 209 βαρυποινίτες. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Τζέσι Τρέιλορ! Η ποινή του από ισόβια μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη και με καλή διαγωγή μπορεί να βγει στα 15 χρόνια. Δηλαδή το 2025 θα είναι έξω. Ο Τζαμάρι δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένος...
Όταν τον ανακάλυψε ο Κρις Χουγκάζ...
Ο Τζαμάρι Τρέιλορ θα μνημονεύει για πάντα τρεις προπονητές. Τον Λόρεν Τζάκσον, γιατί του έσωσε τη ζωή και τον μύησε στο μπάσκετ. Τον Μπιλ Σελφ, γιατί πίστεψε και νοιάστηκε γι' αυτόν. Και τον δικό μας, Κρις Χουγκάζ, γιατί ήταν ο πρώτος προπονητής που του έδωσε χρήματα!
"Αλήθεια είναι, μου το έχει πει ο ίδιος αυτό", αποκαλύπτει ο Χουγκάζ μιλώντας στο basketa.gr. "Εγώ δεν χρησιμοποιώ ατζέντηδες όταν αναζητώ ξένους παίκτες για τις ομάδες μου. Τους ψάχνω μόνος μου. Πέρυσι λοιπόν ήθελα έναν Αμερικανό σέντερ για την ομάδα του Όμπερβαρτ στην Αυστρία, όπου ήμουν προπονητής, κι έριξα μια ματιά στο ρόστερ του Κάνσας, που έχει από τα καλύτερα κολεγιακά προγράμματα στις ΗΠΑ. Τον εντόπισα, ήρθα σε επαφή μαζί του και τον έπεισα να υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιό του".
Κάπως έτσι ο Τρέιλορ βρέθηκε στην Αυστρία. Και άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στην παρθενική χρονιά του ως επαγγελματίας. "Ήξερα την ιστορία του, διότι είχα φροντίσει να ενημερωθώ. Και μπορώ να σου πω ότι είναι καταπληκτικό παιδί. Πολύ καλός χαρακτήρας και δουλεύει πολύ. Κι έχει πολλά περιθώρια εξέλιξης, αν σκεφτείς πως ξεκίνησε σε μεγάλη ηλικία να παίζει μπάσκετ. Μόλις με ρώτησε ο κόουτς Καστρίτης γι' αυτόν, του είπα να τον πάρει με κλειστά μάτια".
Όπερ και εγένετο. Και η συνέχεια αυτής της καταπληκτικής ιστορίας ζωής θα γραφτεί στην Ελλάδα...
