Ο Ολυμπιακός στάθηκε πολύ άτυχος χθες το απόγευμα. Διότι ο Θάντ Μακ Φάντεν είχε κάνει το πέμπτο του φάουλ στα 4'' πριν το φινάλε για να σταματήσει το χρόνο. Αν ήταν μέσα στην τελευταία φάση θα είχε στείλει χαλαρά το παιχνίδι στην παράταση, μην είχε βάλει τρίποντο και φάουλ για τη νίκη !
Αλλωστε η Κύμη έβγαλε κανονικότατα το σύστημά της με τον Μανωλόπουλο να σουτάρει ανενόχλητος για το τρίποντο της παράτασης, που - δυστυχώς για τον Ολυμπιακό - δεν βρήκε στόχο.
Μόνο - ίσως - ένα ηλεκτροσόκ ανάλογο με μια ήττα από την Κύμη στο ΣΕΦ θα μπορούσε (;) να ξυπνήσει τους "ερυθρόλευκους" που εδώ και δύο μήνες παίζουν το χειρότερο μπάσκετ τα τελευταία 6-7 χρόνια ! Μάλλον είμαστε άδικοι, διότι μπάσκετ δεν παίζουν...
Ασχολούνται με κάθε τι άλλο, όμως αυτό μπάσκετ δεν είναι.
Μπορούν άραγε να αλλάξουν το διακόπτη ; Πάντα υπάρχει ελπίδα - ιδιαίτερα στον αθλητισμό - αλλά προσωπική άποψη είναι ότι η χρονιά έχει τελειώσει για αυτή την ομάδα.
Οταν ο Γιώργος Μπόγρης με ρήξη μηνίσκου παίζει με περισσότερο πάθος και ένταση από τον - κατά συνθήκη - βασικό ψηλό ξένο (βλέπε ΜακΛίν) και σημειώνει έξι πόντους, όταν μαζί οι Μπράουν (0), Ρόμπερτς (2), ΜακΛίν (2) και Στρέλνιεκς (5) σημειώνουν εννέα (με τον Λετονό στο φινάλε να πετυχαίνει ένα έμμεσο τρίποντο, αλλιώς όλοι μαζί θα είχαν 6 πόντους, όσους ο Μπρόγρης με μισό πόδι...) τότε υπάρχει πρόβλημα.
Οταν - για πολλοστή φορά εφέτος - η αντίπαλη ομάδα (εξαιρετική η Κύμη παρεμπιπτόντως όπως και η δουλειά που κάνει - και εκεί - ο Γιάννης Καστρίτης) βγάζει στο τέλος το σύστημα που θέλει, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Οταν ο - συμπληρωματικός 100% - Κάιλ Ουίλτζερ είναι με διαφορά ο καλύτερος ξένος της ομάδας, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.
Ο κόουτς Σφαιρόπουλος είπε το αυτονόητο, ότι ντρέπεται ως προπονητής του Ολυμπιακού για αυτήν την εικόνα της ομάδας του και είναι απόλυτα λογικό. Ο ίδιος οφείλει να γυρίσει το διακόπτη ; Μπορεί ; Επαναλαμβάνω - προσωπική άποψη - πως όχι. Μια τραγική χρονιά (παρά τις εκπληκτικές εμφανίσεις για μεγάλο διάστημα στην Ευρωλίγκα και τις δικαιολογημένες διακυμάνσεις σε μεγάλο βαθμό από σημαντικές απουσίες λόγω τραυματισμών) φτάνει στο τέλος της.
Ο Ολυμπιακός καλείται να γίνει...Παναθηναϊκός του 2017 και να γυρίσει το χαρτί, αλλά οι "πράσινοι" είχαν βρει πέρυσι έναν άδειο - πνευματικά και κυρίως σωματικά - αντίπαλο που και πάλι τρόμαξαν να τον νικήσουν καταφέρνοντάς το μόλις στο τελευταίο παιχνίδι (3-2) που πάντως τους έδωσε τον τίτλο.
Οι "ερυθρόλευκοι" όχι μόνο δεν βρίσκουν (εφόσον προκριθούν εύκολα ή δύσκολα στον τελικό) ένα άδειο Παναθηναϊκό, αλλά έναν αντίπαλο "πεινασμένο" να αποδείξει ότι άδικα έμεινε εκτός φάιναλ φορ και να συνεχίσει την τρομερή παράδοση από το 1998 μέχρι σήμερα (μια εικοσαετία δηλαδή) που τον θέλει να κλείνει κάθε σεζόν με μία τουλάχιστον (στη χειρότερη) κούπα στην τροπαιοθήκη του.
Το άσχημο για τους Πειραιώτες είναι ότι απαξίωσαν (όλοι, προπονητής και οι περισσότεροι παίκτες) σε τέτοιο βαθμό την ομάδα τους, που έτσι και φωνάξουν για διαιτησία ή ότι άλλο στους τελικούς, ακόμα και δίκιο να έχουν θα τους πάρουν με τις...λεμονόκουπες. Πολύ απλά, γιατί οι ίδιοι έδωσαν το δικαίωμα.
Δηλαδή τι περιμένουν, ότι αν χάσουν το πρωτάθλημα με 3-2, θα τους πουν και μπράβο, σε μια σεζόν που έχασαν το κύπελλο από την ΑΕΚ και αποκλείστηκαν με πλεονέκτημα έδρας από τη Ζαλγκίρις στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας ; Και δεν είναι οι ήττες, είναι η εμφάνιση της ομάδας σε αυτά τα κρίσιμα παιχνίδια.
Ναι είναι αλήθεια σε αυτά τα (ευχή και κατάρα) social media γράφονται -πέρα από κάποιες σωστές και τεκμηριωμένες τοποθετήσεις- σημεία και τέρατα από τον καθένα, πράγμα που εξοργίζει πολλές φορές και δικαίως τους παίκτες.
Μα γιατί δεν κλείνουν τα κινητά τους και να βγάλουν τον πληγωμένο τους εγωισμό στο γήπεδο. Οχι με μούτρα σε συμπαίκτες, διαιτητές και δεν συμμαζεύεται, αλλά με μεγάλες άμυνες, συνεργασίες, καλάθια και όλα τα συναφή. Αυτό το κρύ0-ζέστη από εμφάνιση σε εμφάνιση έχει κουράσει, έχει προβληματίσει, έχει ξενερώσει πολύ κόσμο και για να είμαστε ειλικρινείς και τους ίδιους τους παίκτες και τον προπονητή και ας μην το έχουν πει ακόμα.
Δεν γίνεται επαγγελματική ομάδα με τρομερή νοοτροπία που έχει γαλουχηθεί όλα αυτά τα χρόνια, απλά να σβήνει το διακόπτη στο 41-17 (18') και ενώ είχε φτάσει μέχρι και στο 36-11 νωρίτερα. Οι ίδιοι παίκτες, αντίπαλοι και ομάδες παίζουν, δεν είναι δυνατόν. Η αντίδραση της Κύμης φυσιολογική και μπράβο της. Ο Ολυμπιακός απλά δεν αντέδρασε και δεν είναι η πρώτη φορά !
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στον πάγκο και στις αντιδράσεις του, θα δει ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος. Μηδενική συμμετοχή (από παίκτες) στον αγώνα και στην εξέλιξη κάθε παιχνιδιού. Πολλές φορές λες και είναι ξένο σώμα.
Ο Μακ Φάντεν είχε μόλις 2 πόντους στο ημίχρονο, αλλά τελείωσε με 21 περνώντας πολλές φορές σαν σταματημένους τον Ρόμπερτς, αλλά και τον (αδικαιολόγητα εκνευρισμένο για μια ακόμα φορά) Παπανικολάου. Διότι δεν είναι μόνο οι (αδιάφοροι ή ανήμποροι; ) ξένοι, αλλά και οι Έλληνες. Ο τρόπος με τον οποίο παίζει εδώ και καιρό ο Πρίντεζης που ταλαιπωρήθηκε απίστευτα από κακή εκτίμηση σχετικά με το θέμα στο πόδι του, είναι κρίμα για τον ίδιο όμως δεν φταίει τόσο αυτός.
Όταν ο (παράδειγμα προς μίμηση) Βασίλης Σπανούλης πολλές φορές χρειάζεται να παίξει τόσα λεπτά όσα η ηλικία του (36), τότε κάτι δεν πάει καλά και μην πει κανείς ότι με την Κύμη έπαιξε μόνο 26', γιατί και πάλι πολλά είναι ! Όμως χωρίς αυτόν...
Οι παίκτες του Ολυμπιακού οφείλουν να θυμηθούν ότι το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και όχι ατομικό και να παραμεριστούν οι όποιοι εγωϊσμοί και τα μουτράκια. Παπανικολάου και Παπαπέτρου θα διαπραγματευτούν το νέο τους συμβόλαιο και ίσως αυτό τους αγχώνει και στο γήπεδο. Δεν πρέπει.
Πρίντεζης και Μάντζαρης επιβραβεύτηκαν (και σωστά) πλουσιοπάροχα από τους αδελφούς Αγγελλόπουλους. Μπορεί να τους αγχώνει αυτό και στο γήπεδο. Δεν πρέπει.
Έχουν μια τελευταία ευκαιρία - σχεδόν όλοι - να παίξουν πλέον σαν ομάδα όλοι για έναν και ένας για όλους (και για τον προπονητή τους) και αν μη τι άλλο να πέσουν με ψηλά το κεφάλι.
Ειδάλλως θα είναι δύσκολο αυτό το καλοκαίρι για όλους, ακόμα και για να συμμετέχουν στο πιο επιτυχημένο καλοκαιρινό μπασκετικό event που διοργανώνει τέτοια εποχή ο Γιώργος Πρίντεζης στη Σύρο...
Photo Credit: Eurokinissi
