Ο Ολυμπιακός έχει περάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο την.. ύπαρξή του, ώστε ούτε μπορεί να περνάει μια απώλεια τίτλου χωρίς να... σκαέι, αλλά ούτε και να μηδενίζει μια πορεία όχι μόνο των προηγούμενων μηνών, αλλά των προηγούμενων πολλών χρόνων.
Ο Ολυμπιακός είναι μια καθιερωμένη μεγάλη δύναμη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που θέλει να συλλέγει τίτλους γιατί το αξίζει, που ξέρει να χάνει και να δέχεται τα άτυχα αποτελέσματα, που νιώθει βεβαιότητα ότι έχει μακρύ δρόμο μπροστά του για να προσθέσει κι άλλα παράσημα στο πέτο.
Ο Ολυμπιακός ξεπέρασε πολλών τις εκτιμήσεις φτάνοντας μέχρι το φάιναλ φορ, ακόμα περισσότερων φτάνοντας στον τελικό κι εκεί πια που άρχισε να γίνεται κουβέντα για κούπα, "αφού έφτασε μέχρι εδώ", τελικά λύγισε. Μάλλον άδοξα, πιο εύκολα απ' όσο μπορούσε να περιμένει και ο Ομπράντοβιτς ο ίδιος ο οποίος μπορεί να έλεγε μετά το ματς ότι ήταν δύσκολη επικράτηση, αλλά μάλλον δεν το πίστευε.
Ελεγε ο Πρίντεζης την παραμονή του τελικού ότι κάθε φορά είναι η πρόκληση και θέλεις να το πάρεις, γιατί δεν ξέρεις αν θα υπάρξει επόμενη φορά. Σωστά το έλεγε, αλλά στην περίπτωση του Ολυμπιακού οι πιθανότητες είναι με το... να υπάρξει.
Αυτό το κοινής λήψης, "τώρα το πρωτάθλημα και του χρόνου στο Βελιγράδι" που έλεγαν πολλοί μέσα στην ομάδα, δεν ήταν αυτοπαρηγοριά. Μια ρεαλιστική προσέγγιση είναι, μιας ομάδας που έχει πολύ στέρρες βάσεις, έχει "ψηλώσει" πολύ στο άθλημα, έχει κορμό με μέλλον, άρα έχει όλες τις προοπτικές για να συνεχίσει να πετυχαίνει.
Για όλα τα παραπάνω, ο Ολυμπιακός έχει και την ωριμότητα να ξέρει πώς θα ξεπράσει βραδιές σαν αυτή που πέρασε. Ούτε με μεμψιμοιρία, αλλά όπως είπαμε, ούτε και με... αδιαφορία επειδή ξέρει ότι μπορεί να ξαναφτάσει να διεκδικεί.
