Ο Ολυμπιακός νίκησε καθαρά, ξάστερα και με τρόπο πειστικό τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ παίρνοντας προβάδισμα στη σειρά των φετινών τελικών των πλέι οφ, παρά το ότι αδικήθηκε από τις διαιτητικές αποφάσεις, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα;
Η διαιτησία παίζει μικρότερο ρόλο στην έκβαση των αγώνων απ' όσο όλοι μας θέλουμε να πιστεύουμε.
Με εξαίρεση κάποια σφυρίγματα στα τελευταία δευτερόλεπτα που μπορεί πράγματι να διαμορφώσουν αποτελέσματα, διότι δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια αντίδρασης, στις περισσότερες περιπτώσεις μια κακή διαιτησία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμα εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδήσεις στη διάρκεια ενός παιχνιδιού προκειμένου να φτάσεις στο στόχο σου. Αν μείνεις πιστός στο πλάνο σου και-κυρίως-αν δεν χαλάσει το μυαλό σου, όπως έκανε ο Ολυμπιακός την Κυριακή το βράδυ στο ΟΑΚΑ, το πιθανότερο είναι ότι θα τα καταφέρεις.
Η διαιτησία ως κυρίαρχος διαμορφωτής των αγωνιστικών αποτελεσμάτων αναδεικνύεται κυρίως από τους παράγοντες. Επειδή δεν τους αρκεί το ότι βάζουν χρήματα για να φτιάχνουν ομάδες, αλλά θέλουν, ακριβώς επειδή πληρώνουν, να είναι αυτοί που κερδίζουν κιόλας (διότι αυτό, εκτός των άλλων, μπορεί να εξυπηρετεί και άλλα, προσωπικά τους συμφέροντα), κι επειδή δεν μπορούν ούτε να τρέξουν και να σουτάρουν ούτε και να κοουτσάρουν, παίζουν στο μοναδικό "γήπεδο" όπου μπορούν να ειναι αποτελεσματικοί: αυτό της διαιτησίας και του ελέγχου της.
Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο να τελειώνει η σεζόν και να κυριαρχεί η αίσθηση ότι το πρωτάθλημα δεν το κέρδισε η τάδε ή η δείνα ομάδα, αλλά ο πρόεδρός της. Κάτι που ασφαλώς ικανοποιεί τη ματαιοδοξία του προέδρου, αλλά αδικεί κατάφωρα τη δουλειά και την προσπάθεια των παικτών και των προπονητών, που αυτός πληρώνει.
Βέβαια, οι παράγοντες καταφέρνουν να μεταφέρουν το παιχνίδι στο δικό τους "γήπεδο" εκμεταλλευόμενοι τη λανθασμένη αντίληψη που έχουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι περί αθλητισμού. Στην Ελλάδα δυσκολευόμαστε ιδιαιτέρως να αποδεχθούμε ότι η ήττα είναι μέρος του παιχνιδιού. Οπότε, όταν χάνει η αγαπημένη μας ομάδα, αυτό δεν συμβαίνει επειδή δεν έπαιξε καλά ή επειδή ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, αλλά επειδή έφταιξε κάποιος άλλος. Και οι διαιτητές είναι ο πλέον εύκολος στόχος.
Με τέτοια νοοτροπία είναι πολύ εύκολο να ενστερνιστείς τις κραυγές των παραγόντων και τις θεωρίες συνομωσίας που εξυφαίνουν προκειμένου να παίξουν τη δική τους "μπάλα" στο δικό τους "γήπεδο". Γίνεσαι συμμέτοχος στο δικό τους κόλπο, εξυπηρετείς τα δικά τους συμφέροντα εν τέλει, και στο τέλος χάνεις την ουσία, που είναι το ίδιο το παιχνίδι.
Ας πάρουμε, λοιπόν, το μήνυμα που εξέπεμψε ο πρώτος τελικός των φετινών τελικών, ας χαλαρώσουμε λίγο κι ας απολαύσουμε το παιχνίδι και τους πραγματικούς πρωταγωνιστές του. Άλλωστε, όσο λιγότερο ασχολείται κανείς με τους διαιτητές, τόσο πιο αναποτελεσματικούς τους καθιστά στα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται μακριά από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου...
