Τελείωσε λοιπόν η χρονιά για τον ΠΑΟΚ πρόωρα, άδοξα και απέναντι στον Άρη που μερικές εβδομάδες πριν έδειχνε να βρίσκεται σχεδόν σε αποσύνθεση. «Σκούπισε» όμως τον «αιώνιο» αντίπαλο του αλλά στο «παλατάκι» ήταν μία ακόμη μέρα σαν όλες τις άλλες.
Όχι πως δεν στεναχωρήθηκε κανείς. Σκασμένος ήταν ο συνήθως ήρεμος Πρέλεβιτς, μετά βίας άρθρωσαν μερικές κουβέντες ο Μαρκόπουλος και ο Τσόχλας. Ήταν όμως μια μέρα σαν όλες τις άλλες γιατί δεν θα προκαλέσει ιδιαίτερη αυτοκριτική, αποφάσεις και αλλαγές η χρονιά που δεν γίνεται να μη χαρακτηριστεί αποτυχημένη. «Αναλόγως με ποιο κριτήριο κρίνεις» είπε ο Σούλης, «με το μπάτζετ;» αναρωτήθηκε σαν να λέει «τόσα είχαμε, αυτήν την ομάδα φτιάξαμε, αυτήν την πορεία μπορούσαμε να έχουμε».
Αυτή είναι εν μέρει η αλήθεια γιατί ο ΠΑΟΚ έκανε στους τελευταίους μήνες και οικονομικές υπερβάσεις για να καλύψει άμεσα το κενό του Σάιμπερτ με τον Σόμπι και για να φέρει βοηθητικά προς τον Κλάντον τον Άσκα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τόσο το ότι τερμάτισε για 2η συνεχόμενη χρονιά στην 5η θέση –παρεμπιπτόντως μετά το σημερινό παιχνίδι στο Ρέθυμνο «κλείδωσε» και τυπικά το εισιτήριο για τους ομίλους του επόμενου Basketball Champions League- όσο το μόνιμο τέλμα στο οποίο ζει σχεδόν 20 χρόνια τώρα. Ένα τέλμα που έχει εξελιχθεί σε δεύτερη φύση του.
18 προς 19 χρόνια χωρίς τίτλο, 17 χρόνια χωρίς τελικό, ένα γήπεδο που μαραζώνει κάθε φορά που αγωνίζεται η ομάδα μπάσκετ –γιατί η αντίστοιχη του βόλεϊ συγκινεί τους ΠΑΟΚτσήδες αφού τους χαρίζει τίτλους ή έστω τις συγκινήσεις του πρωταθλητισμού. Ακόμη και χθες δεν ήταν περισσότεροι από 2.500-3.000 αυτοί που πήγαν στο γήπεδο και σε καμία περίπτωση δεν δημιούργησαν συνθήκες έδρας για ένα τέτοιο παιχνίδι.
Χωρίς ιδιοκτήτη, χωρίς όραμα και προοπτική, χωρίς τη μεγάλη μάζα των οπαδών του εδώ και καιρό δίπλα του. Έχασε από τον Φάρο πέρσι την ευκαιρία να επιστρέψει σε τελικό Κυπέλλου για πρώτη φορά από το 1999, έχασε στη Λευκάδα από μια ομάδα που συγκεντρώθηκε 15 μέρες νωρίτερα, έχασε με σχεδόν 70 πόντους φέτος από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό σε ένα 10ήμερο, έχασε τη σειρά από τον Άρη, έχασε, έχασε, έχασε…
Κυρίως έχασε όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν τα τέσσερα γράμματα «ΠΑΟΚ». Μην έχετε καμία αμφιβολία χωρίς τον Πρέλεβιτς, τον Γαλατσόπουλο διοικητικά, τον Σταυρόπουλο, τον Ζουρνατζίδη και τον Μαρκόπουλο η κατάσταση θα μπορούσε να είναι ακόμη και δραματική. Τώρα όμως είναι αδιάφορη και ίσως αυτό να είναι χειρότερο.
