Δεν το λες και μπασκετικό έθνος, αλλά τη δουλειά τους στη διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ φαίνεται να την κάνουν καλά. Για την ώρα οι "φόβοι" που συνοδεύουν τη φήμη των σούπερ οργανωτικών βόρειων που δεν κουνάνε βήμα από τους κανόνες, δεν δικαιώνονται (ευτυχώς!) και σε αντίθεση με τους Σουηδούς το 2003, αυτοί εδώ γελάνε πολύ περισσότερο και είναι πιο χαλαροί. Δεν τους λες και Νότιους, αλλά έχουν κάτι διαφορετικό.
Όσοι ασχολούνται με τη διοργάνωση είναι μεν τυπικοί, αλλά όταν σε σταματάνε σε μια πόρτα την οποία δεν πρέπει να διαβείς, είναι ευγενικοί. Μπορεί ακόμη και να στο πουν χαμογελαστά. Ακόμη κι αν δείχνουν λίγο ως συγγενείς του Ράγκναρ Λόθμπροκ.
Υπάρχουν άλλωστε και οι άνθρωποι της FIBA όπως η Ζαλίνκα ή ο Άσλεϊ που είναι εκεί για να δώσουν διευκρινίσεις και να βοηθήσουν όπως μπορούν. Ειδικά η πρώτη λες πολλές φορές πως της αξίζει βραβείο υπομονής, καθώς έχει να κάνει με τους πιο "δύσκολους" της διοργάνωσης. Το δικό μας συνάφι: Τους δημοσιογράφους. Οι οποίοι καθόμαστε κάπου εδώ, πίσω από την μπασκέτα.
Εκτός αν είσαι από τηλεόραση ή ραδιόφωνο που έχει πάρει τα δικαιώματα της μετάδοσης, που δεν είναι και φθηνά να σας πούμε. Οι δικές τους θέσεις είναι απέναντι από τους πάγκους.
Και έχουμε και κέντρο Τύπου. Λίγο παράξενη επιλογή αυτή τη φορά οφείλουμε να ομολογήσουμε: Ένα από τα μπαρ του γηπέδου. Μάλλον δημοσιογράφοι παλαιάς (πολύ παλαιάς) κοπής ίσως να το εκτιμούσαν και δεόντως, έστω και ως περιβάλλον, καθώς ποτά δεν σερβίρονται. Η μπάρα είναι εκεί, ο χαμηλός φωτισμός, τα τραπεζάκια... Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ίσως να το εκτιμούσε και να το τιμούσε δεόντως. Ίσως να άνοιγε και την μπάρα για πάρτη του.
Επίσης, υπάρχει και το χειρότερο σημείο του γηπέδου για κάθε παίκτη: Η λεγόμενη μικτή ζώνη. Εκεί που πρέπει να σταματάνε να κάνουν δηλώσεις, είτε έχουν χάσει, είτε έχουν νικήσει. Και καλά στη δεύτερη περίπτωση. Στην πρώτη είναι λίγο μαρτύριο εδώ που τα λέμε το κομματάκι αυτό του γηπέδου.
Ούτε τις φωτογραφίες αντέχουν πολλοί. Αυτές τις στημένες, ξέρετε. Απλά είναι μέρος της δουλειάς και το έχουν αποδεχθεί (εντάξει... υπάρχουν και εξαιρέσεις). Όταν μιλάμε για φωτογραφίες αγωνιστικές όμως, αλλάζει το θέμα. Εκεί, ακόμη κι αν δεν το παραδέχονται, όλοι τις αναζητούν. Κι αν είναι και καμιά θεαματική, από αυτές πάνω από το καλάθι, ακόμη καλύτερα. Γι' αυτό σκαρφαλώνουν στις μπασκέτες οι φωτογράφοι να βάλουν αυτά τα ειδικά "φλας". Στις 3 τα ξημερώματα έφυγαν σήμερα μέχρι να ξεμπερδέψουν και τα τελειοποίησαν σήμερα.
Για όλες τις δουλειές αυτές να ξέρετε υπάρχουν οι επαγγελματίες, αυτοί που θα πληρωθούν, αλλά υπάρχουν και αυτοί που αξίζουν τα περισσότερα μπράβο. Είναι τα παιδιά -συνήθως, αλλά όχι μόνο- που περνάνε ώρες, ουκ ολίγες, χωρίς να πληρώνονται, έτσι. Γιατί τους αρέσει το μπάσκετ, για την χαρά του παιχνιδιού... Οι εθελοντές. Πιστέψτε μας χωρίς αυτούς τίποτα δεν γίνεται!
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει σιγά σιγά με τους Πολωνούς να κάνουν πρώτοι την εμφάνισή τους για την αναμέτρηση με την Σλοβενία.
Και οι Σλοβένοι ακολούθησαν...
Και μαζί και οι πάντα θορυβώδεις φίλοι τους που είναι ΚΑΙ εδώ...
Αφήστε που όπως θα είδατε και στο βίντεο έχουν κάνει ήδη την απονομή και έχουν πάρει την κούπα!
Πάντως αν αγαπάτε το μπάσκετ και δεν αντέχετε το θόρυβο των Σλοβένων και γενικά της εξέδρας (ποιος ο λόγος να έρθετε στο γήπεδο θα μου πείτε, αλλά ας το δεχθούμε), υπάρχει πάντα η λύση: Νεράκι, ωτασπίδες και όλα καλά...
Να ξέρετε πάντως πως οι διοργανωτές φροντίζουν και για το τι θα γίνει αν πιείτε όλο αυτό το νερό για παράδειγμα. Και θέλουν να σας βοηθήσουν να βρείτε γρήγορα το... δρόμο σας. Εφευρετικοί άνθρωποι!
Και να σας αφήσουμε για σήμερα με το... γύρω γύρω στο γήπεδο με ένα αγαπημένο σας θέμα σίγουρα... Την πρώτη εμφάνιση των cheer leaders στον πρώτο αγώνα της διοργάνωσης.
Και με την πρώτη εμφάνιση του Sam Dunk που η αλήθεια είναι πως έχει κλέψει καρδιές με το "καλημέρα"...
