Το να συμφωνούν παίκτες με ομάδες που... σέρνουν χρέη ετών προς συναδέλφους τους μπορεί για κάποιους να είναι από ηθικά συζητήσιμο μέχρι... αυτοκτονικό αφού "κι εσύ τα ίδια θα πάθεις", αλλά σε μια εποχή που τα μεροκάματα δεν περισσεύουν στο μπάσκετ είναι σε γενικές γραμμές κατανοητό.
Το να συμφωνούν παίκτες με ομάδες που έχουν απαγόρευση μεταγραφών πάλι προκαλεί απορίες, αλλά με τα μέχρι σήμερα ισχύοντα πάλι λογικό ήταν, αφού οι τρύπες στον νόμο και κυρίως την εφαρμογή του ήταν τόσες πολλές που στο τέλος γινόταν η δουλειά και όλα καλά.
Ελα όμως που καμια φορά αλλάζουν τα δεδομένα και τότε μπορεί να δημιουργηθούν και κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Να συμφωνεί δηλαδή παίκτης με ομάδα που δεν μπορεί να κάνει μεταγραφές τη χρονιά που οι... ανώτερες δυνάμεις του αθλήματος αποφάσισαν να βάλουν τάξη και τέλος στην ανομία.
Να πείθεται ο παίκτης από τις υποσχέσεις των παραγόντων "τα έχουμε όλα τακτοποιημένα, είναι ζήτημα ημερών" να υπογράφει με την ομάδα και να περιμένει τα... τακτοποιημένα.
Να βλέπει την κλεψύδρα προ την έναρξη των επίσημων αγώνων να αδειάζει και ο ίδιος να παραμένει στον αέρα αφού η ομάδα φυσικά και τίποτα δεν είχε τακτοποιημένο και καμία μεταγραφή δεν μπορεί να κάνει.
Να φεύγει ο παίκτης τρέχοντας μπας και προλάβει να βρει ομάδα και να μη χάσει τη χρονιά, να μαθαίνει ότι η ομάδα του τα... χώνει και ότι δεν ήταν καλός χαρακτήρας αλλά να δίνει τόποτ στην οργή κοιτάζοντας την επόμενη μέρα.
Και τελικά; Να μαθαίνει ότι η ομάδα δεν συναινεί στα να φύγει, αφού "έχει υπογράψει χαρτιά μαζί μας", να κάνει η ομάδα ότι... δεν ακούει όταν της λένε ότι πέρασε ο καιρός και ο παίκτης στην ουσία δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής με αυτήν και να παραμένει εγκλωβισμένος σε μια κατάσταση τρέλας όπου κινδυνεύει να βγει και... λιποτάκτης.
