Το αποτέλεσμα μετράει κι από τη στιγμή που η Εθνική νίκησε τη Νέα Ζηλανδία και πέρασε στους "16" του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όλα καλά. Θα πείτε τώρα ότι δεν πείθει με την απόδοσή της, όμως κι αυτό σχετικό είναι. Διότι όταν σκοράρεις 103 πόντους, δεν έχεις παίξει και τόσο άσχημα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, εκείνο που έχει σημασία σε τέτοιες διοργανώσεις είναι να παίρνεις τις νίκες και να προχωράς με όποιον τρόπο μπορείς. Έστω και με... μισό-μηδέν. Όλα τα άλλα είναι για να τα συζητάμε εμείς απ' έξω και να περνά η ώρα (ή να κάνουμε την πολιτική μας, γιατί στην Ελλάδα μας αρέσει κι αυτό το σπορ...).
Αυτή την περίοδο του χρόνου, Σεπτέμβρη μήνα, κανείς παίκτης στον κόσμο δεν είναι φορμαρισμένος, άρα δεν μπορείς να ζητάς από αυτόν σταθερότητα στο υψηλό επίπεδο απόδοσης. Επίσης, οι εθνικές είναι από τη φύση τους ομάδες με βραχύ βίο. Μαζεύονται οι παίκτες για κανένα μήνα και πάνε και παίζουν καμιά δεκαριά παιχνίδια μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων. Οι παίκτες δεν είναι απόλυτα έτοιμοι σωματικά γι' αυτό, ο προπονητής δεν προλαβαίνει να βάλει πολλά πράγματα στο παιχνίδι και η ομάδα ρολάρει ουσιαστικά μέσα από τους επίσημους αγώνες. Κάτι που αποτελεί εγγύηση... αστάθειας στην απόδοση και ενέχει τον κίνδυνο γκέλας.
Άρα, πάρε τη νίκη και προχώρα. Έτσι κι αλλιώς δεν προλαβαίνεις να πάρεις μαθήματα από τα παθήματά σου, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν έχεις χρόνο για να κάνεις προπόνηση και να διορθώσεις τα λάθη σου.
Σήμερα η Εθνική είχε πολύ άγχος κι ήταν κι αυτός ένας βασικός λόγος που δεν της επέτρεψε να "καθαρίσει" το παιχνίδι με τη Νέα Ζηλανδία νωρίς, αν και είχε τις ευκαιρίες. Είναι λογικό όμως, όταν είσαι ο MVP του ΝΒΑ, Αντετοκούνμπο, όταν είσαι ο Πρίντεζης, ο Καλάθης, ο Σλούκας, ο Μπουρούσης, όλοι τους από τους κορυφαίους της Ευρωλίγκας, όταν είσαι ο Σκουρτόπουλος, που κοουτσάρεις όλους αυτούς και κάμποσους άλλους καλούς, να σε πιάνει κρύος ιδρώτας στη σκέψη ότι μπορεί να χρειαστείς να παίξεις με την Ανγκόλα και την Κορέα για να βγεις... 17ος στη συνέχεια.
Είναι λογικό να αισθάνεσαι πίεση, ειδικά από τη στιγμή που έχουν καλλιεργηθεί προσδοκίες ακόμα και για μετάλλιο. Η σκέψη και μόνο της επιστροφής στην Αθήνα ως 17ος ή 25ος είναι από μόνη της εφιαλτική και γεννά πίεση. Ωστόσο η διαχείριση αυτής της πίεσης σε κάνει να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους.
Η Εθνική κατάφερε να διαχειριστεί και το άγχος της, όπως φάνηκε όχι μόνο από το αποτέλεσμα, αλλά και από την εξέλιξη του αγώνα. Μετά το πρώτο πεντάλεπτο η ελληνική ομάδα δεν έχασε ποτέ το προβάδισμα και μπορεί να μην ξέφυγε ποτέ με διαφορά μεγαλύτερη των 13 πόντων, μπορεί οι Νεοζηλανδοί να της είχαν γίνει στενός κορσές, αλλά δεν τους επέτρεψε κιόλας να την πλησιάσουν πιο πολύ από τους 4 πόντους ούτε, ακόμα περισσότερο, να της πάρουν το προβάδισμα. Εν ολίγοις, δεν έχασε σε κανένα σημείο του αγώνα τον έλεγχό του, παρόλο που η άμυνά της δεν ήταν καλή.
Εκεί εντοπίζεται και η μοναδική μου ένσταση όσον αφορά τον τρόπο που παίζει η Εθνική. Και κυρίως στο ότι δεν έχουμε δει μέχρι στιγμής κάποια άμυνα (πιεστική, ζώνη κλπ.) ικανή να χαλάσει το μυαλό του αντιπάλου και να τον αποσυντονίσει. Απέναντι στους σουτέρ Νεοζηλανδούς μια ζώνη θα είχε ενδιαφέρον. Είναι άλλο πράγμα να κυνηγάς τον Ουέμπστερ προσπαθώντας να τον σταματήσεις και να του δίνεις κίνητρο να σε "σκοτώσει" με τα τρίποντά του κι άλλο πράγμα να τους λες με τη ζώνη "σούταρε, μπορείς να το βάλεις"; Αυτό είναι κάτι που μπορεί να τον μπλοκάρει.
Κάτι ανάλογο έκανε στο παιχνίδι με τη Βραζιλία ο Πέτροβιτς με τον Αντετοκούνμπο, όταν του έβαλε τον κατά ένα κεφάλι (και βάλε...) κοντύτερο Γκαρσία να τον μαρκάρει. Κανονικά ο Γιάννης θα έπρεπε να περνά... πάνω από τον βετεράνο Βραζιλιάνο, αλλά μπλόκαρε τόσο πολύ από αυτό το τρικ, που δεν τον πέρασε ούτε μία φορά.
Ο Σκουρτόπουλος δεν έχει εμφανίσει κάποια τέτοια άμυνα μέχρι στιγμής, ωστόσο προανήγγειλε ότι στο παιχνίδι με τις ΗΠΑ θα το κάνει. Για να δούμε...
Αυτό το παιχνίδι με τους Αμερικανούς, πάντως, είναι όλο το τουρνουά για την Εθνική μας. Πρέπει οπωσδήποτε να το πάρει για να προχωρήσει.Έτσι όπως είναι τα πράγματα στον καινούριο όμιλο, η ομάδα μας θέλει δύο νίκες για να περάσει στους "8" χωρίς να έχει ανάγκη κανέναν. Με μία νίκη θα χρειαστεί τη βοήθεια άλλων αποτελεσμάτων ή νίκες με συγκεκριμένες διαφορές, οπότε η τύχη της δεν θα βρίσκεται μόνο στα δικά της χέρια.
Το πιο σημαντικό ενόψει του αγώνα του Σαββάτου με τις ΗΠΑ είναι να μην... παραμυθιαστούν οι διεθνείς ότι οι ΗΠΑ λόγω των πολλών απουσιών και προβλημάτων τους θα είναι του χεριού τους. Πιστεύω ότι δεν θα κάνουν αυτό το λάθος, όχι μόνο επειδή το προπονητικό επιτελείο και οι παίκτες είναι σοβαροί, αλλά και διότι οι εμφανίσεις της ομάδας δεν είναι τόσο καλές ώστε να δικαιολογούν... πτήσεις στα σύννεφα.
Τα υπόλοιπα μένει να τα δούμε. Η προσπάθεια στο νέο όμιλο δεν είναι καθόλου εύκολη και είναι γεγονός ότι η Εθνική παίζει με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι παρόλα όσα έχουμε συζητήσεις τις τελευταίες μέρες και παρά τον προβληματισμό και τη γκρίνια που έχουμε βγάλει όλοι μας, η ελληνική ομάδα έχει ως τώρα δύο νίκες και μία ήττα στον πόντο εξαιτίας μιας χαμένης βολής.
Το αποτέλεσμα μετράει και μέχρι στιγμής δεν είναι κακό...
