Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει καταφέρει τα τελευταία 8 χρόνια να κατακτήσει 17 τίτλους εντός κι εκτός συνόρων, με τη «Βασίλισσα» να έχει ξανά τη δυνατότητα να αυτοαποκαλείται με αυτό τον τρόπο και το γεγονός αυτό να φέρει τη «σφραγίδα» ενός ιστορικών διαστάσεων, πια. ανθρώπου της. Το όνομά του είναι Πάμπλο Λάσο και το Basketa.gr εξηγεί...
Ήταν 21 Ιουνίου 2011, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης αποφάσιζε να δώσει τα ηνία της τεχνικής της ηγεσίας στον Πάμπλο Λάσο. Η δεκαετία του 2000 δεν είχε πολλά να δείξει για την ομάδα, που είχε 2 πρωταθλήματα Ισπανίας και... αυτό ήταν όλο. Μην πούμε καλύτερα, ότι το μεγαλύτερό της επίτευγμα, μέχρι τη μέρα που ανέλαβε ο Βάσκος τεχνικός, ήταν πως κατάφερε να φτάσει... με το βοηθό του Έτορε Μεσίνα, Εμανουέλε Μολίν, μέχρι το Final Four της Βαρκελώνης το 2011. Ήταν τόσο κακή, βέβαια, που έχασε και τα δύο ματς, με αποτέλεσμα άλλη μια αλλαγή στον πάγκο.
Αυτή η αλλαγή, όμως, θα άλλαζε και όλη την ιστορία. Από λούζερ, η ομάδα θα γινόταν ξανά νικήτρια. Από... ζητιάνα για να της δώσει κανείς σημασία λόγω της λάμψης του παρελθόντος, σηκώθηκε στα πόδια της κι έγινε ξανά «Βασίλισσα». Από τους 2 (ολογράφως δύο) μόνο τίτλους στην πρώτη δεκαετία του Millenium, σε αυτή τη δεκαετία που διανύουμε, το 2010, μετρά ήδη 17. Και έχουμε άλλη μια χρονιά ακόμη, για να ολοκληρωθεί η δεκαετία.
Ο Πάμπλο Λάσο αμφισβητήθηκε έντονα, πάτησε «μπανανόφλουδες», μα η διοίκηση έβλεπε, ότι κάτι γινόταν στην ομάδα. Είχε δίκιο, γιατί αυτός ήταν ο άνθρωπός της, που στο παρελθόν είχε φορέσει την φανέλα της, ενώ σαν τεχνικός βρέθηκε σε Καστεγιό, Βαλένθια, Καντάμπρια και Χιπουσκόα. Έμελλε να αποτελέσει τον άνθρωπο, που θα διαφοροποιούσε όλον τον ρουν της ιστορίας της και θα επανέφερε το status quo που αξίζει στη μεγαλύτερη ομάδα των δύο δημοφιλέστερων αθλημάτων στον κόσμο (ποδόσφαιρο-μπάσκετ) βάσει τίτλων.
Ο «κορμός» και οι ξεκάθαροι ρόλοι
Είναι λέξη που αναφέρεται τόσες μα τόσες φορές σαν «καραμέλα», αλλά κάθε άλλο παρά μια απλή κοινοτυπία είναι. Είναι εξαιρετικά σημαντικό για μία ομάδα, να περιτριγυρίζεται από τα ίδια πρόσωπα, που πιστεύουν σε ένα πρότζεκτ κι έχουν τη «δίψα» να φέρνουν επιτυχίες, με την κατάλληλη μεταξύ τους «χημεία». Σκεφτείτε τους παίκτες που έχει εδώ και χρόνια η Ρεάλ, όπως ο αρχηγός Ρέγιες, ο Γιουλ, ο Ρούντι, ο Κάρολ, ο Αγιόν, ο Ταβέρες ή ο Ράντολφ, όπως παλιότερα ο Ντόντσιτς, ο Ρίβερς, ο Νοσιόνι και ο Ματσιούλις. Ακόμη και οι Κοζέρ, Τέιλορ και Τόμπκινς, για παράδειγμα, που έχουν συμπληρωματικό ρόλο, έχουν αφομοιώσει την νοοτροπία της ομάδας και προσφέρουν λύσεις με «βάθος». Τώρα έρχεται και ο Φακούντο Καμπάτσο να προστεθεί ως νέος ηγέτης σε αυτή την ομάδα με απόλυτη επιτυχημένο τρόπο. Ο Λάσο δημιούργησε έναν εκπληκτικό «κορμό», που ακόμη κι όταν χανόταν ένας παίκτης, τον αντικαθιστούσε με κάποιον, που θα «κολλούσε» με τους υπόλοιπους. Όλη αυτή η παρέα, άλλωστε, σήκωσε αυτές τις κούπες.
Ένα Κύπελλο ήταν η αρχή για την κυριαρχία στην Ισπανία
Η Ρεάλ είχε «πληγωμένη» αυτοπεποίθηση με τις απώλειες τόσων τίτλων και έστω ένας, κι ας μην ήταν ο πιο σημαντικός, θα τόνωνε λίγο την αυτοπεποίθηση. Αυτή την λειτουργία είχε το Copa del Rey του 2012 (μαζί με το Σούπερ Καπ νωρίτερα) κι έκτοτε δεν έχει περάσει χρονιά, που η ομάδα δεν έχει τίτλο στην Ισπανία. Το 2013 πήρε το πρωτάθλημα και ξανά το Σούπερ Καπ, το 2014 το Κύπελλο, το 2015 και το 2016 έκανε το double, το 2017 πήρε το Κύπελλο, το 2018 πήρε το πρωτάθλημα και το Σούπερ Καπ, ενώ φέτος κατέκτησε το πρωτάθλημα για 5η φορά σε 7 χρόνια. Αριθμοί εντυπωσιακοί, που ξεκίνησαν από κάτι που εδώ θεωρούμε ως... κυπελλάκι. Κι όμως, έκανε τη δουλειά του. Γιατί μόνο με τίτλους θεραπεύονται οι «πληγές».
Ο «μύθος» της Ευρώπης επανήλθε με τη μέθοδο της επιμονής
Οι παλιοί θα θυμάστε το ευρωπαϊκό του 1995 απέναντι στον Ολυμπιακό, με προπονητή Ομπράντοβιτς και παίκτες τον Σαμπόνις, τον Αρλάουκας και άλλους. Ε, από τότε η Ρεάλ είχε τα δικά της... πέτρινα χρόνια στην Ευρώπη. Τίποτα το αξιοσημείωτο πέραν του Σαπόρτα του 1997, ώσπου ανέλαβε ο Λάσο. Με την προαναφερθείσα «συνταγή» το θέμα δεν είναι ότι πέτυχε στην πορεία, αλλά ότι επέμεινε σε αυτήν. Το 2013 δέχθηκε «κατοστάρα» από τον Ολυμπιακό και το 2014 η Μακάμπι τον ταπείνωσε. Δεν άλλαξε τίποτα στα σχέδια του, κράτησε τον «κορμό» του και θα δικαιωνόταν ακριβώς έναν χρόνο αργότερα, όταν επικράτησε των «ερυθρολεύκων» στη Μαδρίτη. Κράτησε ενωμένη την ομάδα, την πήγε από Final Four σε Final Four και το 2018 πήρε και το 2ο ευρωπαϊκό μαζί της, με προσωπικό θρίαμβο έναντι του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και την νίκη στον τελικό με την Φενέρ. Δεν το λες και λίγο όλο αυτό...
Ανέδειξε παικταράδες
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, φυσικά, και το ρόλο που έπαιξε ο Λάσο στις καριέρες τόσων παικτών. Ο Λούκα Ντόντσιτς «απογειώθηκε» στα χέρια του, ο Καμπάτσο το ίδιο αφού πρώτα πήγε δανεικός κάποιες χρονιές σε ομάδες, για να δείξει ότι αξίζει την ευκαιρία, ο Ρούντι ήταν πιο ώριμος από ποτέ, όπως και ο Ράντολφ, ο Γιουλ έγινε ηγέτης από ένα απλά κορυφαίο γκαρντ, ο Ρέγιες εμφανιζόταν τη στιγμή που έπρεπε, ο Αγιόν έγινε κορυφαίος σέντερ, ο Ταβάρες ένα «θηρίο» και σταθερό «σημείο αναφοράς». Υπάρχουν τόσα παραδείγματα παικτών, που τον Ισπανό τεχνικό αύξησαν κατακόρυφα τις μετοχές τους και αγωνιστικά είδαν να παίζει ο καλύτερός τους εαυτός. Όταν συμβαίνει με τόσο πολλούς, αν όχι όλους, τότε ο άνθρωπος που βρίσκεται στη άκρη του πάγκου θα έχει κάνει κάποια σωστή δουλειά.
Ο Πάμπλο Λάσο, λοιπόν, έχει καταφέρει να πετύχει μια πολύπλευρη προσφορά στη Ρεάλ Μαδρίτης. Κέρδισε τίτλους, έφερε ξανά νοοτροπία νικητή, την έκανε ομάδα-φόβητρο και ανέδειξε ένα σωρό κορυφαίους παίκτες στις τάξεις. Δικαίως αξίζει ήδη μια θέση στους κορυφαίους τεχνικούς του ευρωπαϊκού και του ισπανικού μπάσκετ. Όχι μόνο για τώρα, για την αιωνιότητα...
