Η μέρα αυτή ήρθε. Ο Παναθηναϊκός βιώνει την πλήρη αβεβαιότητα σε όλα του τα τμήματα, ύστερα από 41 χρόνια επαγγελματικού αθλητισμού, αν ανατρέξουμε στην πρώτη σεζόν του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, με επικεφαλής τότε για τους «πράσινους» την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Είναι η πρώτη φορά, όπου παντού υπάρχει η απόλυτη ανασφάλεια.
Σκεφτείτε το λίγο. Από το 1979 έως το 2011 υπήρχε η «σταθερά» της οικογένειας Βαρδινογιάννη στο ποδόσφαιρο, που συνδυαζόταν με τη βεβαιότητα, ότι η ομάδα θα ήταν πρωταγωνίστρια, μιας και σήμερα στο ίδιο άθλημα έχει αποκτήσει χαρακτήρα… μικρομεσαίας ομάδας, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων προσώπων στο αγωνιστικό κομμάτι και μόνο. Από το 1987 έως σήμερα, υπήρχε μονίμως στο μπάσκετ και τα περισσότερα χρόνια στον Ερασιτέχνη η «σταθερά» της οικογένειας Γιαννακόπουλου, που επίσης συνδυαζόταν με την επιτυχία, μιας και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, στα χρόνια της, έχει «γραφτεί» το ιστορικό ρεκόρ των 25 σερί σεζόν με έστω έναν τίτλο, από το 1996 έως σήμερα.
Και όλα τα «οχυρά» έπεσαν. Ο Παναθηναϊκός, επισήμως, αν ισχύει στον απόλυτο βαθμό η αποχώρηση του κυρίου Γιαννακόπουλου, μιας και αφήνει τη διαχείριση του τμήματος μπάσκετ σε έμπιστα πρόσωπά του αυτή την ώρα, δεν έχει κάπου να στηριχθεί διοικητικά και αυτό ισχύει στο σύνολό του. Το επισημαίνουμε, γιατί πολλές φορές υπήρχε η έντονη αντίθεση ενός παρακμάζοντος ποδοσφαίρου, ενίοτε και Ερασιτέχνη στη μία πλευρά, αλλά και του πάντοτε ισχυρού μπάσκετ στην απέναντι.
«Τα πάντα ρει», όμως, έλεγε ο Ηράκλειτος και, πράγματι, τίποτα σε αυτό τον πλανήτη δε μένει ακίνητο για πάντα. Όλα κουνιούνται, είτε δε δίνει σημασία κανείς είτε σηκώνονται «θύελλες». Και με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο «τριφύλλι», οι «θύελλες», οι «κατακλυσμοί» και τα «τσουνάμι» είναι μικρές λέξεις, για να περιγράψουν την κατάσταση, όπου περιέρχεται ο σύλλογος.
Τα πράγματα, βέβαια, είναι αρκετά ρευστά και δε γνωρίζουμε, αν τις επόμενες μέρες υπάρχει ή όχι κάποια νέα τεράστια αλλαγή. Ο κύριος Γιαννακόπουλος, άλλωστε, σε ένα εύλογο ερώτημα που του τέθηκε στην τελευταία συνέντευξη Τύπου, είπε πως αν προχωρούσε η πρότασή του για τον Βοτανικό στο επόμενο σύντομο χρονικό διάστημα από τον Δήμο Αθηναίων, υπό τον Κώστα Μπακογιάννη, θα ήταν ο πρώτος, που θα έσπευδε να βοηθήσει.
Κάπως έτσι, λοιπόν, και επειδή υπάρχει αναμονή για τις ανακοινώσεις του Δημάρχου, καλό είναι να μη μιλάμε για κάτι οριστικό και να κρατάμε «μικρό καλάθι». Μιλάμε, όμως, με τα σημερινά δεδομένα της αποχώρησης της οικογένειας Γιαννακόπουλου και αυτά μας δείχνουν, ότι γράφτηκε μοναδική ιστορία για τον Παναθηναϊκό, που είχαν ζήσει όλοι οι σύλλογοι αλλά όχι εκείνος μέσα σε μισό σχεδόν αιώνα, δηλαδή όλα τα τμήματα να μην ξέρουν για την ώρα τι ξημερώνει. Κάθε «σταθερά» που υπήρχε, δηλαδή, παύει προς το παρόν να ισχύει.
Το ποιος ευθύνεται είναι ένα καίριο ζήτημα, αλλά ειλικρινά δε θα έπρεπε να είναι το πρώτο που οφείλει ο κόσμος του Παναθηναϊκού να σκεφτεί, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως όλοι έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης και, είτε μικρότερο είτε μεγαλύτερο, με όσα έγιναν την ημέρα του μνημοσύνου ενός από τους Πατριάρχες της «πράσινης» οικογένειας, του Παύλου Γιαννακόπουλου, αυτό «γιγαντώθηκε». Δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες και να το αναλύσουμε παραπάνω, κάθε σώφρων άνθρωπος κατανοεί πως δεν είναι εικόνες, που τιμούν την ιστορία του συλλόγου.
Ο δεύτερος λόγος είναι, ότι το κομμάτι των ευθυνών δεν αποτελεί τη μεγάλη εικόνα, που πρέπει να κοιτούν στο σύλλογο. Αυτό που πρέπει να κοιτούν, είναι πως αυτή την ώρα ολόκληρος ο οργανισμός περνά το πιο ιστορικό και, παράλληλα, δύσβατο μονοπάτι. Είναι αυτό, που είτε θα καταλήξει σε κάτι σπουδαίο, που θα ξανακάνει τον Παναθηναϊκό τρανό, όπως είχαν συνηθίσει για όλα τα τμήματά του μέχρι το 2010, είτε θα κάνει τους οπαδούς του να αναπολούν ιστορίες μεγαλείου σε μερικές δεκαετίες από τώρα.
Μπορεί να φαίνονται αμφότερα τα σενάρια στα άκρα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Αν δε βρεθεί σύντομα μια λύση, με την οποία θα επιχειρηθεί να γίνει ξανά ο σύλλογος μεγάλος και να αποβάλει κάθε παθογένεια, που τον έχει καταβάλει ειδικά από το 2008 κι έπειτα σε όλα του τα τμήματα διαδοχικά, τότε θα μείνει μονάχα «εγκλωβισμένος» στην ιστορία του, με ένα παρόν που δε θα θέλει κανείς να συζητά, καταφεύγοντας σε δόξες του παρελθόντος, για… να έχουμε να θυμόμαστε κάτι.
Εκεί θα έπρεπε, λοιπόν, να εστιάσουν όλες οι προσπάθειες, είτε διοικούντων είτε κόσμου. Στο να μπει στην άκρη κάθε διαφορά, να σταματήσει κάθε «εμφύλιος» και να επιχειρηθεί, χωρίς άλλους τρίτους σκοπούς, να βρεθεί μια λύση, ακόμη κι αν αυτή βρίσκεται αυτή την ώρα εκτός «πράσινου» περιβάλλοντος, για να μη «βυθιστεί» ο σύλλογος στην αφάνεια. Γιατί δεν απέχει πολύ από το να κινδυνεύσει πολύ σύντομα να βρεθεί εκεί…
