Χρόνια στους πάγκους και αρκετά από αυτά σε πάγκους Εθνικών Ομάδων ο Χένρικ Ντέτμαν δικαιούται διά να ομιλεί για τα όσα γίνονται στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και έχει και την ιδιαίτερη θέση να κοουτσάρει την Εθνική Φινλανδίας. Μια ομάδα που ευθύνεται αποκλειστικά σχεδόν για την άνοδο του μπάσκετ στη χώρα. Κάτι που ζήσαμε και στο φετινό Ευρωμπάσκετ με τα κατάμεστα γήπεδα και τον κόσμο να μας ενημερώνει πως πλέον είναι στην τριάδα των πιο δημοφιλών σπορ.
«Είναι παράλογο να βγάζει ανακοίνωση η Ευρωλίγκα και να δηλώνει πως ανησυχεί για το πόσο πολύ θα ταξιδεύουν οι παίκτες, όταν η ίδια το 2016 αποφάσισε να σχεδόν διπλασιάσει τους αγώνες της κανονικής περιόδου. Η μεγάλη φιλοδοξία της είναι να γίνει το ΝΒΑ της Ευρώπης, αλλά μάλλον το αντίθετο γίνεται, αφού συρρικνώνεται τα τελευταία χρόνια με ομάδες ελίτ. Και οι εκατομμυριούχοι που τα διευθύνουν, ενδιαφέρονται μόνο για την επιτυχία των ομάδων τους. Η Ευρωλίγκα είναι σαν μια υπερδύναμη στο γεωπολιτικό σκάκι. Μοιράζει τον πλούτο ανάμεσα σε μια χούφτα φίλους, προσπαθεί να επηρεάσει την μεσαία τάξη –γνωστή και ως θεατές- με παιχνίδι μυαλού και κουνάει το όπλο σε όποιον διαφωνεί μαζί της, μετακινώντας τα διεθνή συμφωνημένα σύνορα αργά, ίντσα με την ίντσα, ώστε κανείς να μην το συνειδητοποιήσει μέχρι να είναι πολύ αργά».
Ο Ντέτμαν στέκεται στην ανάπτυξη του αθλήματος και των ίδιων των παικτών. «Το μονοπάτι των νέων παικτών από την πίσω αυλή του σπιτιού τους στην κορυφή του κόσμου, χτίζεται από τις ομοσπονδίες. Αν το μονοπάτι αυτό κοπεί απότομα, όλη η αγορά θα γεμίσει με free agents που είναι έτοιμοι να κόψουν τα φρούτα από τα δέντρα πριν ακόμη αυτά ωριμάσουν όσο πρέπει, τραφούν σωστά και δώσουν κάτι πίσω στο ίδιο το δέντρο. Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι το σκάνδαλο με τις δωροδοκίες στο NCAA.
Η Ευρωλίγκα βλέπει μόνο μια την επιχειρηματική λογική. Και αυτό είναι κάτι που εγκυμονεί κινδύνους όχι μόνο για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, αλλά για την ίδια την δομή του αθλητισμού. Μιλάμε για κάτι μεγαλύτερο από έναν δυο αγώνες προκριματικών εδώ κι εκεί. Μιλάμε για την επιμόρφωση των διαιτητών, την ανάπτυξη των νεαρών παικτών, τις βασικές κινήσεις των ομάδων μπάσετ.¨
Ο Ντέτμαν υποστηρίζει πως το μπάσκετ δεν είναι το μόνο άθλημα που απειλείται από τον τρόπο που η Ευρωλίγκα ενεργεί: «Πρώτα είναι το μπάσκετ, μετά θα πάνε στο επόμενο και μετά στο επόμενο. Ίσως το επόμενο στη σειρά να είναι το ποδόσφαιρο, αφού είναι μια πολύ μεγαλύτερη βιομηχανία από το μπάσκετ στην Ευρώπη».
Τις ενστάσεις του κατέθεσε ο προπονητής της Εθνικής Φινλανδίας και για την κριτική της Ευρωλίγκας πως δεν θα υπάρχουν παίκτες από το ΝΒΑ και το ΝCAA στα παράθυρα τον Νοέμβριο και τον Φεβρουάριο: «Η σύγκριση με το ΝΒΑ και το NCAA αφορά μια άλλη ήπειρο και τη δική της λειτουργία. Είναι πολύ διαφορετικές οι συνθήκες με αυτές της Ευρωλίγκας. Δεν μπορούν να συγκριθούν με την Ευρωλίγκα σε καμία περίπτωση».
Ο Ντέτμαν αναφέρεται και στους παίκτες, οι οποίοι μπαίνουν σε μια πίεση, την οποία δεν ήταν απαραίτητο αν βιώσουν, μετά την απόρριψη της τελευταίας πρότασης της FIBA από την Ευρωλίγκα: «Η μεγαλύτερη απειλή είναι πως δεν υπάρχει συμβιβαστική λύση. Οι σύλλογοι και οι Εθνικές Ομάδες πετάνε την μπάλα στους παίκτες και πρέπει αυτοί να πάρουν την απόφαση. Αλλά η δουλειά των παικτών είναι να παίζουν, όχι να πολεμήσουν τον πόλεμο κάποιων άλλων».
Και αναφέρθηκε στην Ισπανία, όπου ο Σέρτζιο Σκαριόλο αναμένεται να ανακοινώσει μια ομάδα στην οποία θα συμπεριλαμβάνονται παίκτες που αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα. «Αυτό που κάνει το θέμα πιο ενδιαφέρον είναι πως ο Χόρχε Γκαρμπαχόσα, πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας, είπε πως θα καλέσει όλους τους παίκτες, αφού κάτι διαφορετικό θα ήταν ενάντια στους ίδιους τους νόμους της Ισπανίας. Οι παίκτες συχνά δηλώνουν πως το να παίζουν για την Εθνική Ομάδα της χώρας τους είναι το πιο σημαντικό. Ο Γκόραν Ντράγκιτς, αστέρας των Μαϊάμι Χιτ, πρόσφατα είπε πως ο τίτλος στο Ευρωμπάσκετ ήταν η σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα του. Οι παίκτες θέλουν να φορέσουν τη φανέλα της Εθνικής τους ομάδας. Ανυπομονούν για την ευκαιρία να το κάνουν μπροστά στους δικούς τους φιλάθλους. Η όλη ιδέα των εθνικών ομάδων βασίζεται στην αρχή της ανταπόδοσης. Όταν ένας παίκτης εκπρσωπεί τη χώρα του, αγγίζει όλη τη χώρα και την μπασκετική κοινότητα, μια τεράστια οικογένεια. Οι παίκτες εκπροσωπούν τη χώρα τους, ταυτίζονται με τις ρίζες τους και θέλουν να το ανταποδώσουν όλο αυτό. Στα 25 μου χρόνια ως προποντής Εθνικών Ομάδων έχω δει ξανά και ξανά πόσο σημαντική είναι η Εθνική Ομάδα για όλους τους παίκτες και πόσο ειλικρινά θέλουν να παίξουν μπροστά στον κόσμο που τους στηρίζει χρόνια, αλλά και την επόμενη γενιά. Αυτοί που διευθύνουν την Ευρωλίγκα δεν αναγνωρίζουν αυτή τη σχέση μεταξύ των παικτών και των Εθνικών Ομάδων. Όταν προτείνουν όλες οι δραστηριότητες των εθνικών ομάδων να γίνονται τον Ιούλιο, συμπεριλαμβανομένων και των Ολυμπιακών Αγώνων, λέει τα πάντα για τους ίδιους και τις αρχές που ακολουθούν».
Ο Χένρικ Ντέτμαν τόνισε πως και η FIBA θα πρέπει να πάρει αποφάσεις για το καλό του αθλήματος: «Η FIBA πέρασε δύσκολες στιγμές, αλλά έμαθε από τα λάθη του παρελθόντος και τώρα, είναι ένα παράδειγμα ενός μοντέρνου οργανισμού που κατανοεί τη διαφάνεια, τη δημοκρατία και τις αρχές των κανονισμών. Αν δεν ήταν αυτοί δεν θα υπήρχε το κοινό καλό. Θα ήταν μόνο ποιος θα φάει τον άλλον με χαλιφάτα που θα προσπαθούσαν να συγκεντρώσουν όλο και μεγαλύτερη δύναμη και χρήματα».
Η FIBA στάθηκε και στην αναγκαιότητα της παρουσίας των Εθνικών Ομάδων στη διάρκεια όλοου του χρόνου και όχι μόνο τα καλοκαίρια: «Για όποιον είναι στη βιομηχανία του "θεάματος" είναι υποχρεωτικό να λειτουργεί όλο το χρόνο. Η Ευρωλίγκα έχει βελτιώσει το brand name της τα τελεταία χρόνια, η Ρεάλ Μαδρίτης συγκεντρώνει μόνο το 1/10 της θεαματικότητας στην ισπανική τηλεόραση. Με την Εθνική Γερμανίας το 2002 απειλήσαμε τα ποσοστά του ποδοσφαίρου στη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι εθνικές ομάδες είναι αυτές που προκαλούν τα μεγάλα πλήθη γύρω τους και πυροδοτεί τα όνειρα δημιουργώντας χώρο για το άθλημα να μεγαλώσει. Για παράδειγμα, στο Ευρωμπάσκετ 2017 η Φινλανδία και η Σλοβενία μετατράπηκαν σε φαινόμενα. Η Εθνική Φινλανδίας είχε τρεις φορές μεγαλύτερη θεαματικότητα από την Εθνική Ποδοσφαίρου, παρά το ότι το ποδόσφαιρο έχει επτά φορές περισσότερους αθλητές σε σχέση με το μπάσκετ. Η επιστροφή των εθνικών ομάδων με τα παράθυρα είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι μιας μεγαλύτερης πραγματκότητας. Είναι μια μάχη ανάμεσα στα βασικά και τις αρχές του αθλητισμού, απέναντι σε απρόσωπες δυνάμεις της αγοράς».
*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο σάιτ της Ομοσπονδίας μπάσκετ της Φινλανδίας.
