Η επιλογή του Κώστα Μίσσα να μην κάνει rotation και να παίξει τον κρίσιμο προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ με τη Ρωσία με μόνο πέντε παίκτες στην ουσία (Καλάθης 36', Μπουρούσης 32'33'', Πρίντεζης 33'51'', Παπανικολάου 37'24'' και Σλούκας 35'49''), σήκωσε πολλή κουβέντα. Ο "στρατηγός" στήθηκε στο εδώλιο από ειδικούς και μη με την κατηγορία ότι δεν φρέσκαρε την ομάδα, με αποτέλεσμα αυτή στο τέλος να "σκάσει" και να υποκύψει στην αντεπίθεση των Ρώσων. Οι εξηγήσεις του δεν έπεισαν ("δεν είχαμε την ανάλογη στήριξη από τον πάγκο", είπε) και η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε.
Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουμε μια τέτοια συζήτηση. Κατά διαβολική σύμπτωση, μετά από ένα άλλο νοκ άουτ παιχνίδι, που είχε παίξει η Εθνική μας στο ίδιο ακριβώς γήπεδο, το "Σινάν Ερντέμ" της Κωνσταντινούπολης, είχαμε στήσει πάλι στον τοίχο τον ομοσπονδιακό προπονητή, Γιόνας Καζλάουσκας, για τον ίδιο λόγο! Ήταν ο αγώνας για τη φάση των "16" του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος με αντίπαλο την Ισπανία. Ο Λιθουανός, που μόλις την προηγούμενη χρονιά είχε οδηγήσει την Εθνική στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ, είχε αφήσει σε εκείνο τον αγώνα πάνω στο παρκέ τον Διαμαντίδη για 38' (έμελλε να είναι ο τελευταίος αγώνας του με το εθνόσημο), τον Σπανούλη για 36', τον Ζήση για 35', τον Φώτση για 32' και μόνο στη θέση του σέντερ μοίρασε κάπως το χρόνο με τον Σχορτσανίτη να παίζει για 26' και τον Μπουρούση για 18'. Η ελληνική ομάδα έχασε με 80-72, αποκλείστηκε και ο Καζλάουσκας "σταυρώθηκε", επειδή... "δεν έβαλε καθόλου τον Πρίντεζη, ο Καλάθης έπαιξε μόνο για 3 λεπτά, δεν φρέσκαρε καθόλου την ομάδα" κλπ. κλπ.
Μπορεί το περιορισμένο έως ανύπαρκτο rotation στη διάρκεια ενός αγώνα να θεωρείται πλέον αναχρονιστική τακτική, και ως ένα βαθμό ίσως είναι πράγματι, όμως δεν είναι λίγες οι φορές, ειδικά σε αγώνες με καθοριστική σημασία (τελικοί, νοκ άουτ αγώνες, αγώνες πλέι οφ) που οι προπονητές το επιλέγουν. Σίγουρα πάντως αυτό δεν είναι κάτι που έχει να συμβεί από την εποχή που έπαιζε ο Γκάλης, όπως πολλοί σημείωναν αγανακτισμένοι χθες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Συμβαίνει ακόμα και στις μέρες μας. Και δεν έχει ως αποτέλεσμα πάντα την ήττα.
Στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2007 η Ισπανία αντιμετώπισε την Εθνική μας ουσιαστικά με μία πεντάδα. Ο τότε προπονητής Πεπού Χερνάντεθ είχε αφήσει στο παρκέ τον Πάου Γκασόλ για 37', τον Κάρλος Χιμένεθ για 36', τον Χοσέ Καλδερόν για 34', τον Χόρχε Γκαρμπαχόσα για 30' και τον Ναβάρο για 28΄. Ο μόνος άλλος παίκτης που είχε αγωνιστεί για διψήφιο αριθμό λεπτών ήταν ο Ρούντι Φερνάντεθ (12'). Παρ' όλα αυτά η επιλογή του δικαιώθηκε, η Ισπανία νίκησε την Εθνική μας, που έκανε τότε πιο εκτεταμένο rotation, και προκρίθηκε στον τελικό.
Στον ημιτελικό της φετινής Ευρωλίγκας μεταξύ της Φενερμπαχτσέ και της Ρεάλ ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς χρησιμοποίησε όλους κι όλους 8 παίκτες, εκ των οποίων ο Ούντο και ο Κάλινιτς κόντεψαν να αφήσουν τα... κόκαλά τους στο παρκέ παίζοντας από 38'30'' έκαστος! Ο δε Μπογκντάνοβιτς είχε 31' συμμετοχής. Δικαιώθηκε, βεβαίως, καθώς κέρδισε και προκρίθηκε στον τελικό.
Αν πάμε δε στο ΝΒΑ, θα διαπιστώσουμε πως το φαινόμενο εκεί είναι συχνότερο όταν φτάνει η ώρα των πλέι οφ και παρόλο που εκεί οι αγώνες διαρκούν 48 λεπτά και όχι 40, όπως στην Ευρώπη. Στον τρίτο αγώνα της φετινής σειράς των τελικών ο Τάιρον Λου των Καβαλίερς χρησιμοποίησε μόλις οκτώ παίκτες αφήνοντας τέσσερις εξ αυτών στο παρκέ για πάνω από 34' τον καθένα (ΛεΜπρόν 46', Ίρβινγκ 44', Λαβ 37', Τζέι Αρ Σμιθ 34'), ενώ και ο Στιβ Κερ των Ουόριορς, που νίκησαν τελικά με 118-113, έπαιξαν ουσιαστικά με μια πεντάδα (Ντουράντ 41', Τόμπσον 41', Κάρι 39', Γκριν 33', Ιγκουοντάλα 30'). Τα ίδια έγιναν και στον πέμπτο και τελευταίο τελικό, όπου τρεις παίκτες από κάθε ομάδα έπαιξαν πάνω από 40 λεπτά (Γκριν 44', Κάρι 41', Ντουράντ 40' για τους Ουόριορς και ΛεΜπρόν 46', Ίρβινγκ 42', Σμιθ 41' για τους Καβαλίερς).
Όλα τα παραπάνω προκύπτουν από μια πολύ πρόχειρη έρευνα. Αν ψάξει κανείς περισσότερο, είναι βέβαιο πως θα βρει κι άλλα παιχνίδια, στα οποία οι προπονητές εμπιστεύονται λίγους παίκτες. Είναι ένα ρίσκο που παίρνουν σε παιχνίδια υψίστης σημασίας, όπου είναι λογικό να θέλει κανείς να ποντάρει σε αυτούς που εμπιστεύεται ή που του έχουν δείξει στο συγκεκριμένο παιχνίδι ότι αξίζει να τους εμπιστεύεται περισσότερο. Και ως επιλογή με ρίσκο, δεν δικαιώνεται πάντα. Καθότι όλοι και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος...
