Έγινε το θέμα των ημερών... Έβαλε 12 με τη Ρεάλ Μαδρίτης και 14 με τον Προμηθέα Πάτρας (ομάδες απέναντι στις οποίες έχει παίξει και καλύτερα είναι η αλήθεια) και ξαφνικά όλοι είτε θυμήθηκαν πως μπορεί να παίξει μπάσκετ, είτε άρχισαν να καταλαβαίνουν πως μπορεί να παίξει μπάσκετ, είτε πως θα μπορούσε και να παίξει μπάσκετ. Ο Γιώργος Μπόγρης έχει μια πορεία στο χώρο του μπάσκετ, η οποία δικαιολογεί μόνο την πρώτη άποψη.
Ο Μπόγρης δεν παίζει μπάσκετ με τον Ντέιβιντ Μπλατ. Έπαιξε μπάσκετ με τον Κώστα Μίσσα στην Εθνική Νέων. Ποιος θυμάται πως αυτός ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας στην πορεία της κατάκτησης του τίτλου το 2009; Έπαιξε μπάσκετ με όσους του έδωσαν χρόνο και τον εμπιστεύθηκαν. Έπαιξε μπάσκετ με τον Σούλη Μαρκόπουλο, με τον Ζοάν Πενιαρόγια, με τον Σίτο Αλόνσο και απογειώθηκε με τον Τσους Βιδορέτα.
Έναν προπονητή που, παρεμπιπτόντως, έλεγε γι’ αυτόν αυτά που λέει και ο Ντέιβιντ Μπλατ τώρα. Απλά, ποιος τα διάβαζε τότε; Και ποιος έδινε σημασία; Στην Ιμπεροστάρ Τενερίφη έπαιζε. Και θα ακολουθούσε και στην Βαλένθια τότε τον Βάσκο προπονητή, αν δεν ήταν ήδη «κλεισμένες» οι θέσεις των ψηλών ή αν απλά η Μπαρτσελόνα δεν είχε αργήσει να κλείσει τον Πιερ Οριόλα.
Η μεταγραφή δεν έγινε και ο αγαπημένος της εξέδρας του Μπιλμπάο και της Τενερίφης, ο παίκτης που είχε καταφέρει να αντιμετωπίσει με επιτυχία τους ψηλούς ομάδων επιπέδου Ευρωλίγκας μέσα από τις αναμετρήσεις με Ρεάλ Μαδρίτης, Μπασκόνια, Ουνικάχα Μάλαγα, Μπαρτσελόνα, Γκραν Κανάρια, αλλά και ψηλούς που βρήκαν θέση στην Ευρωλίγκα (Στίματς, Μοερμάν κ.λ.π.) αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ήθελε να κάνει το βήμα προς την Ευρωλίγκα, θεώρησε πως στα 28 του ήταν η κατάλληλη στιγμή και η πρόταση που ήρθε από τον Ολυμπιακό και μάλιστα πολύ νωρίς το καλοκαίρι, δεν άφηνε πολλά περιθώρια σκέψης. H Ισπανία του έδωσε ηρεμία, σεβασμό και αυτοπεποίθηση, αλλά ήταν η ώρα να επιστρέψει.
Μίλησε με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, έδωσαν τα χέρια και η μεταγραφή ανακοινώθηκε. Και πέρυσι, όπως και φέτος, ήταν εκεί, προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε ένα υψηλότερο επίπεδο, κάτι που σε άλλους αναγνωρίζεται τον πρώτο χρόνο τους στην Ευρωλίγκα, σ' αυτόν όμως όχι. Ήταν εκεί όποτε του ζητήθηκε. Και έπαιξε καλά και πέρυσι όποτε του ζητήθηκε. Με την Έφες, την Ζαλγκίρις, την Μακάμπι, τον Προμηθέα, την Κύμη, τον ΠΑΟΚ... Ψήγματα όμως, παρά τους τραυματισμούς συμπαικτών. Η αλήθεια είναι πως ούτε οι φίλοι του Ολυμπιακού δεν είχαν δει με καλό μάτι την μεταγραφή του αρχικά. Για τους Έλληνες βλέπετε τα όσα διαδίδονται και η σχέση που είχε (για μια επταετία να σημειωθεί) είναι πάντα πιο αξιόπιστα από αυτά που όντως ισχύουν.
Σταδιακά τους κέρδισε. Θέλετε με την τρέλα του (οι πανηγυρισμοί του στην Ισπανία ακόμη αποτελούν θέμα συζήτησης και... νοσταλγίας ειδικά στην Τενερίφη), θέλετε με την συνέπεια όποτε πατούσε παρκέ, θέλετε με την αγάπη που έδειξε για την ομάδα; Όλα αυτά μαζί... Μην ξεχνάμε πως έφτασε στα 28 του για να παίξει κανονικά σε αγώνα Ευρωλίγκας, για να φορέσει φανέλα και σορτσάκι σε ένα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού. Κάτι που πολλοί ξεχνούν. Αυτό που φαίνεται φυσιολογικό και επαναλαμβανόμενο στον Παπανικολάου, ή τον Μάντζαρη για παράδειγμα, που είναι της ίδιας γενιάς, γι’ αυτόν ήταν κάτι που βίωνε για πρώτη φορά, χωρίς να κάθεται στην άκρη με πολιτικά.
Το σημείο που έφερε κοντά τον Μπόγρη με τους φίλους του Ολυμπιακού ήταν η απόφασή του να παίξει με ρήξη μηνίσκου και μάλιστα σε ένα κρίσιμο για την ομάδα σημείο. Ίσως εκεί να άρχισαν όλοι να καταλαβαίνουν ποιος πραγματικά είναι. Αν είχαν μπει στον κόπο να το ψάξουν έχει ξαναπαίξει τραυματίας, άρρωστος, με προβλήματα. Πάντα είναι εκεί για την ομάδα και τους συμπαίκτες του, κάτι που του το αναγνωρίζουν όλοι.
Έκανε την επέμβαση το καλοκαίρι και έμεινε κάτοικος... ΣΕΦ μέχρι το πρώτο ραντεβού της ομάδας, προκειμένου να προετοιμαστεί για την επόμενη σεζόν. Τα βιντεάκια που ανέβαζε συχνά πυκνά από το γυμναστήριο έκαναν πολλούς να λένε «δούλεψε όλο το καλοκαίρι και φαίνεται». Ε, δεν είναι έτσι. Αυτό έκανε κάθε καλοκαίρι. Απλά φέτος ανέβασε τα βιντεάκια. Το καλοκαίρι του 2010 πέρασε ένα μήνα να κάνει σκαλιά στο Παναθηναϊκό Στάδιο και ήταν καθημερινά στο ΟΑΚΑ, τρία καλοκαίρια δούλεψε με την Εθνική Ομάδα, στην Τενερίφη είχε τα κλειδιά του γυμναστηρίου και πήγαινε και στα ρεπό, κάτι που κάνει και στον Ολυμπιακό. Απλά δεν τα ανέβαζε στο instagram. Κάποιος δημοσιογράφος έκανε την παρατήρηση πως «ίσως το παρακάνει με τα βίντεο». Δυστυχώς η απάντηση είναι πως «όταν δεν τα ανέβαζε κανείς δεν το έλεγε». Πικρή αλήθεια και σημάδια των καιρών δυστυχώς. Αν δεν ανεβάζεις κάτι στα social είναι σαν να μην έχει γίνει.
Το συμβόλαιό του ήταν 1+1. Δεν ήξερε αν θα μείνει. Ο Ολυμπιακός εκτιμώντας την παρουσία του, την συμπεριφορά του, τα όσα αγωνιστικά μπορούσε να προσφέρει φυσικά και την θετική ενέργεια που πάντα εκπέμπει ως άνθρωπος, ήθελε να προχωρήσει στην ανανέωση. Υπήρχε όμως καινούριος προπονητής. Στην κουβέντα με τον Μπλατ, τους απάντησε πως ήταν θετικός, καθώς τον ήξερε από την Ισπανία και όσα είχε κάνει εκεί. Το θέμα έληξε πριν καν αρχίσει. Ο ίδιος ήθελε να μείνει και το είχε κάνει γνωστό, οπότε έγινε η ανανέωση.
Στο μπάσκετ δεν του ήρθαν τα πράγματα πολύ εύκολα. Αν έχει μερίδιο ευθύνης σε κάποια πράγματα; Σίγουρα και το ξέρει καλά.. Την όποια στενοχώρια την κρατούσε για τον εαυτό του και τους πολύ-πολύ κοντινούς του ανθρώπους και ίσως την οικογένειά του, μια οικογένεια στήριγμα, με τους γονείς και τις αδελφές του να βρίσκονται πάντα δίπλα του. Και έβαζε τον επόμενο στόχο. Ο ΠΑΟΚ ήταν το σκαλί που τον εκτόξευσε, η Ισπανία τον καθιέρωσε, αλλά όπως είχε δηλώσει από την Τενερίφη με την κούπα του BCL αγκαλιά «είμαι φιλόδοξος και θέλω να κάνω βήματα προς τα πάνω, αλλιώς θα έμενα εδώ, με το σκύλο μου και θα ήμουν άρχοντας».
Ο Μπόγρης κέρδισε και τον Μπλατ με την καθημερινή του παρουσία και αυτός με τη σειρά του (όπως έκαναν και συμπαίκτες του όπως ο Σπανούλης ή ο Παπανικολάου νωρίτερα) έκανε κάτι που κανείς δεν είχε κάνει μέχρι τώρα εντός συνόρων: Έστρεψε την προσοχή στον Έλληνα σέντερ για όσα κάνει για την ομάδα, για όσα δίνει γι’ αυτήν. Αίφνης μάθαμε πως δεν είναι χαζός, αλλά αυτός που πιάνει τα συστήματα με την πρώτη, πως είναι σωστός επαγγελματίας, πως είναι προσωπικότητα και «αρχηγός» στα αποδυτήρια, πως δουλεύει σκληρά... Όσα έκανε χρόνια τώρα δηλαδή. Απλά κάποιος τα είπε... Και τώρα κάποιοι τα άκουσαν.
